ΧΩΡΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

NΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑ




Ζούμε την μεγαλύτερη οικονομική κρίση από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης στη δεκαετία του ΄30. Ασύλληπτος κερδοσκοπικος τζόγος που έστησαν οι τράπεζες και οι συναφείς χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις πάνω στα εμπορεύματα,τις συντάξεις και τα σπίτια μας, έχει καταλήξει σε τεράστιες ζημιές, που απειλούν να τινάξουν τα θεμέλια όλου του οικονομικού συστήματος.
Τρείς δεκαετίες κυριαρχίας των ιδεών του νεοφιλελευθερισμού και της ασύδοτης αγοράς καταρρέουν , καθώς οι κυβερνήσεις από τις ΗΠΑ μέχρι την Ισλανδία ,προσπαθώντας να σώσουν τις οικονομίες τους , στράφηκαν σε κρατικές παρεμβάσεις που φθάνουν μέχρι και την εθνικοποίηση τραπεζών.
Ομως , είναι όλα αυτά αποτέλεσμα μόνο της απληστίας των golden boys στη Wall Streeet, στο City του Λονδίνου ή στη Σοφοκλέους; Η απάντηση μας πρέπει να δείξει γιατί οι ρίζες αυτής της κρίσης θα αναζητηθούν στην πολύ πιο πλατιά και θεμελιακή κρίση κερδοφορίας που καλύπτει το σύνολο του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Σήμερα αποκαλύπτεται το πόσο παρανοϊκός , αναποτελεσματικός και καταστροφικός είναι ο καπιταλισμός.Αλλά ποιοί θα πληρώσου την κρίση του ; Οι τράπεζες ,οι πολυεθνικές και οι κυβερνήσεις επιχειρούν να φορτώσουν τα βάρη στις πλάτες των φτωχών ανθρώπων . Η οργάνωση της αντίστασης ενάντια σ' αυτή την επίθεση πρέπει να βρεί στο κέντρο της όλους όσοι πιστεύουμε σε ένα καλύτερο κόσμο χωρίς φτώχεια πολέμους και ρατσισμό. Για μια κοινωνία που ο τυφλός ανταγωνισμός για το κέρδος δεν θα είναι αυτό που την κινεί .Θα πρέπει να υπάρξει κατεύθυνση της κατανάλωσης προς τις ανάγκες της πλειοψηφίας των ανθρώπων που σήμερα πένονται.

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΗΣΙΩΝ



Μετά την καταστροφή του πάρκου στη συμβολή των οδών Πατησίων και Κύπρου, για την κατασκευή χώρου στάθμευσης, ο δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης, βγάζει στο σφυρί διαμέρισμα της περιοχής, με την αιτιολογία ότι ο ιδιοκτήτης δεν είχε πληρώσει το ποσό των 7.200 ευρώ για να «έχει θέα το πάρκο».

Το 1996, ο τότε δήμαρχος, Δημήτρης Αβραμόπουλος, προχώρησε στην αναγκαστική απαλλοτρίωση έκτασης 300 τετραγωνικών μέτρων που ανήκε σε ιδιώτες και λειτουργούσε ως υπαίθριο γκαράζ, έναντι του ποσού των 98 εκατομμυρίων δραχμών. Οι ιδιοκτήτες τεσσάρων πολυκατοικιών στη συμβολή των οδών Κύπρου και Πατησίων, που έχουν πρόσοψη στο πάρκο, είχαν κληθεί τότε να πληρώσουν μέρος της απαλλοτρίωσης. Σύμφωνα με το νόμο οι ιδιοκτήτες είχαν αυτή την υποχρέωση επειδή έχοντας πρόσοψη στο πάρκο, η περιουσία τους θα έπαιρνε υπεραξία.

Στις 28 Νοεμβρίου 2007 ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος της οδού Πατησίων 190 κλήθηκε να πληρώσει για αυτόν το λόγο, 7.200 ευρώ και τις νόμιμες προσαυξήσεις, ποσό που δε διέθετε. Η κατάσχεση είχε οριστεί για τις 11 Φεβρουαρίου αλλά αναβλήθηκε εξαιτίας της διαμάχης που είχε ξεσπάσει για το κόψιμο των 45 δέντρων του πάρκου. Το ακίνητο εκτιμήθηκε στα 120.000 ευρώ από τη δημοτική αρχή και η πρώτη προσφορά έφτασε τα 80.000 ευρώ. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν μερικοί ακόμα ιδιοκτήτες ακινήτων γύρω από το πάρκο. Από την άλλη πλευρά οι ιδιοκτήτες που έχουν πληρώσει το ποσό της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για τη δημιουργία πάρκου αντιδρούν με την αποψίλωση και την εκμετάλλευση χώρου 2,2 στρεμμάτων από ιδιώτη, από το έτος 2002, καθώς ο νόμος προβλέπει ότι η αναγκαστική απαλλοτρίωση επιβάλλεται μόνο για κοινωφελείς χρήσεις.
ΑΠΟ TVXS

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ


Είναι γνωστή η πρακτική που ακολουθείται από τους δήμους όλης της της χώρας, όταν πρόκειται να απαλλοτριωθεί κάποια έκταση μέσα στον αστικό ιστό για την δημιουργία χώρου πρασίνου.Οι παρόδιοι ιδιοκτήτες, όσοι δηλαδή έχουν θέα στο χώρο αυτό, βάσει μιας αναλογιστικής μελέτης, πληρώνουν μεγάλο μέρος του ποσού που δίνεται ως αποζημίωση στον ιδιοκτήτη του χώρου που απαλλοτριώνεται. Αυτό έχει την λογική ότι η ιδιοκτησία τους αποκτά υπεραξία λόγω θέας σε πάρκο ,πλατεία κλπ.
Στην προκειμένη περίπτωση του πάρκου αυτού πέρα από τη κακοποίηση της κοινής λογικής (ο χωρος parking ακριβώς απέναντι μειώνει την αξία των ιδιοκτησιών λόγω επιβάρυνσης κυκλοφοριακής, θορύβου κλπ) συντρέχει πιθανώς και περίπτωση άνισης μεταχείρησης πολιτών.
Και εξηγούμαι , στην περίπτωση του πάρκου που θα κατασκευαστεί στο χώρο του γηπέδου του Παναθηναικού, στην Λεωφόρο Αλεξανδρας είναι αμφίβολο αν οι παρόδιοι πληρώνουν κάτι.Και αυτό διότι με νομοθετική ρύθμιση εδόθη ως αντιστάθμισμα η έκταση στο Βοτανικό.Κάποιος δικηγόρος θα μπορούσε να μας διαφωτίσει περισσότερο.

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

ΕΒΓΑΛΕ ΣΕ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΜΕΣΩ ΤΟΥ EBAY




Ο 23χρονος Γιανικ Μιελ, έχει πτυχίο πανεπιστημίου και μάστερ, αλλά εδώ και πέντε μήνες δε μπορεί να βρει δουλειά. Για να αντιμετωπίσει τα οικονομικά του προβλήματα σκέφτηκε μια αρκετά παράξενη λύση: έθεσε τον εαυτό του σε πλειστηριασμό στο eBay!

"Είναι πρακτικός και η διατήρησή του κοστίζει πολύ λίγο! Δε θα μετανιώσετε αν αγοράσετε αυτόν το νέο πτυχιούχο που χαίρει άκρας υγείας", έλεγε η περιγραφή του... "προϊόντος" στο eBay και καλούσε τους ενδιαφερόμενους να τοποθετήσουν τις προσφορές τους. Πρόκειται για τον 23χρονο Γιανικ Μιελ, ο οποίος αποφάσισε να θέσει τον εαυτό του προς πώληση, μετά από μια σειρά από προσπάθειες για εύρεση εργασίας που κατέβαλε χωρίς κανένα αποτέλεσμα. "Έστειλα περίπου 300 βιογραφικά σημειώματα και πέρασα είκοσι συνεντεύξεις", δήλωσε στους δημοσιογράφους, "μα όλα ήταν χωρίς αποτέλεσμα."

Για καλή του τύχη, ωστόσο, η πρωτοποριακή ιδέα που σκαρφίστηκε είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα: Μέσα στα τέσσερα πρώτα λεπτά, 14 άτομα έθεσαν τις προσφορές τους και η "τιμή" του Γ.Μιελ έφτασε τα 12 ευρώ. Μόλις 45 λεπτά αργότερα, το ποσό είχε ήδη αγγίξει τα 1.000 ευρώ!

Η επιτυχία αυτή παρακίνησε τον Γ.Μιελ να παρουσιάσει την προβληματική του στα ΜΜΕ, μέσω ενός δελτίου τύπου που απέστειλε σε εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικά μέσα. "Στόχος μου είναι να προβάλω το ζήτημα της ενσωμάτωσης στην αγορά εργασίας των νέων πτυχιούχων, εν μέσω οικονομικής κρίσης", δήλωσε στους δημοσιογράφους. "Και αν μέσω αυτής της προσπάθειας, καταφέρω να βρω και μια θέση εργασίας... ακόμα καλύτερα", πρόσθεσε.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Η διάσταση που παίρνει το πρόβλημα της ανεργίας, θα οδηγήσει και άλλους νέους σε τέτοιες και άλλες επιλογές για εύρεση εργασίας. Ήδη αν ψάξει κανείς στις αγγελίες γαλλικών και ιταλικών εφημερίδων, βλέπει πάρα πολλά, όπως για παράδειγμα νεαρές φοιτήτριες να ζητούν να αναλάβει κάποιος τα έξοδα των σπουδών τους με ανταμοιβή την παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών.
Εχει εμφανιστεί ένα επιστημονικό προλεταριάτο σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες και ιδιαίτερα στη ελλάδα, που έχει λίγες ή και καμμία δυνατότητα απασχόλησης.
Κατά τα άλλα υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για την εξουσία ,αυτονομημένο από την κοινωνία και τα προβλήματά της. Οι όροι αναπαραγωγής του συστήματος προσδιορίζουν και την κυρίαρχη πολιτική ατζέντα. Η κοινωνία εν μέσω τεράστιας κρίσης αφήνεται στην τύχη της και καταδικάζονται οι νέοι κυρίως, σε ένα εργασιακό μεσαίωνα. Λύση μέσα στο πλαίσιο του πολιτικού συστήματος όπως έχει διαμορφωθεί δεν υπάρχει. Ζούμε μέσα σε μια τύποις δημοκρατία όπου μια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία κυβερνά. Οικογενειοκρατία, αδιαφάνεια, ανισονομία, πελατειακές σχέσεις είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά του συστήματος αυτού στην Ελλάδα. Το σύστημα αυτό θα πρέπει να ανατραπεί , η εξουσία των πολιτικών θα πρέπει να περιοριστεί και οι πολίτες θα πρέπει να έλθουν στο προσκήνιο και να καταλάβουν το μέρος που τους αναλογεί στο δημόσιο χώρο. Γι' αυτά όμως αλλά και για προτάσεις θεσμικών αλλαγών θα επανέλθουμε με άλο σημείωμα. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το ότι δεν λειτουργούν οι θεσμοί αλλά το ότι έχουμε προβληματικούς θεσμούς οι οποίοι πρέπει να ανατραπούν.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Δελτίο Τύπου για το Πάρκο Κύπρου και Πατησίων, 23.2.2009

ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ 6ΟΥ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ

Ξημερώματα της 26ης Ιανουαρίου 2009 ο Δήμος της Αθήνας, ύστερα από εντολή του ίδιου του Δημάρχου Ν. Κακλαμάνη, διέπραξε ένα οικολογικό έγκλημα σε βάρος των κατοίκων της Κυψέλης και γενικότερα της Αθήνας.

Έκοψε 42 δένδρα -μεταξύ των οποίων 12 αιωνόβια πεύκα- στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων και μας στέρησε έτσι έναν από τους ελάχιστους πνεύμονες πρασίνου στην πιο πυκνοδομημένη και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ελλάδας.

Για να αντιμετωπίσει δε τις δίκαιες αντιδράσεις μας, χρησιμοποίησε τις δυνάμεις καταστολής, καθώς επίσης και την βία του παρακράτους, με στόχο να εξυπηρετήσει εργολαβικά συμφέροντα.

Συγκεκριμένα καταλογίζουμε στον Δήμαρχο Νικήτα Κακλαμάνη τις παρακάτω παράνομες πράξεις, για τις οποίες τον θεωρούμε υπόλογο απέναντι στον αθηναϊκό λαό:

  1. Σύμφωνα με την υπ’ αριθμ.830/04.05.1989 Απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αθήνας, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ /Α/387/12.06.1989, ο συγκεκριμένος χώρος του πάρκου χαρακτηρίστηκε ως κοινόχρηστος χώρος πρασίνου – πλατεία.
  2. Ο Δήμαρχος λειτούργησε Αντισυνταγματικά παραβιάζοντας την απόφαση του Δασαρχείου που απαγόρευε οποιαδήποτε επέμβαση σε χώρο κοινοχρήστου πρασίνου καθώς και κοπή δένδρων, επικαλούμενο το άρθρο 24 του Σ. και τον νόμο 998/1979 για την προστασία των δασών και του περιαστικού πρασίνου, καθώς και την πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, το δασαρχείο έχει καταθέσει μήνυση κατά της δημοτικής αρχής.
  3. Ενώ για γκαράζ με πάνω από 200 θέσεις στάθμευσης, απαιτείται μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, μειώθηκαν οι θέσεις σε 184 -από τις αρχικά 250 που προέβλεπε παλαιότερη μελέτη του 1998- ώστε να αποφευχθεί η έγκριση της μελέτης. Εξάλλου, ενώ η μελέτη προέβλεπε 184 θέσεις στάθμευσης και είχε ωφέλιμη υπόγεια επιφάνεια 5.141 τ.μ., η εκδοθείσα άδεια προβλέπει τις ίδιες θέσεις στάθμευσης σε 6.403 τ.μ. Επισημαίνεται ότι η σύμβαση προβλέπει ότι μελλοντικά ο εργολάβος μπορεί να αυξήσει τις θέσεις στάθμευσης με απλή έγκριση του Δήμου, για λόγους βιωσιμότητας της επένδυσης. Τα συμπεράσματα δικά σας.
  4. Η πολεοδομία του Δήμου εξέδωσε σ’ ένα 24ωρο την οικοδομική άδεια, παραβιάζοντας κατάφορα την Υπουργική Απόφαση για τη λειτουργία της ΕΠΑΕ (Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης 482/Δ/87), που προβλέπει διάστημα 30 ημερών μετά την απόφαση της (ΕΠΑΕ), ώστε να μπορούν οι έχοντες έννομο συμφέρον να υποβάλλουν ενστάσεις.
  5. Ο Δήμος ισχυρίζεται ότι δήθεν πάνω από το γκαράζ θα φυτευτεί ένα δάσος αποτελούμενο από 157 δέντρα, 124 θάμνους και 189 μικρούς θάμνους και φυτά. Στο σχετικό διάγραμμα κάλυψης της άδειας 91/2009 όλα τα παραπάνω θα πραγματοποιηθούν σε διαθέσιμη επιφάνεια φύτευσης μόλις 408.20 τ.μ. Επιπλέον στην τεχνική μελέτη προβλέπεται μελλοντική ανέγερση κτιρίων στο οικόπεδο, η κατασκευή των οποίων θα αναιρέσει τμήματα της υπαίθριας διαμόρφωσης. Δηλαδή, ακόμα κι αν βάλει ο κύριος Δήμαρχος, ως ο ίδιος τόνισε, μερικά δενδράκια, ο εργολάβος θα τα κατακρεουργήσει νόμιμα!!
  6. Η σύμβαση του έργου είναι «λεόντεια» με σκανδαλώδεις όρους υπέρ της κατασκευάστριας εταιρείας ΔΟΜΟΤΕΚΑ. Συγκεκριμένα, παραχωρήθηκαν στην εταιρεία 2,4 στρέμματα δημόσιας γης, για 30 ολόκληρα χρόνια, με μόνο κέρδος για το Δήμο το 3% των συνολικών κερδών της εταιρείας (1.680 Ευρώ το μήνα, υπό την προϋπόθεση ότι θα υφίσταται 100% πληρότητα των θέσεων! )
  7. Τον περασμένο Νοέμβριο εγκρίθηκε με απόφαση των τότε υπουργών Γ. Αλογοσκούφη και Γ. Παπαθανασίου παράνομη επιδότηση 1,3 εκατομμύρια Ευρώ (40% του συνολικού κόστους κατασκευής). Η επιδότηση αυτή είναι παράνομη διότι σύμφωνα τον αναπτυξιακό νόμο 3299/2004 (άρθρο 3, παρ. 4, εδ. ε΄) εξαιρούνται ρητά της επιχορήγησης οι επενδύσεις κατασκευής σταθμών αυτοκινήτων που πραγματοποιούνται από ιδιώτες βάσει σχετικής σύμβασης εκτέλεσης έργου και παραχώρησης χρήσης με το Δημόσιο (περιλαμβανομένων των Ο.Τ.Α α΄ και β΄ βαθμού). Για το συγκεκριμένο ζήτημα έχει κατατεθεί προς τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών αίτηση για την ανάκληση των σχετικών πράξεων καθώς και προσφυγή προς το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους για λόγους προστασίας του Δημοσίου Συμφέροντος. Επιπλέον στην υπογραφείσα σύμβαση αναφέρεται ποσοστό ιδίας συμμετοχής τουλάχιστον 25%.
  8. Επισημαίνεται ότι οι κάτοικοι οικοπέδων που γειτονεύουν με το πάρκο οφείλουν στο Ελληνικό Δημόσιο οικονομικό αντάλλαγμα με βάση το ρυμοτομικό σχέδιο που δεσμεύει το χώρο ως πράσινο – πλατεία και ήδη ο Δήμος διεκδικεί δικαστικά την εισφορά. Στην προκειμένη περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψη την κοπή των δέντρων και την μελλοντική ουσιαστική αλλαγή της έννοιας του κοινοχρήστου χώρου , ο ‘’καθ’ όλα νόμιμος’’ Δήμος Αθηναίων θα έπρεπε να σταματήσει προ καιρού την δικαστική επιδίωξη των εισφορών των κατοίκων.
  9. Χαρακτήρισε ο Δήμαρχος το Συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών να προσφεύγουν στην Δικαιοσύνη και να ζητούν τον έλεγχο των πράξεων της εκτελεστικής εξουσίας, όταν η τελευταία παρανομεί , ως ‘’βιομηχανία προσφυγών που λειτουργεί ως τροχοπέδη της Δημοτικής Αρχής’’. Παράλληλα ζητάει από την κυβέρνηση να προκηρύξει δημοψήφισμα με αντικείμενο την κατάργηση της προστασίας του Συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος για την προστασία του Συντάγματος (Άρθρο 24 του Συντάγματος)

Πιστεύουμε, είμαστε πεπεισμένοι, ότι το πείραμα του οικολογικού εγκλήματος στο πάρκο μας είναι μέρος του γενικότερου σχεδίου ξεπουλήματος και εμπορευματοποίησης και της τελευταίας σπιθαμής ελεύθερης γης στην Αθήνα. Η επιχειρούμενη καταστροφή του πράσινου στο Άλσος Παγκρατίου, στα ανακηρυγμένα μνημεία της νεότερης πολιτισμικής κληρονομιάς στο Γκάζι, η τσιμεντοποίηση του Ελαιώνα, αποδεικνύουν τις προτεραιότητες της Δημοτικής αρχής να εξυπηρετήσει ιδιωτικά συμφέροντα, αντί να συμβάλλει στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων και την προστασία της ιστορικής μνήμης της πόλης.

Θα αντισταθούμε ως το τέλος και θα νικήσουμε. Εμείς οι ίδιοι οι κάτοικοι, με την συμπαράσταση όσων θεωρούν δίκαιο τον αγώνας μας, θα φτιάξουμε και πάλι το πάρκο μας, χώρο ελεύθερο, χώρο πρασίνου.

Έχοντας πλήρη συναίσθηση του δίκαιου χαρακτήρα του αγώνα μας, καθώς και των ατράνταχτων στοιχείων που θεμελιώνουν τις αυθαιρεσίες και τις παρανομίες του Δημάρχου, προσφύγαμε στη δικαιοσύνη…..

Μια δικαιοσύνη που ο κύριος Κακλαμάνης θεωρεί «τροχοπέδη» στο έργο του, όπως θεωρεί και τους πολίτες που αντιστέκονται «μπαχαλακηδες



ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ ΣΤΗ ΚΑΡΤΟΚΙΝΗΤΗ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑ

Aντιδράσεις προκαλεί το μέτρο της κατάργησης της ανωνυμίας για όλους τους κατόχους καρτοκινητών τηλεφώνων που ανακοίνωσε χθες μετά τη συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής, ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Δένδιας.

«Για μέτρο ανέφικτο και χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα» κάνουν λόγο εκπρόσωποι των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, ενώ υπογραμμίζεται ότι απαιτείται αλλαγή της ισχύουσας νομοθεσίας. Όπως αναφέρεται στην παράγραφο 7 του άρθρου 5 του νόμου 3471/2006, «ο φορέας παροχής διαθέσιμων στο κοινό υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών οφείλει, στον βαθμό που αυτό είναι τεχνικώς εφικτό, να καθιστά δυνατή τη χρήση και πληρωμή των υπηρεσιών αυτών ανωνύμως ή με ψευδώνυμο. Σε περίπτωση αμφισβήτησης της τεχνικής δυνατότητας της ανώνυμης και ψευδώνυμης χρήσης και πληρωμής των υπηρεσιών αυτών, γνωμοδοτεί η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων».

Πάντως, ο υπουργός Δικαιοσύνης στο πλαίσιο των χθεσινών του ανακοινώσεων προανήγγειλε ειδική νομοθετική ρύθμιση για την κατάργηση ανωνυμίας του κατόχου καρτοκινητών τηλεφώνων.

Την απόφαση αυτή κατήγγειλε το ΚΚΕ επισημαίνοντας πως «αυτή η ρύθμιση δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση στις φυλακές, καθώς στους κρατούμενους δεν επιτρέπεται η χρήση κινητών τηλεφώνων, (αλλά) εντάσσεται στην υλοποίηση των κατευθύνσεων - αποφάσεων της ΕΕ σχετικά με την παρακολούθηση και αποθήκευση των τηλεφωνικών συνομιλιών και της επικοινωνίας στο internet».

«Είναι ένα ακόμα μέτρο στην αλυσίδα θωράκισης του ευρωενωσιακού κατασταλτικού μηχανισμού που στρέφεται κατά των στοιχειωδών λαϊκών δικαιωμάτων και του εργατικού λαϊκού κινήματος», υπογραμμίζει το ΚΚΕ και καταλήγει: «Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να αποδεχτεί την παρακολούθηση και την καταγραφή των επικοινωνιών του, που επιχειρούν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της».

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Μετά την κατάργηση της ανωνυμίας στη καρτοκινητή τηλεφωνία η οποία γίνεται για προσχηματικούς λόγους δηλαδή για τον έλεγχο των φυλακών, είναι βέβαιο ότι το ίδιο θα επιχειρηθεί και στο διαδίκτυο.Προβλέπεται κατάργηση της ανωνυμίας των Blogs και έλεγχος των επικοινωνιών στο internet. Με το πρόσχημα της σκοπούμενης βλάβης θα επιχειρείται άρση του απορρήτου των επικοινωνιών για ψύλλου πήδημα . Η κοινωνία και η κονότητα των Blogers θα πρέπει να επαγρυπνούν να μην περάσει νέα προσπάθεια περιστολής ελευθεριών. Να μη γίνουμε Ιράν.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

ΕΞΥΠΝΕΣ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ
Η INTERJET είναι το κλειδί για περισσότερο ωφέλιμο χρόνο. Τα αεροπορικά μας μέσα απευθύνονται σε ανθρώπους ιδιαίτερα απαιτητικούς που επιζητούν ταχύτητα και ευελιξία. Απογειώνονται όποτε εσείς θελήσετε και για όποιον προορισμό εσείς επιλέξετε. Προσγειώνονται όπου και όταν εσείς αποφασίσετε. Καλέστε τώρα το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών και ξεχάστε τι σημαίνει καθυστέρηση πτήσης, αναμονή σε ουρές, ταλαιπωρία και άγχος στις μετακινήσεις σας.
(Από την ιστοσελίδα της εταιρείας με ελικόππτερο της οποίας απέδρασε ο Παλαιοκώστας.)

EINAI ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ Η ΑΙΣΧΡΟΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ;

Από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ



Τι κόλλημα έχουν ορισμένοι δημοσιοκάφροι με τα blogs δεν μπορούμε να καταλάβουμε.

Μια εξήγηση –έστω επιφανειακή- είναι ότι χάνοντας το μονοπώλιο των διαμορφωτών της «κοινής γνώμης» αντιδρούν σπασμωδικά.

Μετά τον Μάκη Κουρή και το «Παρόν» του και ο Τριανταφυλλόπουλος ανακάλυψε ότι όλη η κακοδαιμονία της ελληνικής κοινωνίας στεγάζετε στην μπλοκόσφαιρα.

Στο σημερινό του παραλήρημα, ο Ζούγκλας, γράφει στην ιστοσελίδα του, ανάμεσα στ’ άλλα και τα εξής παρανοϊκά για τους μπλόκερς: «Καλυμμένοι πίσω από την ανωνυμία, δέχονται μετά χαράς να μετατραπούν σε όπλα επιχειρηματικών συμφερόντων» … «έλυσαν το οικονομικό δια της «εξυπηρέτησης» … ενώ εντοπίζει «εμπλοκή κρυπτό- δημοσιογράφων, κακοποιών και απατεώνων στο περιβάλλον της μπλογκόσφαιρας, με μοναδικό στόχο την κονόμα».

Μετά απ’ αυτή του την τοποθέτηση ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δυο χαρακτηρισμός: Είναι εντελώς ανεύθυνος ή είναι αισχρός συκοφάντης;

Διαφορετικά τους χαρακτηρισμούς που αποδίδει στους μπλόγκερς πρέπει να τους τεκμηριώσει. Με ονόματα και γεγονότα.

ΛΕΦΤΑ ΣΤΟΝ ΠΙΘΟ ΤΩΝ ΔΑΝΑΙΔΩΝ

Βρετανία: Νέα ένεση κρατικών κεφαλαίων στη Northern Rock

Εκατομμύρια λίρες σκοπεύει να διοχετεύσει η βρετανική κυβέρνηση στην κρατική τράπεζα Northern Rock με στόχο το «ξεπάγωμα» του δανεισμού και την έξοδο της βρετανικής οικονομίας από την ύφεση, σύμφωνα με σημερινή δήλωση του υπουργού Οικονομικών Άλιστερ Ντάρλινγκ.

Το σχέδιο αποκατάστασης των δανειοδοτήσεων της Northern Rock εντάσσεται στο πακέτο μέτρων που θα ανακοινώσει η κυβέρνηση εντός της εβδομάδας με στόχο την αποκατάσταση της ροής πιστώσεων μετά τη συρρίκνωση της οικονομίας κατά 1,5% το τελευταίο τρίμηνο του 2008.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ.

Οσα χρήματα και να ρίξουν στις χρεοκοπημένες τράπεζες το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί.Αυτό που γίνεται δεν τίποτα άλλο παρά η κρατικοποίηση των ζημιών. Φορτώνουν στους φορολογουμένους τις ζημιές των τραπεζών. Τα κέρδη στις καλές εποχές δικά τους και οι ζημιές δικές μας. Η κρατικοποίηση που ζητάει η αριστερά αυτό ακριβώς είναι, δηλαδή το να φορτώσεις στο λαό τα χρέη του τραπεζικού συστήματος. Σ' αυτό φαίνεται ότι συμφωνεί όλο το πολιτικό σύστημα για τον απλούστατο λόγο ότι οι τράπεζες είναι ο στυλοβάτης του.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Η “Γενιά των 700 Ευρώ - G700″ για την Παιδεία


Δημοσιεύουμε την πρόταση που απέστειλε η ομάδα “Γενιά των 700 Ευρώ - G700″ ως βάση διαλόγου για την παιδεία στα πολιτικά κόμματα.

Οι θέσεις που ακολουθούν αποτελούν την βάση της πρότασης της ομάδας “Γενιά των 700 Ευρώ - G700″ για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης και αποστάλησαν σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα στα πλαίσια ενός e-διαλόγου για την παιδεία:

1. Λύκειο στα πρότυπα του International Baccalaureate (I.B.)

Η νέα αρχιτεκτονική της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

H δευτεροβάθμια εκπαίδευση διακρίνεται σε δύο φάσεις: την πρώτη την αποτελεί το τετραετούς φοίτησης γυμνάσιο και τη δεύτερη το διετούς φοίτησης λύκειο το οποίο οργανώνεται κατά τα πρότυπα του διεθνούς απολυτηρίου (International Baccalaureate - IB)”

Περιεχόμενο Σπουδών

Μετά την τετραετή φοίτηση στο γυμνάσιο, ο μαθητής εισάγεται στο νέο διετές Λύκειο. Εκεί καλείται να διαλέξει ένα μάθημα από 6 υποχρεωτικά επιστημονικά πεδία. Καλείται ουσιαστικά να διαλέξει 1) μία μητρική γλώσσα, 2) ένα επίπεδο δυσκολίας μαθηματικών, 3) μία κοινωνική επιστήμη, 4) μία θετική επιστήμη, 5) μία ξένη γλώσσα, 6) μία ελεύθερη επιλογή απ’ οποιοδήποτε επιστημονικό πεδίο ή τέχνη επιθυμεί, για παράδειγμα από κουζινική και καλλιτεχνικά μέχρι θρησκευτικά.

Ανάλογα με την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει αργότερα στο πανεπιστήμιο ή ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του, ο μαθητής θα επιλέγει τρία μαθήματα σε προχωρημένο επίπεδο δυσκολίας και 3 σε μεσαίο επίπεδο δυσκολίας.

Ταυτόχρονα μία ώρα τη βδομάδα θα υποχρεούται, άνευ εξετάσεων και με μόνη υποχρέωση την παράδοση μιας σύντομης γραπτής εργασίας στο τέλος της διετίας, να παρακολουθεί μάθημα θεωρίας της γνώσης κι επιστημολογίας. Ο βαθμός θα προσμετράται στον τελικό βαθμό του απολυτηρίου.

Υποχρεωτικός Εθελοντισμός

Παράλληλα με το ακαδημαϊκό πρόγραμμα σπουδών και μέσα στη διετία ο μαθητής θα είναι υποχρεωμένος να συμπληρώσει 150 ώρες κοινωνικής προσφοράς και εθελοντικής δραστηριότητας, η οποία θα πιστοποιείται από τον φορέα στον οποίο αυτή εκτελείται.

Διδακτική Φιλοσοφία

Η διδακτική φιλοσοφία αλλάζει και χρησιμοποιείται πλέον το πολλαπλό βιβλίο ύστερα από επιλογή του καθηγητή. Οι καθηγητές υποχρεούνται σε μία μετεκπαίδευση και ενημέρωση το χρόνο με αντικείμενο τις εξελίξεις της επιστήμης την οποία διδάσκουν προσαρμοσμένης στις ανάγκες και το ακαδημαϊκό πρόγραμμα του νέου Λυκείου. Τα έξοδα συμμετοχής καλύπονται από το κράτος και υπάρχει και μια μικρή αποζημίωση.

Εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο

Στις αρχές του δεύτερου έτους σπουδών, οι μαθητές καταθέτουν μηχανογραφημένες αιτήσεις με βιογραφικό σε ειδική Ανεξάρτητη Αρχή Εισόδου στο Πανεπιστήμιο, όπου δηλώνουν τα πανεπιστήμια στα οποία επιθυμούν να φοιτήσουν. Η αρχή μπορεί να δημιουργηθεί στη βάση της πρότασης του πρύτανη του ΕΚΠΑ κυρίου Μπαμπινιώτη ή να αποτυπώσει το μοντέλο της Βρετανικής Αρχής UCAS. Τα πανεπιστήμια βάσει βαθμολογίας και βιογραφικού κάνουν προσφορά σε αριθμό μαθητών που θα επιθυμούσαν να εντάξουν στο φοιτητικό τους δυναμικό.

Εξετάσεις – Βαθμολογία – Εθνικό Απολυτήριο

Στο τέλος της διετίας ο μαθητής δίνει Πανελλήνιες Εξετάσεις στα μαθήματα που έχει επιλέξει.
Ο τελικός βαθμός του Εθνικού Απολυτηρίου διαμορφώνεται κατά 80% από το γραπτό διαγωνισμό και κατά 20% από τις εργασίες, οι οποίες σημειωτέον βαθμολογούνται και από δεύτερο εξωτερικό εξεταστή.

Εάν ο μαθητής ισοσκελίσει την προσφορά του πανεπιστημίου, πόσο μάλλον αν την υπερκαλύψει, είναι αυτοδίκαια μέλος του ΑΕΙ όπου έχει δηλώσει ότι θέλει να πάει.

Αξιολόγηση

Το νέο Λύκειο αξιολογείται. Οι μαθητές αξιολογούν τους καθηγητές και οι καθηγητές αξιoλογούνται από Ανεξάρτητη Αρχή Αξιολόγησης.

Υποδομές

Το νέο Λύκειο έχει ποιοτικά αναβαθμισμένες υλικές υποδομές πράγμα για το οποίο στην περίπτωση του δημόσιο σχολείου οφείλει να μεριμνήσει το κράτος. Η χρηματοδότηση των σχολικών υποδομών εντάσσεται στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων με στόχο την έξοδο από την κρίση και την ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας.

2. Ενιαίο Εθνικό Σύστημα Ανώτατης Εκπαίδευσης

Το νέο τοπίο της τριτοβάθμιας

Δημιουργείται ΕΝΙΑΙΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ στο οποίο θα υπαχθούν όλα τα κρατικά πανεπιστήμια, τα κολέγια που είναι αναγνωρισμένα από χώρες της ΕΕ και τα ιδιωτικά εκείνα εκπαιδευτήρια που θα είναι σε θέση να τηρούν αυστηρές ακαδημαϊκές και υλικοτεχνικές προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος.

Τροποποίηση του Άρθρου 16

ΕΝΙΑΙΑ ΝΟΜΙΚΗ ΜΟΡΦΗ για όλες τις παραπάνω μορφές πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τα οποία θα αποκτήσουν τη μορφή «Νομικού Προσώπου Εκπαιδευτικού Δικαίου» μέσα από την τροποποίηση του άρθρου 16.

Με λίγα λόγια, δέσμευση όλων των παραπάνω πανεπιστημιακών ιδρυμάτων -ακόμη και αυτών που σήμερα λόγω της απουσίας ρυθμίσεων λειτουργούν κερδοσκοπικά- στην εξυπηρέτηση του συλλογικού αγαθού της ανώτατης εκπαίδευσης και ταυτόχρονα ανεξαρτητοποίηση των κρατικών πανεπιστημίων από το κράτος με ευέλικτους τρόπους λειτουργίας, αυτοδιοίκηση και ακαδημαϊκή ελευθερία, ελάχιστο αριθμό τμημάτων, ακαδημαϊκά προσόντα καθηγητών, όρους εγκαταστάσεων, αξιοκρατική πρόσβαση, κεφαλαιακή επάρκεια των ιδρυμάτων και χρηματοδότηση.

Μετατροπή των ιδιωτικών κερδοσκοπικών επιχειρήσεων σε κοινωφελή μη κερδοσκοπικά ιδρύματα που παράγουν υψηλή δημόσια και κοινωνική αξία, και αποκρατικοποίηση των κρατικών. Διότι όσο πέρα από κάθε θεσμική και πολιτική λογική είναι η λειτουργία πανεπιστημίων που κάνουν διανομή κερδών σε μετόχους, άλλο τόσο είναι η λειτουργία των πανεπιστημίων υπό το ίδιο νομικό καθεστώς με το οποίο λειτουργεί η Διεύθυνση Συγκοινωνιών, οι Εφορίες και οι Πολεοδομίες. Λευτεριά από το κράτος και δέσμευση για όλους σε έναν δημόσιο σκοπό.

Το νέο ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο:

Το νέο Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο Νομικό Πρόσωπο Εκπαιδευτικού Δικαίου πρέπει να
έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

1. Πλήρη αυτοδιοίκηση και ανεξαρτησία

Το πανεπιστήμιο πρέπει να μπορεί να επιλέγει αυτόνομα και να εκτελεί με ταχύτητα φωτός τις αποφάσεις που λαμβάνει γύρω από θέματα προσωπικού, πρόσληψης μελών ΔΕΠ και ίδρυσης ακαδημαϊκών τμημάτων και σχολών. Ταυτόχρονα πρέπει να έχει βαρύνοντα λόγο σχετικά με τον αριθμό των εισακτέων. Το πανεπιστήμιο πρέπει τέλος να απεμπλακεί από το δημόσιο λογιστικό σύστημα και τη γραφειοκρατία των ελέγχων νομιμότητας εν τέλει σκοπιμότητας που διενεργεί το Υπουργείο και να υιοθετήσει τους λογιστικούς κανόνες του ιδιωτικού τομέα ή ακόμα και τα διεθνή λογιστικά πρότυπα.

2. Αυξημένη χρηματοδότηση μέσα από την εισροή εναλλακτικών πόρων & έμφαση στην επιστημονική έρευνα και την ανάπτυξη τεχνολογίας.

Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης γενικώς. Άλλωστε σε ότι αφορά τους αμιγώς κρατικούς πόρους οι οποίοι διοχετεύονται στο δημόσιο πανεπιστήμιο η Ελλάδα κατέχει ήδη την έβδομη θέση στην ΕΕ. Το πρόβλημα έχει τρία σκέλη:

α) την αύξηση της κατά κεφαλήν δαπάνης,

β) την εξεύρεση εναλλακτικών πόρων για το πανεπιστήμιο. Πόροι οι οποίοι θα προέλθουν μέσα από τη διαχείριση της περιουσίας των πανεπιστημίων, μέσα από δωρεές και επενδύσεις-συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα και τους οργανισμούς του δημοσίου και

γ) την αύξηση της χρηματοδότησης για επιστημονική έρευνα, ανάπτυξη τεχνολογίας και καινοτομία. Σημειωτέον ότι στο σκέλος αυτό είμαστε ουραγοί στην Ευρώπη.

3. Καθιέρωση πραγματικής αξιολόγησης

Πρέπει να καθιερωθεί συγκριτική αξιολόγηση και αποτίμηση του ερευνητικού και εκπαιδευτικού έργου ομοειδών τμημάτων των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Όλα ανεξαιρέτως τα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης αξιολογούνται από μία Ανεξάρτητη Αρχή Αξιολόγησης στις δομές της οποίας συμμετέχουν και Εξωτερικοί Αξιολογητές. Δημιουργείται λίστα αξιολόγησης ανά ειδικότητα και τμήμα και point system χρηματοδότησης.

Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης πρέπει να δημοσιοποιούνται και υποχρεωτικά να συνδέονται με την πάσης φύσεως κρατική χρηματοδότηση, όχι για λόγους τιμωρίας αλλά με στόχο τη δημιουργία μίας «δημόσιας αγοράς» στην οποία θα πριμοδοτείται η πρωτοβουλία, η καινοτομία και η αποδοτικότητα.

4. Δομημένες Σχέσεις με ΔΕΚΟ, δημόσιους οργανισμούς και ιδιωτικές επιχειρήσεις,

Το πανεπιστήμιο πρέπει να αποκτήσει σχέσεις τόσο με το δημόσιο τομέα όσο και την επιχειρηματική κοινότητα. Οι σχέσεις αυτές (π.χ. του Πολυτεχνείου με τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τη Forthnet κ.α.) συμβάλλουν καίρια στην ανάπτυξη νέων τομέων οικονομικής δραστηριότητας, βελτιώνουν την τεχνολογία και φυσικά αυξάνουν τη συνάφεια των προγραμμάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης με την εξεύρεση θέσεων πρακτικής εξάσκησης για φοιτητές και ερευνητές σε επιχειρήσεις και οργανισμούς ενώ βελτιώνουν άμεσα τις προοπτικές επαγγελματικής σταδιοδρομίας των νέων.

Πρότυπο εδώ είναι τόσο οι εξειδικευμένες βιομηχανικές σχολές διαφόρων κρατών, όσο και τα τεχνολογικά και επιστημονικά πάρκα πανεπιστημίων όπου μπαίνουν και technology start up funds κα.

Επιπλέον, σε μεγάλο βαθμό το στοίχημα της περίφημης «πράσινης οικονομίας» θα κριθεί στο πεδίο της παραγωγής καινοτομίας και τεχνογνωσίας για την ανάπτυξη ελληνικής «πράσινης βιομηχανίας».

5. Αυστηροί όροι φοίτησης.

Παράταση φοίτησης μόνο για όσους εργάζονται έως περίπου μία διετία. Οι υπόλοιποι να έχουν δικαίωμα επανεξέτασης μέχρι ένα μάθημα. Τα μαθήματα να συρρικνωθούν. Να δοθεί έμφαση στη μεθοδολογία της επιστήμης και όχι στο άπλωμα της ύλης.

6. Άσυλο

Να προστατευτεί το πανεπιστήμιο με πρωτοβουλία της πολιτείας, η οποία οφείλει να εφαρμόσει το νόμο Γιαννάκου. Διαφορετικά να δοθεί η δυνατότητα για εσωτερική αστυνόμευση των ΑΕΙ. Το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο να γίνει Μουσείο και να μεταφερθεί η ακαδημαϊκή δραστηριότητα στην Πανεπιστημιούπολη.

Τα Κολέγια

Τα franchise ΚΕΣ που έχουν αναγνωριστεί ήδη από πανεπιστήμια τρίτων χωρών, και για τα οποία έγινε τόση φασαρία τους περασμένους μήνες εντάσσονται σταδιακά στο Ενιαίο Εθνικό Σύστημα Εκπαίδευσης.

Αρχικά ισχύει η αρχή της αμοιβαίας αναγνώρισης των επαγγελματικών προσόντων των αποφοίτων τους. Συνδετικός κρίκος θα είναι το εθνικό σύστημα αξιολόγησης. Μακροπρόθεσμα όμως, ο στόχος θα πρέπει να είναι διαφορετικός. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν πρέπει να παρέχεται από κερδοσκοπικά παραμάγαζα, που μόνο σοβαρά παραρτήματα ξένων ΑΕΙ δεν αποτελούν, αλλά από υπεύθυνα κοινωφελή μη κερδοσκοπικά ιδρύματα, που ιδρύει το κράτος ή κάποιος ιδιώτης. Η επίτευξη αυτού του στόχου όμως δεν εξαρτάται αποκλειστικά από την Ελλάδα. Η αμφισβήτηση της κερδοσκοπίας, του κατακερματισμού και των πολλών ταχυτήτων στο πανεπιστημιακό τοπίο της ΕΕ πρέπει να είναι στόχος ευρωπαϊκός και μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την προώθηση και ολοκλήρωση μιας ατζέντας τύπου Μπολώνιας, όπου θα τεθούν οι βάσεις για το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο, το κοινό Ευρωπαϊκό Σύστημα Ανώτατης Εκπαίδευσης και τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Χώρο Έρευνας.


Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

ΣΑΡΑΚΙ VS LIBERAL DALTONS (http://dalton-alliance.blogspot.com)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΡΘΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ LIBERAL DALTONS KAI ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΑΡΑΚΙ(ΜΑΥΡΟΣ)

Tax the rich, feed the poor, till there are no rich no more


Οι στίχοι του Alvin Lee και των Ten Years After από το 1974 που συνοδεύουν την τελευταία διαφημιστική καμπάνια της Cosmote, μιας «κρατικής» πολυεθνικής εταιρείας, στα χρόνια που πέρασαν από την δημιουργία του τραγουδιού έγιναν σύνθημα , στη συνέχεια μια αυταπόδεικτη αλήθεια και πολιτικό επιχείρημα της αριστεράς αλλά και της συντήρησης.
Ενδιαφέρεται άραγε κανείς αν υπάρχει και λογικό επιχείρημα πίσω από αυτούς τους στίχους;
Στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 η «νεοφιλελεύθερη» οικονομική της M. Thatcher και του R. Reagan με την απελευθέρωση των αγορών και τις χαμηλές φορολογίες λειτούργησαν λυτρωτικά για εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού με μέσο εισόδημα (10$-100$ την μέρα) αυξήθηκε από το 32% στο 57% και αυτό , σε απλούς αριθμούς σημαίνει ένα δισεκατομμύριο περισσότερους ανθρώπους σε καλύτερη οικονομική κατάσταση.
Το παγκόσμιο κεφάλαιο ξεπέρασε τον οικονομικό εθνικισμό και χρηματοδότησε την δημιουργικότητα και την παραγωγικότητα του ανθρώπου. Η αριστερά αρέσκεται στο να καταδεικνύει την «πρόκληση» των μεγάλων κερδών του κεφαλαίου και των golden boys (και η αριστερά του Μανώλη και του Γιακουμάτου) και να πανηγυρίζει για την χρεοκοπία τραπεζικών ομίλων που πληρώνουν την απερισκεψία ή απλά το ρίσκο των επισφαλειών.
Αυτό το παγκόσμιο κεφάλαιο αύξησε το ποσοστό του πληθυσμού της Κίνας με εισόδημα μέσης τάξης μέσα σε 20 χρόνια από 0% στο 35% , ένα παράδειγμα που δεν αποτελεί εξαίρεση στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Μπορούν τελικά οι φόροι να ταΐσουν τους φτωχούς; Μπορούν οι φτωχοί να χορτάσουν αν εξαφανιστούν οι πλούσιοι;
Τι γίνεται όταν μερικοί άνθρωποι ανεβαίνουν τα σκαλιά της πυραμίδας του Maslow; Ο Brink Lindsey ισχυρίζεται πως τα σκαλιά της πυραμίδας δεν τα ανεβαίνουν οι άνθρωποι μόνοι τους αλλά ολόκληρες οι κοινωνίες. Η αφθονία των αγαθών μεταμορφώνει την κουλτούρα και την οικονομία όχι όπως ισχυρίζονται οι αντίπαλοι του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης – περιθωριοποιώντας ολόκληρες ομάδες πληθυσμού – αλλά μεταφέροντας όλο και περισσότερους ανθρώπους από την κλίμακα της εξυπηρέτησης βιοποριστικών αναγκών στο στάδιο της κάλυψης συναισθηματικών αναγκών και της αυτό-πραγμάτωσης. Δημιουργούν ανθρώπους αυτόνομους, μια ανερχόμενη μέση τάξη που, όπως διαπίστωνε και ο Μαρξ: «κάνει την δική τη επανάσταση. Αυτή την μέση τάξη που γκρέμισε τις πυραμίδες της Αιγύπτου, τα ρωμαϊκά ανάκτορά και τους καθεδρικούς ναούς.»
Όμως η επανάσταση που θα κάνει αυτή η μέση τάξη εξαρτάται από τις ιδιαίτερες συνθήκες που την δημιουργούν. Στις οικονομίες που αναπτύσσονται μέσα από κρατική δράση (όπως οι οικονομίες του πετρελαίου) αυτή η μέση τάξη αποτελείται από κρατικούς υπαλλήλους και γραφειοκράτες ενώ στις αντίστοιχες που δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της δικής τους οικονομικής δραστηριότητας , η μέση τάξη αποτελείται από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και το αρχέτυπο του μικροεπαγγελματία.
Αυτές οι δύο τελείως διαφορετικές κοινωνίες έχουν και μια διαφορετική συμπεριφορά. Η πρώτη εμφανίζεται άκρως συντηρητική και φοβική ενώ η δεύτερη αγκαλιάζει την αλλαγή και την εξέλιξη με ιδιαίτερη ευκολία και τελικά διασφαλίζει την βιωσιμότητα της ανάπτυξης.
O βολονταρισμός του Alvin Lee : « I’d love to change the world» , με την εξαντλητική φορολογία και την εξάλειψη των πλουσίων μάλλον στηρίζεται στην πανέμορφη μελωδία και όχι στην λογική. Στο τέλος όμως αποδέχεται τον ρόλο του, αυτό του τραγουδοποιού και αφήνει και το τελικό του μήνυμα : « but I don’t know what to do, So I’ll leave it up to you». Ευτυχώς….

5 comments:

Harry Peitsinis said...

beware of the world-improvers!

Αλλά γενικά πάντα αυτό το τραγούδι μου δινε την εντύπωση πως ήταν κάτι σαν σάτιρα σ όλο το πλήθος των αριστεριστών φοιτητών που.. would love to change the world,but dont know what to do.

Tης ("αριστερίζουσας") απάθειας μ άλλα λόγια.

ΜΑΥΡΟΣ said...

Τα πάντα αγαπητέ φίλε είναι κυκλική εναλλαγή όπως έλεγε ο Νίτσε.Την υπερβολή της αγοράς διορθώνει το κράτος και την υπερβολή του κράτους η αγορά. Οι έννοιες της αυτορρύθμισης της συνεχούς και αδιάλλειπτης ανόδου είναι τοσο ντετερμινιστικές όσο καιη νίκη του προλεταριάτου και η οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας.Σε μια χαοτική κατάσταση το να προβάλλεις το αόρατο χέρι της αγοράς ή την ροή της ιστορίας ,το προλεταριάτο κλπ,οδηγεί σε μια αναγωγική σκέψη που ερμηνεύει τα πάντα με βάση ένα δόγμα.Οι φυσικές επιστήμες έχουν κατά πολύ διαλύσει αυτούς τους μύθους.Ο αναγωγικός τρόπος σκέψης είναι ανελεύθερος διότι ερμηνεύει τα πάντα με βάση μια και μόνο παράμετρο.Να μην είμαστε φονταμενταλιστές του ντετερμινισμού της ιστορίας ,της αγοράς κλπ.
Ο τρόπος σκέψης σας πάντως παραπέμπει σε ανθρώπους των θεωρητικών- ανθρωπιστικων επιστημών.

ΜΑΥΡΟΣ said...

Γιατι όχι και ανώνυμα σχόλια είναι κλειστό club; Μαθητές του Λίπμαν είστε; Mια γνώμη μπορεί να έχει αξία ανεξάρτητα από τον φορέα της. Ακόμα και η ύβρις. Μοιάζετε με την αριστερά που καταγγέλετε και ειδικά με τους κνίτες.

Joe said...

@ΜΑΥΡΟΣ
Καταρχήν δεν νομίζω ότι κανείς από τους συντελεστές του μπλόγκ αλλά και σχεδόν κανένας φιλελεύθερος αυτοχαρακτηρίζεται ως φονταμενταλιστής της αγοράς.Ο Milton Friedman π.χ. αναφέρει ότι η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να προστατέψει το περιβάλλον γιατί το κόστος από την μόλυνση δεν μπορεί να προσδιορισθεί και να κατανεμηθεί.
Επίσης κανένας φιλελεύθερος δεν μιλάει για αδιάλειπτη άνοδο.
Τώρα σε ό,τι αφορά την αυτορρύθμιση της οικονομίας αυτή δεν είναι κάτι το μεταφυσικό ούτε είναι κάποιου είδους δόγμα.
Στην χαοτική κατάσταση στην όποία αναφέρεστε είναι εκ των προτέρων βέβαιο ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποιου είδους "κεντρικός σχεδιασμός" ο οποίος να μπορεί να λάβει υπόψιν τις άπειρες παραμέτρους (ατομικές επιλογές,ιεράρχηση,διαθέσιμοι πόροι) και να εξάγει ένα αποτέλεσμα που να ικανοποιεί τους πάντε ή έστω τους περισσότερους.Συγχρόνως δεν μπορεί να προβλέψει ποιο είναι αυτό το αποτέλεσμα το οποίο επιζητούμε.Μόνον μέσα από τη διαδικασία της δοκιμής και του λάθους μπορούμε να οδηγηθούμε σε διάφορα αποτελέσματα τα οποία θα αξιολογήσουμε εκ των υστέρων μάλιστα αν μας αρέσουν ή όχι.Μπορούσαμε να φανταστούμε π.χ από την αρχή τις τηλεοράσεις πλάσμα και να πούμε ότι αυτές είναι που θέλουμε.Η αγορά είναι ακριβώς το σύστημα που λαμβάνει όλες τις επιμέρους παράμετρους και παράγει τα βέλτιστα αποτελέσματα.Το δε αόρατο χέρι δεν είναι καθόλου αόρατο, είναι το δικό μας χέρι που επιλέγει ένα προιόν έναντι κάποιου άλλου γιατί έχει χαμηλότερη τιμή ή γιατί μας ταιριάζει περισσότερο ή γιατί έχει εγγύησηη ή για διαφόρους λόγους.Η αγοραστική δύναμη των πολιτών είναι που κατευθύνει την παραγωγική διαδικασία.
Όπως διαπιστώνουμε η μέση οδός (αν δεχτούμε ότι τα άκρα είναι από τη μία η αυτορυθμιζόμενη αγορά και από την άλλη ο κεντρικός σχεδιασμός τη οικονομίας) δεν είναι πάντα η καλύτερη λύση.
Α και οι περισσότεροι δεν είμαστε των θεωρητικών επιστημών αν και αυτός που είναι, είναι αυτό που θα λέγαμε "θετικό μυαλό".

ΜΑΥΡΟΣ said...

Η ανάλυση σας είναι σωστή στο πλαίσιο ενός κλειστού συστήματος.Αν έχουμε επί παραδείγματι ένα κλειστό και απομονωμένο οικονομικό σύστημα η θεωρία τρέχει όπως θα έτρεχε και θεωρία του Μαρξισμού.Ο σημαντικότερος όμως παράγοντας επηρεασμού του συστήματος είναι εξωγενής και δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πολιτικό σύστημα.Ο μαρξισμός κατέληξε σε δικτατορία για να ελέγξει τις εκτός συστήματος συμπεριφορές. Τα Chicago Boys λειτούργησαν θαυμάσια στη Χιλή του Πινοσέτ και η παρούσα κατάσταση έχει σταλινικά χαρακτηριστικά. Σε τι διαφέρει δηλαδή η σταλινική νομενκλατούρα των διευθυντικών στελεχών από τη σημερινή δικτατορία των στελεχών που οδήσησαν την οικονομία στην παρούσα κρίση? Σε λίγο καιρό θα σκεφτόμαστε με νοσταλγία τον παλιό καπιταλισμό. Με δυό λόγια αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι έχουμε δύο παράλληλα συστήματα τα οποία γέννησε ο διαφωτισμός το ένα στην παράδοση της ελευθερίας ,το άλλο στην γιακωβίνικη παράδοση της ισότητας που τελικά συγκλίνουν. Το αν επικρατεί το ένα ή το αλλο εξαρτάται από τη θέση που παίρνουν οι διανοούμενοι οι οποίοι αποτελούν και την νομενκλατούρα.Το είδαμε στον Μαρξισμό και το ίδιο φαίνεται να ισχύει και στο φιλελευθερισμό. Μήπως θα έπρεπε να παρακάμψουμε αυτές τις παραδόσεις και να στραφούμε στην αυτοοργάνωση στην αυτοθέσμιση και την αποδυνάμωση των εξουσιαστικών μηχανισμών ? Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η αγορά θα μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελος όλων. Ευχαριστώ για την φιλοξενία

ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΔΙΟΤΙ...

-Το καρτέλ του σιδήρου μου κατέστρεψε την επιχείρηση.
-Επιτροπή Ανταγωνισμού και κυβέρνηση τους αφήνει ατιμώρητους
-Εγώ σαν θύμα είμαι έρμαιο των εκτελεστών μου χωρίς προστασία από το κράτος
-Τα ίδια γίνονται σε όλους τους κλάδους της Οικονομίας
-Εμείς οι πολίτες βιώνουμε εξ αιτίας των μεγάλων συμφερόντων: χρέη,ανεργία, ακρίβεια,ανασφάλεια, φτώχεια.
ΖΗΤΩ :
-Να ξεσκεπαστεί το καρτέλ του σιδήρου πού εγώ επίσημα κατήγγειλα
-Να ξεσκεπαστεί ο μηχανισμός συγκάλυψης των: Επιτροπής Ανταγωνισμού-Κυβέρνησης-μεγάλων συμφερόντων
-Να απολυθεί άμεσα η αμαρτωλή αυτή Επιτροπή και να εκλεγεί άλλη από τη Βουλή που να υπηρετεί όλους τους Έλληνες
-Να προστατευτούμε δικαστικά όσοι καταγγέλουμε καρτέλ -Να προστατευτούν επιτέλους οι καταναλωτές –πολίτες από τη ληστεία των μεγάλων συμφερόντων
O Θεόδωρος Τενέζος που εδώ και 2,5 χρόνια κατήγγειλε στην Επιτροπή Ανταγωνισμού και στην Κυβέρνηση το σκληρό ελληνικό καρτέλ του χάλυβα, που κατέστρεψε την επιχείρησή του, η οποία ήταν πρότυπο ανάπτυξης, διαμαρτύρεται για την προστασία που παρέχουν στο συγκεκριμένο καρτέλ των μεγαλοβιομηχάνων και όχι μόνο.
Περισσότερα και κάμερα LIVE – STOP CARTEL, στο Στοχασμός-Πολιτική

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

ΘΑ ΦΟΡΕΘΕΙ ΠΟΛΥ (ΑΠΟ ΜΑΙL ΠOY ΛΑΒΑΜΕ)

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΥΜΕ ΥΠΝΟΣΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΡΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΥΜΕ ΥΠΝΟΣΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΡΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ



Ως άμεση συνέπεια της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης έχουμε την ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η οποία ειδικά για την χώρα μας θα αγγίξει διψήφια ποσοστά με τεράστιες κοινωνικές συνέπειες. Πέραν όμως των ποσοτικών στοιχείων της ανεργίας αυτή έχει και κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά τα οποία συστηματικά αποκρύπτονται και δεν προβάλλονται από τους επίσημους προπαγανδιστές του συστήματος.Ποιοί λοιπόν ειναι οι νέοι άνεργοι ποιές θέσεις εργασίας πλήττονται περισσότερο και πως αντιμετωπίζονται από τα κράτη αυτά τα ζητήματα;
Oλοι είδαμε τις εικόνες των στελεχών της LEHMAN BROTHERS την στιγμή που αποχωρούσαν από την χρεωκοπημένη εταιρεία με τα υπάρχοντα τους στα χέρια, και πιθανώς πολλοί από μας ευχαριστήθηκαν, διότι και τα υψηλόβαθμα στελέχη των πολυεθνικών πληρώνουν το τίμημα της απληστίας και των επιλογών τους.
Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η συντριπτική μερίδα των απολυόμενων από τις διάφορες εταιρείες- και αυτό αφορά και τον ελληνικό χώρο- είναι εργάτες χαμηλά αμειβόμενοι, είτε βρισκονται στη βιομηχανία, είτε στην οικοδομή ή αλλού. Επίσης εργαζόμενοι στον τομέα των υπηρεσιών και άτομα γενικά χαμηλής ειδίκευσης, νέοι και γυναίκες. Οι μεγάλες εταιρείες προσπαθούν να προτατεύσουν τα μεγαλοστελέχη, που ευθύνονται για την κρίση και απολύουν εργάτες και εργαζόμενους με χαμηλά ημερομίσθια, προσπαθώντας να μειώσουν το λειτουργικό τους κόστος,την στιγμή που καθένα από αυτά τα στελέχη κοστίζει στην εταιρεία όσο πενήντα και πλέον εργάτες.Και δεν μιλάμε βεβαίως για τα πλέον υψηλόβαθμα στελέχη με τους εντυπωσιακούς μισθούς πέρα από κάθε λογική. Η δικτατορία των στελεχών σε όλο της το μεγαλείο ,η νομενκλατούρα του νέου Καπιταλισμού που αφού άρπαξε και γλέντησε, φορτώνει τις συνέπειες της κρίσης στους φτωχούς εργαζόμενους στα υποζύγια του συστήματος και στους νέους, που δεν μπορούν πλέον να βγούν στην αγορά εργασίας.Πληρώνουν αυτοί που δεν έφταιξαν, ενώ οι υπεύθυνοι δεν υφίστανται τις συνέπειες των επιλογών τους. Αυτή είναι η δομική αδικία που συστήματος, τις συνέπειες της οποίας κανένα κράτος δεν μπορεί να απαλύνει.Μόνο η αυτοοργάνωση των πολιτών έξω από το ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα θα δώσει αν όχι την λύση, τουλάχιστον μια ακτίνα ελπίδας.

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΟΥΣ ΤΟΥ SHOW THΣ EUROVISION



Οπως ανακοινώθηκε από την ΕΡΤ τα χρήματα που κάλυψαν το κόστος του show της Εurovision διατέθηκαν εξολοκλήρου από χορηγούς.Μάθετε λοιπόν τώρα ποιοί είναι αυτοί οι Χορηγοί. Είναι ο ΟΤΕ, ο ΕΟΤ, ο Δήμος Αθηναίων οι Ολυμπιακές Αερογραμμές και η TRIDENT. Δηλαδή μια μόνο ιδιωτική εταιρεία (Η ΤRIDENT). Tώρα πως μπορεί ο καταχρεωμένος Δήμος της Αθήνας που καταστρέφει το Πράσινο και αδυνατεί να μαζέψει τα σκουπίδια να διαθέτει τα χρήματα των δημοτών σε ηλίθια show ρωτήστε τον Κακλαμάνη.Για να μην αναφέρουμε τη Ολυμπιακή που κατά την δήλωση του Χατζηδάκη στοιχίζει στο δημόσιο ένα εκατομμύριο Ευρώ την ημέρα.Δηλαδή στην ουσία η μια κρατική Εταιρεία παριστάνει τον χορηγό της άλλης με τα χρήματα των φορολογουμένων σε καιρό κρίσης και με σκοπό την αποβλάκωση των πολιτών.Τώρα γιατί η ΕΡΤ που τόσο εύκολα βρίσκει χορηγούς συνεχίζει να χαρατσώνει τους πολίτες μεσω του λογαριασμού του ηλεκτρικού ρεύματος ρωτήστε τον Παναγόπουλο.Αηδιάσαμε πια με τις μεθοδεύσεις τους. Τρώνε και πίνουν <<εις υγείαν των κορόιδων>>.

ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΠΟΛΗΣ ΕΚΤΙΜΑ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ.ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ.

Στην εκτίμηση ότι οι πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες αποτελούν «πρόβες» για την προετοιμασία της επόμενης τρομοκρατικής οργάνωσης, προέβη ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, επισημαίνοντας ότι η Πολιτεία εμφανίζεται ανήμπορη και αιφνιδιασμένη.

«Αυτές είναι γενικές πρόβες, τα "μικρά" γεγονότα. Φοβάμαι ότι προετοιμάζεται η επόμενη οργάνωση», προειδοποίησε ο κ. Χρυσοχοΐδης, μιλώντας στον ρ/σ Alpha 989 και πρόσθεσε: «Όταν μπαίνουν σε ένα 24ωρο 10 γκαζάκια σημαίνει ότι υπάρχει μια ομάδα, κάποιος κατευθύνει, ορίζει τους στόχους, υπάρχουν παρακολουθήσεις των στόχων και τελικά μπαίνουν τα γκαζάκια. Αυτό σημαίνει ότι δοκιμάζουν καινούργια παιδιά για να τα βάλουν στην τρομοκρατία».

«Η "17 Νοέμβρη" για να πραγματοποιήσει ένα χτύπημα έκανε πολύμηνες παρακολουθήσεις με πολύ μεγάλη προσοχή για να μη γίνει κανένα κακό μεγαλύτερο. Εδώ έχουμε σε καθημερινή βάση σχεδόν μεγάλες και παρατεταμένες ενέργειες με πάρα πολύ οπλισμό, με πάρα πολλά άτομα. Φαίνεται ότι υπάρχει στη χώρα αντάρτικο πόλεων», παρατήρησε ο βουλευτής ο ΠΑΣΟΚ και συμπλήρωσε:

«Μπροστά μου βλέπω μια ζοφερή πραγματικότητα και εφιαλτική γιατί αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν πουθενά παρά μόνο ίσως στην Κολομβία, ενδεχομένως στη Βαγδάτη και στην Καμπούλ».

«Ανήμπορη και αιφνιδιασμένη η Πολιτεία»

Όπως υποστήριξε, η Πολιτεία φαίνεται ότι είναι εντελώς ανήμπορη και δεν έχει καμία γνώση του προβλήματος. «Η κυβέρνηση φαίνεται ανήμπορη να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο που δεν το γνωρίζει καν. Δεν μπορεί να αντιληφθεί και να συλλάβει το πρόβλημα ούτε πολιτικά ούτε επιχειρησιακά, ούτε και κοινωνικά, γιατί η βιαιότητα είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας σήμερα», υπογράμμισε ο κ. Χρυσοχοΐδης, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά πως οι αστυνομικές αρχές δεν έχουν πάρει μυρωδιά τι συμβαίνει και έχουν αιφνιδιαστεί.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ζήτησε να υπάρξει πολιτική μελέτη του φαινομένου και βάσει των συμπερασμάτων που θα εξαχθούν, να συσταθεί στην Αστυνομία μία ομάδα με τους πιο ικανούς -με ενδεχόμενη αξιοποίηση και προσώπων με εμπειρία στο θέμα, οι οποίοι σήμερα έχουν απομακρυνθεί από την Αστυνομία.

O Eπαναστατικός Αγώνας πίσω από την επίθεση στη Citibank;

Για επίδειξη ισχύος των τρομοκρατών κάνει λόγο από την πλευρά του το υπουργείο Εσωτερικών, καθώς όπως εκτιμά ανώτερο στέλεχος του υπουργείου που μίλησε στα «Νέα», «οι τρομοκράτες ήθελαν να μας δώσουν ένα ακόμη μήνυμα για τις επιχειρησιακές δυνατότητές τους».

Σύμφωνα με την Αντιτρομοκρατική, πίσω από τη νέα τρομοκρατική επίθεση βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα ο Επαναστατικός Αγώνας, βάσει της μεθολογίας που ακολουθήθηκε.

Το ίδιο στέλεχος του ΥΠΕΣ υπογραμμίζει πως πρόκειται για την πρώτη ενέργεια αυτού του είδους στην Ελλάδα, ενώ αίσθηση έχει προκαλέσει η εκρητική ύλη που χρησιμοποίησαν οι τρομοκράτες. Σημειώνεται ότι την εκρηκτική ύλη ANFO χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν ο ΙΡΑ, η ΕΤΑ και κάποιες παλαιστινιακές οργανώσεις, ενώ το 1995 με μεγάλη ποσότητα της ίδιας εκρηκτικής ύλης είχε ανατιναχτεί κυβερνητικό κτίριο στην Οκλαχόμα.

«Ο συνηθέστερος τρόπος κατασκευής μιας βόμβας με ΑΝFΟ είναι η ανάμειξη νιτρικού αμμωνίου, δηλαδή λιπάσματος με ντίζελ, ή πετρέλαιο θέρμανσης ή ακόμη και μελάσα. Πρόκειται για υλικά που εύκολα μπορούν να βρεθούν χωρίς να κινήσουν υποψίες αλλά η κατασκευή της εκρηκτικής ύλης απαιτεί και εξειδικευμένες γνώσεις», επισημαίνει σε δήλωσή του στον Τύπο, ο σύμβουλος εγκληματολογικών διερευνήσεων Γεώργιος Ραυτογιάννης.

Εκκληση για πληροφορίες

Σήμερα, η ΕΛ.ΑΣ. απηύθυνε έκκληση προς τους πολίτες για τυχόν πληροφορίες που μπορεί να βοηθήσουν τις έρευνες για τους υπευθύνους της βομβιστικής απόπειρας έξω από το κτίριο της Citibank στην Κηφισιά.

«Οποιοσδήποτε γνωρίζει κάτι για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ή βρισκόταν στην περιοχή και είδε κάτι που του φάνηκε ύποπτο παρακαλείται νας μας ενημερώσει στα τηλέφωνα 170 ή 1014 από σταθερό ή κινητό. Το απόρρητο της ταυτότητας θα προστατευτεί», τονίζεται στη σχετική ανακοίνωση.

Μάλιστα, η αστυνομία έδωσε στη δημοσιότητα και φωτογραφίες του αυτοκινήτου για την περίπτωση που κάποιος το αναγνωρίσει και μπορεί να δώσει πολύτιμες πληροφορίες.

EΞΕΓΕΡΣΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΛΟΓΩ ΑΘΛΙΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ.

Εξέγερση λαθρομεταναστών, με 10 τραυματίες, σημειώθηκε στη νήσο Λαμπεντούσα της νότιας Ιταλίας, σε κέντρο αναγνώρισης και απέλασης, το οποίο υπέστη ζημιές από πυρκαγιά."Σημειώθηκε εξέγερση των λαθρομεταναστών, οι οποίοι ανέρχονται σήμερα σε 860 στο κέντρο. Ορισμένοι από αυτούς προσπάθησαν να διαφύγουν, καταστρέφοντας μια πύλη, αλλά απωθήθηκαν από τις δυνάμεις της τάξης", δήλωσε ο διευθυντής της αστυνομίας Αγκριτζέντε Τζιρολάμο Φάτσιο για το τηλεοπτικό δίκτυο Sky TG24.
"Πυρκαγιά εκδηλώθηκε σε μία από τις πτέρυγες που φιλοξενούν λαθρομετανάστες, η οποία καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό", πρόσθεσε.
Το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων Ansa μετέδωσε ότι περίπου 10 λαθρομετανάστες και μέλη των δυνάμεων της τάξης τραυματίστηκαν ελαφρά στις συγκρούσεις που ακολούθησαν.
Σύμφωνα με το Ansa, την πυρκαγιά προκάλεσαν περίπου 100 λαθρομετανάστες, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για την προαναγγελθείσα απέλαση 107 τυνήσιων λαθρομεταναστών.

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΗΣΙΩΝ



Πολλοί φίλοι κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων για την διάσωση του πάρκου, σνόμπαρησαν αυτό τον αγώνα με το σκεπτικό οτι αναλώνουμε τις δυνάμεις μας για να σώσουμε μερικά δέντρα,την στιγμή που υπάρχουν τεράστια προβλήματα με την οικονομική κρίση κλπ. Πιστεύω ότι είναι πέρα για πέρα λάθος αυτή η λογική.Το να αγωνίζεσαι για μερικά δέντρα που έκοψε ο Κακλαμάνης, δείχνει τον τρόπο με τον οποίο θέλεις να ζείς, ότι ο τρόπος τους, τα μέσα τους, αυτά που σου προτείνουν δεν είναι αποδεκτά. Από τα μικρά , τα ταπεινά κρίνονται τα μεγάλα.Εστω και σε τοπικό επίπεδο, στη γειτονιά ,γίνεται φανερό ότι ένας άλλος τρόπος ζωής είναιμ εφικτός.Ολη αυτή η κινητοποίηση δημιούργησε ένα σημείο αναφοράς. Νέες συλλογικότητες αναπτύχθηκαν .Πολίτες που ποτέ δεν θα έβγαιναν στο δρόμο διεκδίκησαν τα δικαίωμα να προσδιορίσουν οι ίδιοι το πως θα ζούν.Και επειδή το τοπικό πλέον επικοινωνεί με το πλανητικό, το μικρό αυτό κίνημα που αναπτύχθηκε με επίκεντρο την διάσωση ενός μικρού πάρκου, έγινε γνωστό σε όλη την χώρα , έδειξε ότι υπάρχει ελπίδα, και ότι οι φορείς της είμαστε εμείς οι ίδιοι.Πέρα από κατεστημένα κόμματα και διεφθαρμένους πολιτικούς.Οτι η λύση βρίσκεται στην αυτοόργανωση και στην δυνατότητα να παρεμβαίνουμε, γι αυτά που μας αφορούν. Το έδειξε άλλωστε αυτό και ο αγώνας ενάντια στον ΧΥΤΑ Λευκίμμης.
Ανατρέχοντας στον Γαλλικό τύπο, βρήκα ότι ανάλογος αγώνας ειχε δοθεί στο Παρίσι το 1992, για κάποια δέντρα που ήθελε να κόψει ο Σιράκ, (ήταν τότε δήμαρχος Παρισιού), με αποτέλεσμα να το ματαιώσει και οι πολίτες να σημειώσουν μια μικρή νίκη, που λέει όμως πολλά. Να πάρουμε λοιπόν την ζωή μας στα χέρια μας, αρχίζοντας από τα μικρά ,τα καθημερινά.Τα μεγάλα έπονται.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ IMMANUEL WALLERSTEIN (ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ MONDE)

O καπιταλισμός αγγίζει το τέλος του”

Συνέντευξη του Immanuel Wallerstein
στην Le Monde της 12/10/2008


Έχοντας υπογράψει τη διακήρυξη του Πόρτο Αλέγκρε (“Δώδεκα προτάσεις για ένα άλλο εφικτό κόσμο”), το 2005, θεωρείσθε ένας από τους εμπνευστές του κινήματος της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης. Ιδρύσατε και διευθύνατε το Κέντρο Fernand-Braudel για τη μελέτη της οικονομίας των ιστορικών συστημάτων και των πολιτισμών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Binghamton. Πώς τοποθετείτε την τρέχουσα οικονομική και χρηματιστική κρίση μέσα στην “μακρά διάρκεια” της ιστορίας του καπιταλισμού;

Immanuel Wallerstein: Ο Fernand Braudel (1902-1985) ξεχώριζε τον χρόνο της “μακράς διάρκειας,” η οποία βλέπει τη χρονική ακολουθία μέσα στην ανθρώπινη ιστορία των συστημάτων, που διέπουν τις σχέσεις του άνθρωπου με το υλικό περιβάλλον του, από το χρόνο, μέσα στο εσωτερικό αυτών των φάσεων, των μακρών συγκυριακών κύκλων, οι οποίοι περιγράφηκαν από οικονομολόγους, όπως ο Nicolas Kondratieff (1982-1930) ή ο Joseph Schumpeter (1883-1950). Σήμερα, είναι σαφές, βρισκόμαστε στη φάση Β ενός κύκλου του Kondratieff, που είχε αρχίσει πριν τριάντα με τριανταπέντε χρόνια, μετά από μια πιο μακρόχρονη φάση Α (από το 1945 ως το 1975) στην ιστορία των πέντε αιώνων του καπιταλιστικού συστήματος.

Στη φάση Α, το κέρδος δημιουργούταν από την υλική, βιομηχανική ή διαφορετική, παραγωγή. Στην φάση Β, ο καπιταλισμός, για να συνεχίσει να δημιουργεί κέρδος, έπρεπε να παίζει επενδυτικά παιχνίδια και να καταφεύγει στην κερδοσκοπία. Για περισσότερο από τριάντα χρόνια, οι επιχειρήσεις, τα κράτη και τα νοικοκυριά χρεωνόντουσαν σε μια μαζική κλίμακα. Σήμερα, διανύουμε το τελευταίο κομμάτι της φάσης Β του Kondratieff, κατά τη διάρκεια του οποίου η δυνητική πτώση γίνεται πραγματική κι οι φούσκες εκρήγνυνται η μια μετά την άλλη: οι χρεοκοπίες πολλαπλασιάζονται, η συγκέντρωση του κεφάλαιου αυξάνει, η ανεργία προοδεύει κι η οικονομία γνωρίζει μια κατάσταση πραγματικής ύφεσης.

Αλλά σήμερα, αυτή η στιγμή του συγκυριακού κύκλου συμπίπτει με και, κατά συνέπεια, χειροτερεύει τη μεταβατική περίοδο μεταξύ δυο συστημάτων μακράς διάρκειας. Στην πραγματικότητα, θεωρώ ότι έχουμε μπει προ τριάντα ετών στην τελευταία φάση του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό που βασικά διαφοροποιεί τη φάση αυτή από την αδιάλειπτη διαδοχή των προηγούμενων συγκυριακών κύκλων είναι ότι ο καπιταλισμός δεν καταφέρνει πια “να αποτελεί ένα σύστημα,” με την έννοια που καταλάβαινε ο φυσικο-χημικός Ilya Prigogine (1917-2003): όταν ένα σύστημα, βιολογικό, χημικό ή κοινωνικό, αποκλίνει όλο και περισσότερο κι όλο και συχνότερα από την κατάσταση της ευστάθειας, δεν μπορεί να πετύχει πλέον να ξαναβρεί την ισορροπία του και τότε παρατηρούμε να λαμβάνει χώρα μια διακλάδωση σε μια νέα κατάσταση.

Η κατάσταση γίνεται χαοτική, ανεξέλεγκτη από τις δυνάμεις, που ως τότε εξουσίαζαν σ’ αυτήν, και μπορεί κανείς να παρατηρήσει την ανάδυση μιας πάλης, όχι πλέον μεταξύ των υπερασπιστών του συστήματος και των ανταγωνιστών τους, αλλά μεταξύ όλων των δρώντων, όλων όσων αγωνίζονται για να καθορίσουν τι είναι αυτό που θα αντικαταστήσει το παλιό σύστημα. Κρατώ τη χρήση της λέξης “κρίση” γι’ αυτόν τον τύπο μιας περιόδου. Βρισκόμαστε λοιπόν μέσα σε μια κρίση. Ο καπιταλισμός αγγίζει το τέλος του.

Γιατί όμως δεν πρόκειται για μια νέα μετάλλαξη του καπιταλισμού, όπως ως τώρα τον ξέραμε, κάτι που όπως, τέλος πάντων, έχει ήδη γίνει με τη μετάβαση από τον εμπορικό στο βιομηχανικό καπιταλισμό κι από τον βιομηχανικό στον χρηματο-οικονομικό καπιταλισμό;

Ο καπιταλισμός είναι παμφάγος, αρπάζει το κέρδος, εκεί όπου είναι σημαντικότερο σε μια δεδομένη στιγμή. Δεν ικανοποιείται με περιθωριακά μικρά κέρδη. Αντίθετα, τα μεγιστοποιεί φτιάχνοντας τα μονοπώλια – αυτό προσπάθησε ακόμη να κάνει τελευταία με τις βιοτεχνολογίες και τις τεχνολογίες της πληροφορικής. Αλλά νομίζω ότι οι δυνατότητες για πραγματική συσσώρευση από μεριάς του συστήματος έχουν φθάσει στα όριά τους. Ο καπιταλισμός, από τη γέννησή του το δεύτερο μισό του XVIου αιώνα, έχει γαλουχηθεί με μια διαφοροποίηση του πλούτου μεταξύ ενός κέντρου, όπου συγκλίνουν τα κέρδη, και των περιφερειών (όχι αναγκαστικά γεωγραφικών), όπου βρίσκονται αποκλεισμένοι οι όλο και πιο πολύ φτωχότεροι.

Από αυτή την άποψη, το οικονομικό συμμάζεμα της Ανατολικής Ασίας, της Ινδίας, της Λατινικής Αμερικής, αποτελεί μια ανυπέρβλητη πρόκληση για την “παγκόσμια οικονομία,” που δημιουργήθηκε από τη Δύση και η οποία δεν καταφέρνει πλέον να ελέγχει το κόστος της συσσώρευσης. Οι τρεις παγκόσμιες καμπύλες, του κόστους της εργατοδύναμης, των πρώτων υλών και των δασμών, βρίσκονται παντού σε μεγάλη άνοδο για κάποιες δεκαετίες τώρα. Η σύντομη περίοδος του νεοφιλελευθερισμού, που έχει πια κλείσει τον κύκλο της, κατάφερε να αντιστρέψει αλλά μόνο παροδικά αυτήν την τάση: στο τέλος της δεκαετίας του 1990, αυτά τα κόστη ήσαν βέβαια χαμηλότερα από τη δεκαετία του 1970, αλλά ήσαν ψηλότερα από ό,τι το 1945. Στην πραγματικότητα, η τελευταία περίοδος της πραγματικής συσσώρευσης – “η ένδοξη τριακονταετία” – κατέστη ανέφικτη, επειδή ακριβώς τα Κεϋνσιανά κράτη έθεσαν τις δυνάμεις τους στην υπηρεσία του κεφάλαιου. Αλλά, και τότε πάλι, φθάσαμε στα όρια!

Υπάρχουν προηγούμενες καταστάσεις της τρέχουσας φάσης, όπως την περιγράφετε;

Υπήρχαν πολλά πράγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, που στρεφόντουσαν αντίθετα σ’ αυτά, στα οποία παραπέμπει η αναπαράσταση, που κατασκευάσθηκε στο μέσο του XIXού αιώνα, της συνεχούς κι αναπόφευκτης προόδου, συμπεριλαμβανομένης και της Μαρξιστικής εκδοχής της. Προτιμώ να περιορισθώ στη θέση της δυνατότητας της προόδου κι όχι στο αναπόφευκτό της. Σίγουρα, ο καπιταλισμός είναι το σύστημα, που γνώριζε πώς να παράγει, μ’ έναν εξαιρετικό κι αξιοσημείωτο τρόπο, τα περισσότερα αγαθά και πλούτη. Αλλά όμως πρέπει ακόμη να δούμε και το σύνολο των ζημιών – για το περιβάλλον, για την κοινωνία – που επίσης παραγόταν. Το μόνο καλό είναι εκείνο, που επιτρέπει να εξασφαλισθεί για το μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων μια ορθολογική και συνετή ζωή.

Όμως, η πιο πρόσφατη κρίση παρόμοια με τη σημερινή είναι η κατάρρευση του φεουδαρχικού συστήματος στην Ευρώπη, μεταξύ των μέσων του XVου και του XVIου αιώνα, και η αντικατάστασή του από το καπιταλιστικό σύστημα. Η περίοδος αυτή, που κορυφώνεται με τους θρησκευτικούς πόλεμους, βλέπει να καταποντίζονται η βασιλική εξουσία κι η κυριαρχία των ευγενών και της εκκλησίας πάνω στις πιο πλούσιες επαρχιακές κοινότητες και πάνω στις πόλεις. Γι’ αυτό κατασκευάζονται, με διαδοχικές απόπειρες και με ασυνείδητο τρόπο, κάποιες απροσδόκητες λύσεις, των οποίων η επιτυχία θα τελειώσει με τη “συγκρότηση του συστήματος,” που θα επεκταθεί λίγο-λίγο κάτω από τη μορφή του καπιταλισμού.

Πόσο χρόνο πρέπει να διαρκέσει η τρέχουσα μετάβαση και τι θα μπορούσε να προκύψει από αυτή;

Η περίοδος καταστροφής της αξίας, που κλείνει τη φάση Β ενός κύκλου Kondratieff, διαρκεί γενικώς από δυο ως πέντε χρόνια, πριν ικανοποιηθούν οι συνθήκες εισόδου στη φάση Α, τότε που κάποιο πραγματικό κέρδος μπορεί πάλι να εξαχθεί από τους νέους τύπους υλικής παραγωγής, που περιγράφηκαν από τον Schumpeter. Αλλά το γεγονός ότι η φάση αυτή αντιστοιχεί τώρα σε μια κρίση του συστήματος, μας αναγκάζει να εισέλθουμε σε μια περίοδο πολιτικού χάους, κατά τη διάρκεια της οποίας οι κυρίαρχοι πρωταγωνιστές, που βρίσκονται στην κορυφή των επιχειρήσεων και των κρατών της Δύσης, θα προσπαθήσουν να κάνουν ο,τιδήποτε είναι τεχνικώς δυνατό, για να ξαναβρούν την ισορροπία, παρότι το πιθανότερο είναι ότι δεν θα κατορθώσουν να κάνουν τίποτε.

Οι πιο έξυπνοι από αυτούς έχουν ήδη καταλάβει ότι θα έπρεπε να κάνουν κάτι εντελώς καινούργιο. Αλλά όμως υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος δρώντων, που ήδη ενεργούν με τρόπο άτακτο και ασυνεπή για να συμβάλουν στη ανάδυση των νέων λύσεων, χωρίς όμως να γνωρίζουν ακόμη ποιο σύστημα θα ξεπροβάλει από τέτοιες αναζητήσεις.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο, μάλλον σπάνια, κατά την οποία η κρίση κι η αδυναμία των ισχυρών αφήνουν χώρο στην ελεύθερη βούληση του κάθε άνθρωπου: υπάρχει σήμερα ένα χρονικό διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου ο καθένας μας έχει τη δυνατότητα επιρροής του μέλλοντος μέσω της ατομικής του δράσης. Αλλά, καθώς το μέλλον αυτό θα είναι το άθροισμα ενός ανυπολόγιστου πλήθους δράσεων, είναι απολύτως αδύνατο να προβλέψουμε ποιο θα είναι το μοντέλο, που τελικά θα επιβληθεί. Σε δέκα χρόνια, πιθανό να μπορούμε να δούμε τα πράγματα καθαρότερα. Σε τριάντα ή σαράντα χρόνια, ένα νέο σύστημα θα αναδυθεί. Πιστεύω ότι είναι το ίδιο πιθανό να δούμε να εγκαθίσταται ένα σύστημα εκμετάλλευσης, αλίμονο, ακόμη περισσότερο βίαιο από τον καπιταλισμό, ή αντίθετα να δούμε να επικρατεί ένα μοντέλο περισσότερο δίκαιο και αναδιανεμητικό.

Έχουν οι προηγούμενες μεταλλάξεις του καπιταλισμού οδηγήσει σε μια μετατόπιση του κέντρου της “παγκόσμιας οικονομίας,” για παράδειγμα, από τη λεκάνη της Μεσογείου προς τις Ευρωπαϊκές ακτές του Ατλαντικού και μετά προς τις Ηνωμένες Πολιτείες; Μήπως το επερχόμενο σύστημα θα έχει το κέντρο του στην Κίνα;

Η κρίση που ζούμε αντιστοιχεί επίσης στο τέλος ενός πολιτικού κύκλου, εκείνου της Αμερικανικής ηγεμονίας, που επίσης ξεκίνησε στη δεκαετία του 1970. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν ένας σημαντικός πρωταγωνιστής, αλλά δεν θα μπορέσουν να ξαναποκτήσουν την κυρίαρχη θέση τους απέναντι στον τωρινό πολλαπλασιασμό των κέντρων δύναμης, με τη Δυτική Ευρώπη, την Κίνα, την Βραζιλία, την Ινδία. Μια νέα ηγεμονική δύναμη, αν αναφέρεται κανείς στο χρόνο “μακράς διάρκειας” του Braudel, θα χρειαζόταν πιθανόν ακόμη άλλα πενήντα χρόνια για να επιβληθεί. Αλλά δεν γνωρίζω ποια θα είναι.

Στο μεταξύ, οι πολιτικές συνέπειες της τρέχουσας κρίσης θα είναι τεράστιες, στο μέτρο που οι κυρίαρχοι του συστήματος θα προσπαθήσουν να βρουν τους αποδιοπομπαίους τράγους για την κατάρρευση της ηγεμονίας τους. Θεωρώ ότι οι μισοί Αμερικανοί δεν θα αποδεχθούν αυτό που συμβαίνει. Έτσι, οι εσωτερικές συγκρούσεις θα αυξηθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες βρίσκονται στο δρόμο να γίνουν η πιο ασταθής χώρα του κόσμου από πολιτικής πλευράς. Και μην ξεχνάτε ότι εμείς, οι Αμερικανοί, είμαστε όλοι οπλισμένοι..

ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ MICROSOFT ΓΙΑ ΧΡΕΩΣΗ DOWNGRADE AΠO ΠΕΛΑΤΗ

Μία γυναίκα συμπλήρωσε την πρώτη μήνυση κατά της Microsoft για την χρέωση 59.25 δολαρίων, για την υποβάθμιση (downgrade) από Windows Vista σε Windows XP. Η μήνυση κατατέθηκε στη Ουάσιγκτον, και η Emma Alvarado ζητάει από την Microsoft την επιστροφή του ποσού που πλήρωσε για την υποβάθμιση σε υπολογιστή Lenovo PC με Windows Vista Business σε Windows XP Professional.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Η ΑΦΙΣΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ VILLA AMALIAS ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΑΧΑΡΝΩΝ

Στην ΜΝΗΜΗ του ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ


Πλακέτα στο σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ανήρτησε η μητέρα του. «Εδώ, στις 6 Δεκεμβρίου 2008 εντελώς αναίτια έσβησε το παιδικό χαμόγελο του αθώου 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τις σφαίρες αμετανόητων δολοφόνων». Αυτό το κείμενο και την φωτογραφία του Αλέξη, θέλησε να τοποθετήσει η μητέρα του 15χρονου μαθητή, στην οδό Μεσολογγίου, τόπο του γεγονότος που συγκλόνισε τον Δεκέμβριο, την Ελλάδα.

TA STURBUCKS ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ . Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.(MAIL ΠΟΥ ΛΑΒΑΜΕ)

barcelona_athens_starb

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

Για το δικαίωμα στην πόλη

του David Harvey

Ομιλία στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Μπελέμ Βραζιλίας, 29 Ιανουαρίου 2009.


Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ, αλλά εξ αρχής θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη που θα μιλήσω στα Αγγλικά, τη γλώσσα του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ελπίζω ότι αυτά που θα πω να είναι αρκετά αντιμπεριαλιστικά ώστε να με συγχωρέσετε.

Είμαι πολύ ευγνώμονας για την πρόσκλησή σας, επειδή μαθαίνω πολλά πράγματα από τα κοινωνικά κινήματα. Ήρθα εδώ να μάθω και να ακούσω κι, έτσι, ήδη αποκτώ αυτή τη μεγάλη εκπαιδευτική εμπειρία, γιατί, όπως κάποτε το είχε θέσει ο Μαρξ, πάντοτε υπάρχει το μεγάλο ζήτημα του ποιος θα εκπαιδεύσει τους εκπαιδευτές.

Δουλεύω για κάποιο καιρό τώρα πάνω στην ιδέα του Δικαιώματος στην Πόλη. Θεωρώ ότι το Δικαίωμα στην Πόλη σημαίνει το δικαίωμα όλων μας να φτιάχνουμε πόλεις, που ικανοποιούν τις ανθρώπινες ανάγκες, τις ανάγκες μας. Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι το δικαίωμα να παίρνουμε –χρησιμοποιώντας μια γνωστή έκφραση– τα ψίχουλα από το τραπέζι των πλούσιων. Θα πρέπει όλοι μας να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, για να μπορούμε να φτιάχνουμε τα διαφορετικά είδη πόλεων, που θέλουμε να υπάρχουν.

Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι μόνο το δικαίωμα σ’ ό,τι ήδη υπάρχει στην πόλη, αλλά το δικαίωμα να μπορούμε να κάνουμε την πόλη να γίνει κάτι ριζικά διαφορετικό. Όταν κοιτάζω την ιστορία, βλέπω ότι η διαχείριση των πόλεων γινόταν περισσότερο από το κεφάλαιο παρά από τους άνθρωπους. Επομένως, μέσα στην πάλη αυτή για το δικαίωμα στην πόλη θα πρέπει να υπάρχει και μια πάλη ενάντια στο κεφάλαιο.

Θα ήθελα τώρα να μιλήσω λίγο για την ιστορία της σχέσης μεταξύ κεφάλαιου και πόλης, δομώντας και θέτοντας το ερώτημα: Γιατί συμβαίνει το κεφάλαιο να καταφέρνει να ασκεί τόσα πολλά δικαιώματα πάνω στην πόλη; Και γιατί οι λαϊκές δυνάμεις είναι σχετικά ασθενείς απέναντι στην εξουσία αυτή; Και θά ’θελα επίσης να μιλήσω για το πώς, στην πραγματικότητα, ο τρόπος, με τον οποίον λειτουργεί το κεφάλαιο στις πόλεις, είναι μια από τις αδυναμίες του. Γι’ αυτό, στην παρούσα συγκυρία, θεωρώ ότι η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη βρίσκεται στο επίκεντρο των αγώνων ενάντια στο κεφάλαιο. Τώρα έχουμε –όπως γνωρίζετε– μια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Αν κοιτάξετε την πρόσφατη ιστορία, θα δείτε ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια συνέβησαν πολλές οικονομικές κρίσεις. Κάποιος έκανε μια μέτρηση και είπε ότι από το 1970 έγιναν 378 οικονομικές κρίσεις στον κόσμο. Μεταξύ 1945 και 1970, έγιναν μόνο 56 οικονομικές κρίσεις. Επομένως, ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει πολλές οικονομικές κρίσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30-40 ετών. Κι αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι πολλές από τις οικονομικές κρίσεις αυτές έχουν τη βάση τους στην αστικοποίηση. Στο τέλος των 1980, η Ιαπωνική οικονομία κατάρρευσε κι αυτό έγινε γύρω από το ζήτημα της κερδοσκοπίας για την ιδιοκτησία και την γη. Το 1987, στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνέβη μια τεράστια κρίση, στην οποίαν εκατοντάδες τραπεζών πτώχευσαν κι ο λόγος ήταν πάλι η κερδοσκοπία γύρω από τη στέγαση και την κτηματική ανάπτυξη. Στα 1970, υπήρχε μια μεγάλη παγκόσμια κρίση των κτηματικών αγορών. Και θα μπορούσα να συνέχιζα, δίνοντάς σας κι άλλα παραδείγματα οικονομικών κρίσεων με βάση τον αστικό χώρο. Εικάζω ότι οι μισές από τις οικονομικές κρίσεις των τελευταίων 30 ετών είναι κρίσεις, που έχουν να κάνουν με την κυριότητα του αστικού χώρου. Η έναρξη της παρούσης κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες προήλθε από κάτι που ονομάσθηκε κρίση των υποθηκών των sub prime χρεωστικών ασφάλιστρων. Για μένα, η κρίση αυτή θα έπρεπε να ονομάζονταν κρίση του αστικού χώρου.

Αυτά έχουν γίνει. Στα 1990, προέκυψε ένα πρόβλημα, όταν τα χρήματα της υπεραξίας δεν είχαν πού να πάνε. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα, που πάντα παράγει υπεραξία. Μπορείτε να το σκεφθείτε ως εξής: ο καπιταλιστής ξυπνά το πρωί και πάει στην αγορά μ’ ένα ορισμένο ποσό χρημάτων, για να αγοράσει εργασία και μέσα παραγωγής. Βάζει αυτά τα πράγματα που αγόρασε σε λειτουργία, παράγει ένα εμπόρευμα και το πουλά για να βγάλει περισσότερα χρήματα από αυτά που αρχικά δαπάνησε. Επομένως, στο τέλος της μέρας, ο καπιταλιστής έχει περισσότερα από αυτά που είχε στην αρχή της μέρας. Οπότε το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει με το περίσσευμα που μάζεψε; Βέβαια, αν ήταν σαν εσάς ή σαν εμένα, ίσως να τα παράταγε, για να περνούσε καλά ξοδεύοντάς τα. Αλλά ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί έτσι. Υπάρχουν οι δυνάμεις του ανταγωνισμού, που τον ωθούν να επανεπενδύσει μέρος του κεφάλαιου σε νέα εγχειρήματα. Στην ιστορία του καπιταλισμού, υπήρχε πάντα ένας ρυθμός ανάπτυξης 3%, συνέχεια από το 1750 κι ύστερα. Αλλά ένας ρυθμός ανάπτυξης 3% σημαίνει ότι θα πρέπει να βρεθούν διέξοδοι εκροής για το κεφάλαιο. Επομένως, ο καπιταλισμός έρχεται πάντοτε αντιμέτωπος μ’ αυτό που ονομάζω πρόβλημα απορρόφησης της υπεραξίας του κεφάλαιου. Πού μπορώ να βρω μια επικερδή διέξοδο για να διοχετεύσω το κεφάλαιό μου; Βέβαια, πίσω στο 1750, ολόκληρος ο κόσμος ήταν ανοιχτός, για να δώσει λύσεις στο πρόβλημα αυτό. Και την εποχή εκείνη, η συνολική αξία της παγκόσμιας οικονομίας ήταν 315 δισεκατομμύρια δολάρια σ’ αγαθά κι υπηρεσίες. Όταν ήρθαμε στα 1950, υπήρχαν 4 τρισεκατομμύρια δολάρια και θα έπρεπε να βρεθούν διέξοδοι για το 3% απ’ αυτά. Κι όταν ήρθαμε στα 2000, είχαμε 42 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία. Σήμερα, είναι περίπου 50 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μετά από 25 χρόνια και πάλι με ρυθμό ανάπτυξης 3%, θα είναι περίπου 100 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια ολοένα κι αυξανόμενη δυσκολία εύρεσης επικερδών διεξόδων για την υπεραξία του κεφάλαιου. Η κατάσταση αυτή μπορεί να παρουσιασθεί και μ’ έναν άλλον τρόπο. Όταν ο καπιταλισμός ουσιαστικά ήταν αυτό που συνέβαινε στο Μάντσεστερ και σε λίγα ακόμη μέρη του κόσμου, ο ρυθμός ανάπτυξης 3% δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα. Τώρα όμως, πρέπει να δούμε τον ρυθμό ανάπτυξης του 3% σε σχέση μ’ ο,τιδήποτε συμβαίνει στην Κίνα, την Ανατολική και τη Νοτιοανατολική Ασία, την Ευρώπη, το μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής και της Βόρειας Αμερικής, οπότε υπάρχει ένα μεγάλο, ένα τεράστιο, πρόβλημα. Αλλά, όταν έχουν χρήματα, οι καπιταλιστές πρέπει να έχουν και μια επιλογή για το πώς να τα επανεπενδύουν. Μπορούν να τα επενδύουν σε καινούργια παραγωγή. Μια δικαιολογία για να γίνει ο πλούσιος πλουσιότερος είναι ότι θα επανεπενδύει στην παραγωγή κι, έτσι, θα δημιουργείται περισσότερη απασχόληση κι ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους ανθρώπους. Αλλά, από το 1970, γίνονται όλο και λιγότερες επενδύσεις σε κάποια νέα παραγωγή. Επενδύουν στην αγορά πάγιου κεφάλαιου, σε χρηματιστηριακά μερίσματα, σε δικαιώματα ιδιοκτησίας, σε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και, φυσικά, και ιδιοκτησίας. Έτσι, από τα 1970, όλο και περισσότερο χρήμα πήγαινε σε περιουσιακά στοιχεία κι, όταν η καπιταλιστική τάξη αρχίζει να αγοράζει περιουσιακά στοιχεία, η αξία τους φυσικά αυξάνεται. Επομένως, αρχίζουν να βγάζουν χρήματα κι από την αύξηση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων. Γι’ αυτό, οι τιμές της περιουσίας ανεβαίνουν όλο και πιο πάνω. Κι αυτό είναι κάτι που δεν κάνει μια καλύτερη πόλη, αλλά μια ακριβότερη πόλη. Επιπλέον, στο βαθμό που θέλουν να κτίζουν πολυτελή συγκροτήματα διαμερισμάτων και πλούσιες κατοικίες, πρέπει να πετούν τους φτωχούς έξω από τις περιοχές που ζουν. Πρέπει να μας στερήσουν του δικαιώματός μας στην πόλη. Έτσι, στη Νέα Υόρκη, το βρίσκω πολύ δύσκολο να ζω στο Μανχάταν, παρότι είμαι ένας καλοπληρωμένος καθηγητής. Η μεγάλη μάζα του πληθυσμού, που τώρα εργάζεται στην πόλη, δεν μπορεί να διαθέσει τα χρήματα, για να μένει μέσα στην πόλη, επειδή οι τιμές των κατοικιών έχουν ανεβεί πολύ ψηλά, όλο και περισσότερο ψηλά. Μ’ άλλα λόγια, έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα των ανθρώπων στην πόλη τους. Κάποιες φορές, τους έχει αφαιρεθεί από τις ενέργειες της αγοράς, κάποιες φορές, από τις κυβερνητικές πολιτικές, που τους πετούν έξω από τα μέρη που ζουν, κάποιες φορές, με παράνομα μέσα, την βία, την πυρπόληση ενός κτιρίου. Υπήρχε μια περίοδος που συνέβαιναν κάθε τόσο διαδοχικές πυρκαγιές σ’ ένα τμήμα της Νέας Υόρκης.

Επομένως, αυτό που δημιουργείται έτσι είναι μια κατάσταση, στην οποία οι πλούσιοι μπορούν όλο και περισσότερο να έχουν υπό τον έλεγχο της κυριότητάς τους ολόκληρη την πόλη. Και πρέπει να κάνουν κάτι τέτοιο, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να χρησιμοποιήσουν την υπεραξία του κεφάλαιού τους. Όμως, σε κάποιο σημείο, υπάρχει ακόμη και το κίνητρο για τη διαδικασία αυτή της δόμησης της πόλης μέσω της αφαίμαξης των φτωχότερων. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί δανειοδοτούν τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, για να μπορούν αυτές να αναπτύσσουν μεγάλες περιοχές της πόλης. Ναι, έχουμε τότε τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, αλλά μετά το πρόβλημα είναι σε ποιους οι εταιρείες αυτές θα πουλήσουν τους χώρους και τα κτίρια που κατασκευάζουν; Αν τα έσοδα της εργατικής τάξης αυξάνονταν, τότε ίσως να μπορούσαν να τα πουλούσαν στην εργατική τάξη. Αλλά, από τα 1970, οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού έχουν να κάνουν με τη συμπίεση των μισθών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πραγματικοί μισθοί δεν αυξήθηκαν από το 1970 κι ύστερα, οπότε έχετε μια κατάσταση, στην οποίαν οι πραγματικοί μισθοί είναι σταθεροί, αλλά οι τιμές των ιδιοκτησιών ανεβαίνουν. Επομένως, από πού θα προέλθει η ζήτηση στέγης; Η απάντηση ήταν να κληθεί η εργατική τάξη να μπει μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Κι αυτό που βλέπουμε είναι ότι τα στεγαστικά δάνεια στις Ηνωμένες Πολιτείες ανέβηκαν τα τελευταία 20 χρόνια από περίπου 40.000 δολάρια ανά νοικοκυριό σε πάνω από 120.000 δολάρια ανά νοικοκυριό. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί χτυπούν τις πόρτες της εργατικής τάξης και λένε, “Έχουμε να σας κάνουμε μια πολύ καλή πρόταση. Δανείζεστε χρήματα από μας, αγοράζετε το σπίτι σας και μετά μην ανησυχείτε, αν κάποια στιγμή δεν μπορείτε να ξεπληρώσετε το δάνειό σας, γιατί οι τιμές των σπιτιών θα ανεβαίνουν κι, επομένως, όλα θα είναι μια χαρά.”

Έτσι, όλο και περισσότεροι χαμηλο-εισοδηματίες σέρνονται μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Αλλά τότε, πριν περίπου δυο χρόνια, οι τιμές άρχισαν να πέφτουν. Το χάσμα μεταξύ των οικονομικών δυνατοτήτων της εργατικής τάξης και των χρεών τους έγινε αγεφύρωτο. Ξαφνικά, ενέσκηψε ένα κύμα κατασχέσεων, που διαδίδονταν μεταξύ πολλών Αμερικανικών πόλεων. Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με κάποιο τέτοιο φαινόμενο, υπήρχε μια άνιση γεωγραφική ανάπτυξη του κύματος. Το πρώτο κύμα χτύπησε κοινότητες πολύ χαμηλού εισοδήματος σε πολλές από τις παλιότερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπάρχει ένας υπέροχος χάρτης, που μπορείτε να δείτε στο σάϊτ του BBC τις κατασχέσεις στην πόλη του Κλήβελαντ. Κι αυτό που βλέπετε είναι ένας χάρτης με κουκίδες, οι οποίες είναι ιδιαίτερα πυκνά συγκεντρωμένες σ’ ορισμένες περιοχές της πόλης. Πίσω του, υπάρχει ένας άλλος χάρτης, που δείχνει την κατανομή στην πόλη του πληθυσμού των Αφρο-Αμερικανών. Οι δυο χάρτες συμπίπτουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό σημαίνει ότι ό,τι συνέβη ήταν μια καταλήστευση του Αφρο-Αμερικανικού πληθυσμού χαμηλού εισοδήματος. Κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη απώλεια περιουσιακών στοιχείων για πληθυσμούς χαμηλού εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είχε ποτέ γίνει. Δυο εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους. Και την ίδια ακριβώς στιγμή που αυτό συνέβαινε, τα μπόνους που πληρώνονταν στην Γουόλ Στρητ ξεπερνούσαν τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια –δηλαδή, τα έξτρα χρήματα που έπαιρναν οι τραπεζίτες για τη δουλειά τους. Επομένως, τα 30 εκατομμύρια δολάρια, που στην πραγματικότητα αποσπώνταν από τις γειτονιές των χαμηλόμισθων, κατέληγαν στην Γουόλ Στρητ. Το γεγονός αυτό έχει συζητηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν μια περίπτωση ενός οικονομικού τυφώνα Κατρίνα, γιατί, όπως θυμάστε, ο τυφώνας Κατρίνα χτύπησε τη Νέα Ορλεάνη με διαφορετικούς τρόπους κι ήταν ο μαύρος πληθυσμός χαμηλού εισοδήματος, αυτός που έχασε τις περιουσίες του, ενώ πολλοί πέθαναν. Οι πλούσιοι προστάτευσαν τα δικαιώματά τους στην πόλη, αλλά οι φτωχοί ουσιαστικά τα έχασαν. Στη Φλόριντα, στην Καλιφόρνια και την Αμερικανική Νότια Δύση, το πρόβλημα έπαιρνε διαφορετικές μορφές. Εκεί, ως επί το πλείστον, λάμβανε χώρα έξω, στις περιφέρειες των πόλεων. Αλλά κι εκεί, πολλά χρήματα ήταν δανεισμένα για να χτισθούν ή να αγορασθούν σπίτια μέσω εταιριών οικιστικής ανάπτυξης. Έχτιζαν εντελώς έξω από τις πόλεις, 30 μίλια έξω από το Τούσον ή το Λος Άντζελες, δεν μπορούσαν να βρουν κανένα να αγοράσει και, γι’ αυτό, στόχευαν στο λευκό πληθυσμό, που δεν του άρεσε να μένει κοντά σε μετανάστες ή μαύρους στο κέντρο των πόλεων. Τότε, αυτό οδήγησε σε μια κατάσταση, που συνέβη πριν ένα χρόνο, όταν οι ψηλές τιμές της βενζίνης έκαναν πολύ δύσκολη τη ζωή για όσους ζούσαν σε τέτοιες απομακρυσμένες κοινότητες. Πολλοί από τους άνθρωπους αυτούς είχαν πρόβλημα να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους κι, έτσι, συναντήσαμε πάλι ένα κύμα κατασχέσεων, που λάμβανε χώρα στα προάστια κι αφορούσε κυρίως λευκούς σε μέρη όπως η Φλόριντα, η Αριζόνα ή η Καλιφόρνια. Στο μεταξύ, το μόνο που έκανε η Γουόλ Στρητ ήταν να μαζεύει όλες αυτές τις υποθήκες ψηλού ρίσκου και να τις πακετάρει μέσα σε περίεργα όργανα χρηματικο-οικονομικών ανταλλαγών. Μαζεύετε όλες τις υποθήκες ενός συγκεκριμένου μέρους, τις βάζετε σ’ ένα δοχείο και μετά πουλάτε τις μετοχές του δοχείου αυτού σε κάποιον άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν να παγκοσμιοποιηθεί ολόκληρη η χρηματικο-οικονομική αγορά των υποθηκών. Και βλέπετε τμήματα κυριότητας των υποθηκών στη Νορβηγία ή την Γερμανία ή τις χώρες του Κόλπου ή οπουδήποτε αλλού. Όλοι ήξεραν ότι οι υποθήκες αυτές και τα αντίστοιχα χρηματικο-οικονομικά όργανα ήταν ασφαλή σαν τα σπίτια. Κατέληξαν όμως να μην είναι καθόλου ασφαλή και τότε είχαμε τη μεγάλη κρίση, που εξακολουθεί να συνεχίζεται χωρίς τελειωμό. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι, αν η παρούσα κρίση είναι βασικά μια κρίση της αστικοποίησης, τότε η λύση θα έχει να κάνει με μια αστικοποίηση ενός διαφορετικού τύπου κι εδώ είναι που η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη αποκτά μια κρίσιμη σημασία, γιατί μ’ αυτήν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Αλλά συχνά ερωτούμαι αν η παρούσα κρίση αποτελεί το τέλος του νεοφιλελευθερισμού.. Η απάντησή μου είναι “όχι,” αν κοιτάξετε τι προτείνεται στην Γουόσινγκτον και το Λονδίνο. Μια από τις βασικές αρχές, που εγκαινιάσθηκε τα 1970, είναι ότι η κρατική εξουσία πρέπει να προστατεύει τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς με κάθε κόστος. Κι όταν υπάρχει μια σύγκρουση μεταξύ της ευημερίας των χρηματικο-οικονομικών θεσμών και της ευημερίας των ανθρώπων, επιλέγετε την ευημερία των χρηματικο-οικονομικών θεσμών. Αυτή είναι η αρχή, της οποίας η επεξεργασία έγινε στην Πόλη της Νέας Υόρκης στα μέσα των 1970 κι η οποία για πρώτη φορά εφαρμόσθηκε διεθνώς στο Μεξικό, όταν η χώρα κινδύνευε να πτωχεύσει. Αν όμως πτώχευε το Μεξικό, θα καταστρέφονταν οι επενδυτικές τράπεζες της Νέας Υόρκης. Γι’ αυτό, το Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνεργάσθηκαν, για να βοηθήσουν το Μεξικό να μην πτωχεύσει. Μ’ άλλα λόγια, δάνεισαν στο Μεξικό τα χρήματα, για να ξεπληρώσει τους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης. Αλλά, με τον τρόπο αυτό, επέβαλαν τη λιτότητα στο Μεξικανικό λαό. Δηλαδή, προστάτευσαν τις τράπεζες και κατέστρεψαν τους άνθρωπους. Από τότε, αυτή ήταν η τυπική πρακτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τώρα, αν δείτε την απάντηση στην κρίση, που έδωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κι η Βρετανία, αυτό που έκαναν στην πραγματικότητα ήταν μόνο να υποστηρίξουν οικονομικά τις τράπεζες. 700 δισεκατομμύρια δολάρια στις τράπεζες των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν έκαναν απολύτως τίποτε, για να προστατεύσουν τους ιδιοκτήτες κατοικιών, που έχαναν τα σπίτια τους. Επομένως, είναι η ίδια αρχή, που βλέπουμε κι εδώ να εφαρμόζεται –προστατεύστε τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς κι ας πάει ο κόσμος να.. Αυτό που θα έπρεπε να κάναμε είναι να παίρναμε τα 700 δισεκατομμύρια δολάρια και να φτιάχναμε μια τράπεζα επανανάπτυξης του αστικού χώρου, για να σώσουμε όλες εκείνες τις γειτονιές που καταστράφηκαν και για να επαναδομήσουμε τις πόλεις περισσότερο με βάση τις απαιτήσεις του λαού. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, αν το κάναμε αυτό, τότε ένα μεγάλο μέρος της κρίσης θα είχε εξαφανιστεί, γιατί δεν θα υπήρχε καμία υποθήκη να κατασχεθεί. Στο μεταξύ, πρέπει να οργανώσουμε ένα κίνημα ενάντια στις εξώσεις κι έχουμε δει κάτι τέτοιο να γίνεται στην Βοστόνη και σε κάποιες άλλες πόλεις. Αλλά, αυτή την ιστορική στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει μια αίσθηση ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι περιορισμένες, επειδή έχει την προτεραιότητα η εκλογή του Ομπάμα. Πολλοί ελπίζουν ότι ο Ομπάμα θα κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά, αλίμονο, οι οικονομικοί του σύμβουλοι είναι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, που είχαν δημιουργήσει το πρόβλημα αρχικά. Αμφιβάλω αν ο Ομπάμα θα είναι τόσο προοδευτικός όσο ο Λούλα. Θα πρέπει να περιμένετε λίγο, νομίζω, πριν αρχίσουν να κινητοποιούνται τα κοινωνικά κινήματα. Χρειαζόμαστε ένα πανεθνικό κίνημα Αναμόρφωσης του Αστικού Χώρου, σαν αυτό που έχετε εδώ. Χρειαζόμαστε μια πολιτική μαχητικότητα, σαν αυτή που έχετε οικοδομήσει εδώ. Χρειαζόμαστε, στην πραγματικότητα, να ξεκινήσουμε να ασκούμε τα δικαιώματά μας στην πόλη. Και κάποια στιγμή, πρέπει να αντιστρέψουμε όλον αυτόν τον τρόπο, με τον οποίον δίνεται προτεραιότητα στους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς αντί σε μας. Πρέπει να θέσουμε το ερώτημα, τι είναι πιο σημαντικό, η αξία των τραπεζών ή η αξία της ανθρωπότητας; Το τραπεζιτικό σύστημα πρέπει να υπηρετεί τους άνθρωπους, όχι να συντηρείται από το μόχθο των ανθρώπων. Κι ο μόνος τρόπος, με τον οποίον κάποια στιγμή θα κατορθώσουμε πράγματι να ασκήσουμε το δικαίωμα στην πόλη, είναι να πάρουμε την εποπτεία του προβλήματος της καπιταλιστικής απορρόφησης της υπεραξίας. Πρέπει να κοινωνικοποιήσουμε την υπεραξία του κεφάλαιου. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Πρέπει να βγούμε έξω από το πρόβλημα της διαρκούς συσσώρευσης του 3%. Τώρα, βρισκόμαστε στο σημείο, όπου ένας διαρκής ρυθμός ανάπτυξης 3% θα έχει ένα τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος, θα συνεπάγεται μια τεράστια πίεση πάνω στις κοινωνικές καταστάσεις, έτσι ώστε να πηγαίνουμε από τη μια οικονομική κρίση σε μια άλλη. Αν βγούμε από την παρούσα οικονομική κρίση με τον τρόπο που θέλουν, θα συμβεί μια άλλη οικονομική κρίση μετά από πέντε χρόνια. Έτσι, ερχόμαστε στο σημείο, όπου δεν μπορούμε πια να αποδεχθούμε αυτό που είχε πει η Μάργκαρετ Θάτσερ, ότι “δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική λύση” και λέμε ότι πρέπει να υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση. Γενικώς, πρέπει να υπάρχει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό. Και μπορούμε να αρχίσουμε να την προσεγγίζουμε αντιλαμβανόμενοι το δικαίωμα στην πόλη σαν μια λαϊκή και διεθνιστική απαίτηση κι ελπίζω ότι όλοι μπορούμε να είμαστε ενωμένοι στο έργο αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ.