ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ-ΕΡΓΑΛΕΙΑΚΟΣ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

Τον τελευταίο καιρό και κατά την διάρκεια της κρίσης έχει αναπτυχθεί από πλευράς μεγάλης μερίδας των θεωρητικών και των απολογητών του νεοφιλευθερισμού ένας δικαιολογητικός λόγος, που προσπαθεί να εμπεδώσει την θέση ότι η κρίση δεν οφείλεται στο σύστημα καθαυτό αλλά σε μη ορθολογικές παρεμβάσεις στην δομή και την λειτουργία του από εξωγενείς παράγοντες και ιδιαίτερα από την πλευρά της πολιτικής εξουσίας. Είναι γνωστές οι αιτιάσεις για τον ρόλο των κυβερνήσεων Bush και των ημικρατικών στεγαστικών τραπεζών. Με άλλα λόγια θεωρούν ότι ένα απόλυτα ορθολογικό σύστημα όπως αυτό της αγοράς δέχθηκε δομική παρέμβαση που στρέβλωσε την εσωτερική λογική του και οδήγησε την οικονομία στην κρίση.
Η ερμηνεία αυτή δεν αναφέρεται παρά στην λογική των κλειστών συστημάτων και της ολιστικής λεγόμενης σκέψης. Στα ίδια σφάλματα είχαν περιπέσει και οι θεωρητικοί του εφαρμοσμένου Μαρξισμού,ενός μαρξισμού στενού αφυδατωμένου και εργαλειακού. Θεωρούν δηλαδή ότι όταν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στο θεωρητικό μοντέλο τότε τόσο χειρότερα για την πραγματικότητα.
Ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός ανήκουν στην μεγάλη παράδοση του ευρωπαικού Διαφωτισμού και θεμελιώνονται στις αρχές του ορθολογισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε στην Δυτική παράδοση.
Ηταν και είναι ευρύτατα συστήματα ανάλυσης και εφαρμογής και δεν άπτονται μόνο της οικονομίας αλλά και των περισσοτέρων εκφάνσεων της ανθρώπινης ζωής. Στον μεν φιλελευθερισμό η ορθολογική λειτουργία του συστήματος βασίζεται στον μηχανισμό της αγοράς βάσει του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης και την αυτόματη εξισορρόπηση του συστήματος, στον δε μαρξισμό με τη μορφή τόσο της σοσιαλδημοκρατίας,όσο και του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού αποθεώνεται περισσότερο η λογική μέσω του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και των παρεμβάσεων που κάνουν υποτίθεται το σύστημα πιο παραγωγικό και κοινωνικά δίκαιο.
Και στις δύο περιπτώσεις λοιπόν μιλάνε για ορθολογικά συστήματα, για μοντέλα που μπορούν να λειτουργήσουν και να αποδώσουν και τα οποία νομοτελειακά οδηγούν στην πρόοδο.
Γιατί λοιπόν ένα ορθολογικά δομημένο σύστημα φθάνει στην κρίση , παύει να λειτουργεί και καταρρέει; Η απάντηση βρίσκεται στην βάση της δομής των συστημάτων αυτών όπως διαμορφώθηκαν στο πεδίο της εφαρμογής τους καθώς και στις προυποθέσεις της ίδιας της δημιουργίας τους.
Βασική προυπόθεση για να δομήσει κανείς ένα σύστημα αγοράς είναι η ορθολογική συμπεριφορά των ανθρώπων η οποία προσδιορίζεται από την επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος ,με τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την μεγιστοποίηση του κέρδους. Αντίστοιχα στα μαρξιστικά συστήματα η εργασία για την αύξηση της παραγωγικότητας και της παραγωγής είναι ο ορθολογικός παράγοντας που κινεί το σύστημα προς τα εμπρός. Ετσι υποτάσσεται ο ανθρώπινος παράγοντας στην πραγματοποίηση ενός σκοπού που είναι ο σκοπός του συστήματος και δεν είναι άλλος από την αναπαραγωγή της εσωτερικής λογικής του. Η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συμπεριφορών εγκλωβίζεται μέσα σε ντετερμινιστικά συστήματα που κάθε έξωθεν παρέμβαση μπορεί να είναι καταστρεπτική. Βέβαια οι ανθρώπινες συμπεριφορές κάθε άλλο παρά ορθολογικές μπορεί να είναι. Τι γίνεται για παράδειγμα αν σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού κάποιοι πάψουν να επιδιώκουν το στενό ατομικό συμφέρον , πάψουν να καταναλώνουν και να ανταγωνίζονται και αποσυρθούν όπως οι Χίππηδες την δεκαετία του 196ο. Η αντίστοιχα αν αρνηθούν την εντατικοποίηση της εργασίας και παύσει ο Σταχάνωφ να είναι πρότυπο. Τα συστήματα αυτά τους θέλουν όλους στρατευμένους στον κοινωνικό στόχο που πραγματώνεται με βάση την εσωτερική λογική τους. Και όταν λέω όλους εννοώ και αυτούς που το σύστημα πετάει έξω, όπως τους ανέργους στον καπιταλισμό ή τους εχθρούς του καθεστώτος στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Τους θέλει να βρίσκονται εκεί ως απειλή για τους εντός του συστήματος στην μια περίπτωση και ως αιτία συσπείρωσης της κοινωνίας στην άλλη περίπτωση. Η ορθολογική οργάνωση των συστημάτων αυτών προσκρούει στην ανορθολογική συμπεριφορά των υποκειμένων και την δυσκολία ομογενοποίησης και άρσης των αντιθέσεων στην δυσκολία στράτευσης σε ένα κοινωνικό στόχο, όπως για παράδειγμα η ευημερία με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται το κάθε σύστημα.
Ετσι προκύπτουν λανθασμένες εκτιμήσεις διότι ανάγωνται τα πάντα σε ένα θεωρητικό μοντέλο και εξαιτίας αυτού εγκλωβίζεται η σκέψη σε αδιέξοδα.
Η επίκληση συνεπώς του ορθολογισμού του συστήματος τόσο από τους νεοφιλελεύθερους όσο και από τους αποστεωμένους μαρξιστές δεν καθαγιάζει το σύστημα ούτε λύνει τα προβλήματα, διότι πρόκειται περί ενός μεταφυσικού ενδοσυστημικού ορθολογισμού που περιορίζει και φτωχαίνει την ανθρώπινη φύση.
Κανένα σύστημα δεν λειτουργεί εν κενώ και η συνολική στράτευση σε ένα κοινωνικό στόχο δεν είναι πάντα και συνεχώς εφικτή μέσω της προπαγάνδας της βίας της καταστολής ή της κατανάλωσης .
Τελειώνοντας θέλω να προσθέσω κάτι για τα κοινωνικά κινήματα που θα αναπτυχθούν στην περίοδο της κρίσης. Οι διεκδικήσεις δεν θα πρέπει να έχουν ως στόχο την ένταξη στο σύστημα με καλύτερους όρους αλλά την αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος. Ισως θα έπρεπε να επιστρέψουμε στις θεωρίες της ελεύθερης βούλησης , της αυτοθέσμισης των ατομικοτήτων και των συλλογικοτήτων και την διαμόφωση νέων υπαρξιακών εδαφών με όρους ελευθερίας . Να μην υπηρετούμε πλέον την εσωτερική λογική οποιουδήποτε συστήματος ούτε να διεκδικούμε την ένταξη σε αυτό αλλά να ανατρέπουμε αυτή την λογική. Η ανατροπή της εσωτερικής λογικής του συστήματος είναι ο θάνατός του και η λογική αυτή είναι στο χέρι μας να ανατραπεί.

ΤΑ ΣΤΑΛΙΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Μοιάζει ίσως παράδοξος ο τίτλος και η τοποθέτηση που θα ακολουθήσει, όμως από αυτά που θα εκτεθούν θα γίνει φανερό ότι ο Στάλιν επέστρεψε στο προσκήνιο της ιστορίας και έχει εγκατασταθεί ως νοοτροπία και τρόπος άσκησης εξουσίας, τόσο στο πλέγμα των επιχειρήσεων του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου , όσο και στη πρακτική των καπιταλιστικών κρατών.
Η ειρωνία είναι ότι ο φοβερός αντίπαλος του καπιταλισμού , ο εφιάλτης της Δύσης είναι εκείνος του οποίου την πρακτική ακολούθησε και ακολουθεί σήμερα ο καπιταλισμός, ιδιαίτερα στο τωρινό στάδιο εξέλιξης. Μένει να αποδειχθεί αν αυτό θα συμβεί και κατά τη περίοδο της κρίσης.
Το κύριο στοιχείο του σταλινισμού, αν εξαιρεθεί ο αυταρχικός τρόπος της διακυβέρνησης και της άσκησης της εξουσίας, ήταν η φιλολαική ρητορική την στιγμή που η εξουσία απομακρυνόταν από το λαό. Το προλεταριάτο και ο λαός στο όνομα του οποίου ασκείτο η εξουσία, απουσίαζε όλο και περισσότερο και τη θέση του καταλάμβαναν μηχανισμοί κομματικοί, ή και άλλοι οι οποίοι διοικούσαν τις επιχειρήσεις ,διαμόρφωναν το πολιτικό κλίμα και έπαιρναν τις αποφάσεις . Ετσι η δημοκρατία των σοβιέτ μετατράπηκε σε ένα καταπιεστικό και αδιαφανές καθεστώς με εκμεταλλευτικό μάλιστα χαρακτήρα.
Δημιουργήθηκε η λεγόμενη νομενκλατούρα μια εξωκοινωνική κάστα δηλαδή, η οποία στελεχώθηκε από κομματικά στελέχη, ειδικούς και διανοούμενους ,που σκοπό είχε την διαχείρηση του συστήματος , την διοίκηση των μεγάλων επιχειρήσεων και την λήψη των αποφάσεων. Η τάξη (προλεταριάτο) στο όνομα της οποίας κατελήφθη η εξουσία εξωθήθηκε στη γωνία και η εκμετάλλευση των εργατών έφθασε σε πρωτοφανή για σοσιαλιστική χώρα επίπεδα. Είναι γνωστή η ανάλυση και αποκάλυψη από τον Καστοριάδη της εκμεταλλευτικής φύσης του σοβιετικού συστήματος, όταν υπολόγισε το 1950 ότι ο μισθός ενός διευθυντή μεγάλης επιχείρησης ήταν 250 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό του ανειδίκευτου εργάτη. Με την λεξη μισθός δεν εννοούμε μόνο τον ονομαστικό μισθό, αλλά και τις πάσης φύσεως αμοιβές και προνόμια που διαμόρφωναν τις τελικές απολαβές ενός διευθυντικού στελέχους.
Απομάκρυνση λοιπόν από τον λαό και διαχείρηση της εξουσίας από την νομενκλατούρα με αδιαφανή τρόπο εξασφαλίζοντας πάντα τους όρους αναπαραγωγής της. Η εξουσία έφυγε λοιπόν από την κοινωνία και τους παραγωγούς και πήγε στους διαχειριστές και τους διαμεσολαβητές, ανάμεσα στο λαό την πολιτική εξουσία . Και εδώ μιλάμε για πολλαπλά επίπεδα διαμεσολάβησης. Μοιραία έχουμε σκλήρυνση του καθεστώτος και αυταρχική διακυβέρνηση ,αδιαφάνεια και αστυνομικό κράτος.Αυτή εν ολίγοις ήταν η κατάσταση επί σταλινικού καθεστώτος.
Αν τώρα παρατηρήσουμε ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, θα δούμε να αναδύεται μια σταλινική διάρθρωση των επιμέρους στοιχείων του συστήματος που εκπλήσσει.
Εμφανίστηκε στη νεοφιλελεύθερη τουλάχιστον εκδοχή του, ως λαικός καπιταλισμός μέσω του λεγόμενου μετοχικού οράματος. Ολοι θα μπορούσαν να συμμετέχουν , να γίνουν ιδοκτήτες και να μετάσχουν στα κέρδη των επιχειρήσεων μέσω της αγοράς μετοχών. Θα ήταν αρκετό ενα μικρό κεφάλαιο για να είναι κανείς μέτοχος και ιδοκτήτης, δηλαδή ένας μικρός καπιταλιστής.Δόθηκαν μετοχές έναντι αμοιβής στους εργαζόμενους των ιδιωτικών, αλλά και των κρατικών επιχειρήσεων και η ψευδαίσθηση της συμμετοχής στη διοίκηση μέσω των γενικών συνελεύσεων των μετόχων.
Ο παραδοσιακός καπιταλιστής όπως τον ξέραμε παλιότερα έπαψε να υπάρχει , μειώνοντας σε χαμηλά ποσοστά την συμμετοχή του στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας εκχωρώντας την διοίκηση στους πάσης φύσεως Μάνατζερς και την εταιρική λεγόμενη γραφειοκρατεία. Αν δούμε την μετοχική σύνθεση των εταιρειών του καπιταλιστικού κέντρου θα παρατηρήσουμε ότι κατοχή ποσοστών άνω του 5% των μετοχών είναι σπάνια.Αντίθετα υπάρχουν εκατομμύρια μετόχων με πολύ μικρά ποσοστά. Αυτό συμβαίνει τόσο στην παραδοσιακή βιομηχανία όσο και στο χρηματιστικό κεφάλαιο . Στα μεγάλα funds για παράδειγμα συμμετέχουν μέσω των ασφαλιστικών τους ταμείων εκατομμύρια εργαζόμενοι . Οι παλιοί παραδοσιακοί καπιταλιστές διέσπειραν τα κεφάλαια τους σε πολλές επιχειρήσεις διαφόρων τομέων και σε διάφορα funds, μειώνοντας το ρίσκο και αυξάνοντας την απόδοση των κεφαλαίων τους . Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί από το προσκήνιο ο παραδοσιακός κεφαλαιούχος όπως τον ξέραμε και να αναδυθεί η εξουσία των μάνατζερς , των διαμεσολαβητών και των διαχειριστών που αποτελούν την νέα νομενκλατούρα του συστήματος. Αυτό που ενδιέφερε πλέον ήταν η μεγιστοποίηση της απόδοσης των επενδεδυμένων κεφαλαίων και οι διαχειριστές ήταν οι ειδικοί. Ετσι από τον ηρωικό καπιταλισμό της συσσώρευσης και της δημιουργίας περάσαμε στον παρασιτικό καπιταλισμό, όπου το πρωτεύον ήταν οι μεγάλες αποδόσεις, οι οποίες προέκυπταν από μη παραγωγικές συνήθως επενδύσεις . Οι ήρωες του συστήματος έπαψαν να είναι ο Ford και ο Rockfeller του καπιταλισμού της παραγωγικής ανάπτυξης , και έγιναν ο Σόρος και ο Madoff.
Αυτή λοιπόν είναι η διαφορά του νέου από τον παλιό καπιταλισμό, όπου η εξουσία της παλιάς αστικής τάξης εκχωρήθηκε στους διαχειριστές μικρούς και μεγάλους οι οποίοι αποτελούν την νέα ιδιότυπη νομενκλατούρα που έχει σταλινικά χαρακτηριστικά. Διοικεί με αδιαφάνεια διαλύοντας τις συλλογικότητες, είναι απρόσωπη μέσα από τη εταιρική γραφειοκρατία και έχει τεράστια εξουσία και ευθεία σχέση με το κράτος ,αφού στελέχη της μεταπηδούν από ιδιωτικές σε κρατικές επιχειρήσεις και τούμπαλιν. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στις ΗΠΑ στελέχη και μάνατζερς του ιδιωτικού τομέα κλήθηκαν από το κράτος να δώσουν λύση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αναφέρω τηνπερίπτωση Πόλσον αλλά και πολλών στελεχών της κυβέρνησης Ομπάμα κλπ.
Εξαιρετική η ομοιότητα συνεπώς του νέου λεγόμενου καπιταλισμού με το σταλινικό μοντέλο και την νομενκλατούρα του ,την αδιαφάνειά του, την υπερεκμετάλλευση και την τεράστια διαφορά μισθού μεταξύ των επικεφαλής διαχειριστών και των απλών εργαζομένων. Κατά μέσο όρο και κατά μετριοπαθείς υπολογισμούς τα στελέχη αυτά στις ΗΠΑ αμείβονταν μέχρι και 400 φορές πάνω από τον μισθό του εργάτη.
Θύματά τους δε δεν ήταν μόνο οι εργαζόμενοι αλλά και πολλοί παλιοί καπιταλιστές που είδαν να χάνονται ή να απομειώνονται οι τεράστιες περιουσίες τους.
Αυτό που πρέπει να πολεμηθεί σήμερα δεν διαφέρει από αυτό που έπρεπε να πολεμηθεί κατά την περίοδο του σταλινικού καθεστώτος και δεν είναι άλλο από το κρατικοεταιρικό κατεστημένο και ων εκπροσώπων του σε πολιτικό και διαχειριστικό επίπεδο, που σε περίοδο μάλιστα κρίσης γίνεται ιδιαίτερα επιθετικό.
Θα έχουμε την ίδια σκλήρυνση του κρατικού μηχανισμού, την ίδια καταστολή, τηνπεριστολή ατομικών δικαιωμάτων ,την αδιαφάνεια και την αδυναμία κοινωνικού ελέγχου και την επιβολή των υπερκρατικών μηχανισμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια τράπεζα, όταν το κράτος αδυνατεί να επιβληθεί. Η κρατικοεταιρική γραφειοκρατία θα δίνει σε έκτακτες περιπτώσεις την θέση της στην υπερκρατική γραφειοκρατία των διεθνών οργανισμών και τραπεζών που βρίσκονται εντελώς εκτός δημοκρατικού ελέγχου. Εκείνο που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι στη σύγκουση το κράτος δεν είναι ουδέτερο. Η κρατικοεταιρική γραφειοκρατία είναι όπως και επί Στάλιν εξίσου ισχυρή.

ΓΙΑ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΒΙΑΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Τον τελευταίο καιρό οι πάντες διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το κύμα βίας που έχει κατακλύσει την χώρα μας. Μεγαλοδημοσιογράφοι , πολιτικοί και κανάλια διαγκωνίζονται υπερθεματίζοντας για το κακό που προκαλείται στην εικόνα της χώρας και την ανικανότητα της αστυνομίας να αντιμετωπίσει το φαινόμενο. Ο διάλογος εξαντλείται στα οργανωτικά προβλήματα και την κομματοκρατία στο αστυνομικό σώμα ,την έλλειψη εκπαίδευσης των αστυνομικών και άλλα λειτουργικά προβλήματα , τα οποία αν είχαν λυθεί οι μηχανισμοί καταστολής θα ήταν αποτελεσματικοί και όλοι θα κοιμόντουσαν ήσυχοι.
Αυτό που ηθελημένα κάνουν είναι να προσπαθούν να αναγάγουν ένα κοινωνικό φαινόμενο όπως αυτό της βίας σε ζήτημα καταστολής. Λένε περίπου τα εξής: Πρόκειται για αναίτια βία, για μια βία που δεν έχει νόημα, ή πραγματικό έρεισμα, όπου κανένας λόγος πολιτικός ή άλλος δεν αρθρώνεται . Δηλαδή μια τυφλή βία που στόχο έχει να καταστρέψει και να τρομοκρατήσει και για να αντιμετωπισθεί θα πρέπει να αντιδράσουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους. Στην χορεία όλων αυτών εκτός από τα καθεστωτικά κόμματα κάθε απόχρωσης και τάσης συμμετέχουν και κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς.
Κανένας λοιπόν δεν αναλύει ούτε προβληματίζεται και όλοι θα ήσαν ευτυχείς αν ο κρατικός μηχανισμός ανταποκρινόταν με αποτελεσματικότητα. Η αντιμετώπιση αυτή και η αδυναμία εμβάθυνσης στο φαινόμενο έχει δύο αιτίες. Η πρώτη είναι το γεγονός ότι η απόσταση που έχει ο τρόπος ζωής όλων αυτών, αλλά και ο τρόπος σκέψης τους κάνει αδύνατη την επικοινωνία με περιθωριοποιημένα τμήματα της κοινωνίας και κοινωνικά αποκλεισμένους. Σπεύδω να προλάβω ενστάσεις. Κοινωνικά αποκλεισμένος και περιθωριοποιημένος δεν είναι μόνο ο οικονομικά περιθωριοποιημένος, αλλά και εκείνος που δεν μπορεί να ενταχθεί στην κοινωνία μέσω ενός μηχανισμού ένταξης και ενσωμάτωσης όπως η εργασία, κλπ. Τα υποκείμενα της βίας στην περίπτωση μας, κατά μεγάλη πλειοψηφία ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Η δεύτερη αιτία είναι ότι η λέξη βία και οι συμβολισμοί της εχουν εξορισθεί από το κοινωνικά αποδεκτό λεξιλόγιο, έχουν σταλεί στο πύρ το εξώτερο ,έχουν δαιμονοποιηθεί ενώ είναι σύμφυτοι με την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτονόητα πράγματα που εκτενώς έχουν αναλυθεί παλαιότερα . Ο εξοβελισμός της βίας και η δημιουργία αποστειρωμένων κοινωνιών, όπου βασιλεύει η εσωτερικευμένη κανονικότητα και τάξη και όπου τίποτα μη προβέψιμο δεν μπορεί να συμβεί, έχει ως αποτέλεσμα την έκπληξη και την αδυναμία κατανόησης του φαινομένου όταν αυτό σε πείσμα της θεσμοθετημένης κανονικότητας συμβαίνει.
Ετσι το να περιορίζει κανένας το ζήτημα της αντιμετώπισης της βίας αποκλειστικά και μόνο στην αποτελεσματικότητα της καταστολής είναι εντελώς κουτό. Η αντιμετώπιση της βίας γίνεται πρώτα και κύρια στο συμβολικό επίπεδο. Κατηγορούνται οι κουκουκουλοφόροι ή οι φοιτητές ή οποιοδήποτε άλλος, όταν σε ρητορικό μεν επίπεδο έχουμε εξοβελίσει την βία σε συμβολικό δε υπάρχει παντού. Δείτε για παράδειγμα τους όρους και τις συμβολικές αναπαραστάσεις που χρησιμοποιούνται στο λεξιλόγιο της αγοράς. Ανταγωνισμός , απώλειες, νίκη, συντριβή του αντιπάλου ανταγωνιστή, επέλαση του τάδε ή του δείνα επιχειρηματία κατάρρευση, εξόντωση κλπ. Οροι στρατιωτικοί που συνδέονται άμεσα με την βία σε ένα νομιμοποιημένο και θεσμοθετημένο πλαίσιο. Εκεί η βία και οι συμβολικές αναπαραστάσεις της δεν μας ξενίζουν. Η θεσμοθετημένη βία , η βία της αγοράς και το λεξιλόγιο της υπάρχει, όπως υπάρχει και η βία στην καθημερινότητα η οποία μεταφέρεται στις σχέσεις μεταξύ των ατόμων και των ομάδων . Ολοι εναντίον όλων με την διαφορά όμως ότι όλα συμβαίνουν εντός του συστήματος. Αυτά που προκαλούν και που ενοχλούν είναι οι βίαιες πράξεις που στρέφονται κατά της κανονικότητας ή κατά κατεστημένων κοινωνικών θεσμών και άλλων θεσμών του συστήματος. Για παράδειγμα η καταστροφή της ιδιοκτησίας ή η καταστροφή συμβόλων του κράτους ή η καταστροφή συμβόλων κύρους και εξουσίας , βιώνεται ως απειλή διότι στρέφεται ευθέως κατά του συστήματος συνολικά. Ετσι βλεπουμε το παράδοξο , του μικροαστού που ταλαιπωρείται καθημερινά από το σύστημα να νιώθει ανασφαλής γιατί κάηκε η πολυτελής BMW του εξουσιαστή του ή το πολυτελές κατάστημα στο Κολωνάκι από το οποίο ποτέ δεν θα ψωνίσει. Η σταθερότητα ενός συστήματος εξουσίας εξαρτάται από τον βαθμό εσωτερίκευσης των συμβόλων και νορμών του από τον εξουσιαζόμενο. Εδώ βρίσκεται και η απάντηση στην ερώτηση περί της αποτελεσματικότητας αυτού του είδους της βίας. Είναι καταδικασμένη να αποτύχει διότι δεν θίγει την συνολική δομή του συστήματος αλλά μεμονωμένα σύμβολα . Είναι επίσης πιθανό να παρεξηγηθεί να εκφυλισθεί και να θεωρηθούν οι πράξεις αυτές ως εκδίκηση ή στην περίπτωση των κατεστραμένων και λεηλατημένων καταστημάτων ως αίτημα συμμετοχής στην κατανάλωση.
Το ερώτημα που ανακύπτει μετά από όλα αυτά είναι το εξής :Πώς σε ένα σύστημα που σε ρητορικό επίπεδο αποδοκιμάζεται η βία παρόλο που ζούμε αρμονικά με τα σύμβολά της, ενσκήπτει μια εξωσυστημική βία που απειλεί αν όχι το σύστημα τουλάχιστον κάποιους θεσμούς του. Από που προέρχονται και ποιοί είναι εκείνοι που την ασκούν;H απάντηση είναι εξαιρετικά απλή και βρίσκεται στο γεγονός της αποσύνθεσης και διάλυσης του κοινωνικού ιστού και των δεσμών που συγκρατούν τα μέλη μιας κοινωνίας. Μεγάλες κοινωνικές ομάδες εξωθούνται με τον ένα ή άλλο τρόπο στο περιθώριο χωρίς ελπίδα να ξεφύγουν, πετιούνται δηλαδή εκτός συστήματος ή τους φράσσεται ο δρόμος της ένταξής τους στο σύστημα . Οι αποκλεισμένοι δημιουργούν ψευδοκοινωνίες ανταγωνιστικές προς το σύστημα, που βασίζονται σε διάφορα χαρακτηριστικά που τους είναι κοινά, όπως μπορεί για παράδειγμα να είναι η ανεργία , τα ναρκωτικά, η τυφλή υποστήριξη σε μια ποδοσφαιρική ομάδα ή ακόμα το γεγονός ότι όλοι αμείβονται με τον κατώτερο μισθό κλπ. Μέσα στις ψευδοκοινωνίες αυτές τα μέλη που τις συναπαρτίζουν ζούν και συμπεριφέρονται όπως μέσα και σε μια κανονική κοινωνία και έχουν τα σύμβολά τους, τους νόμους τους και το συλλογικό φαντασιακό που καθορίζει την ύπαρξή τους μέσα σ' αυτές. Είναι απολύτως φυσικό για κάποιον ο οποίος αποκλείεται να αναζητά κάπου αλλού έδαφος για να υπάρξει και το έδαφος αυτό διαμορφώνεται σ' αυτές τις ψευδοκοινωνίες . Οι παραδοσιακοί μηχανισμοί ένταξης στο σύστημα όπως είναι τα κόμματα η εκκλησία και οι υπόλοιποι θεσμοί έχουν καταρακωθεί εξευτελισθεί , γελοιοποιηθεί και θεωρούνται αναξιόπιστοι.Ετσι δεν υπάρχει μία ενιαία κοινωνία αλλά πολλές παράλληλες και ανταγωνιστικές κοινωνίες χωρίς επαφή και κοινά συμφέροντα όπου ο μόνος διάλογος που μπορούν να έχουν μεταξύ τους ειναι εκείνος της βίας.Το είδαμε στο Παρίσι στο Λος Αντζελες στην Αγγλία παλιότερα και στη Αθήνα σήμερα.
Να μην παριστάνουμε τους έπληκτους λοιπόν για όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας σ' αυτήν την κοινωνία των αποκλεισμών, οι οποίοι μπορεί να μην είναι πάντοτε οικονομικοί.
Τελειώνοντας, μετά από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω δεν θεωρώ ότι αυτού του είδους τα προβλήματα λύνονται με την αναδιοργάνωση της αστυνομίας και την ένταση της καταστολής, αλλά μόνο με την ένταξη και την ενσωμάτωση των αποκλεισμένων σε μια κοινότητα που θα διαπνέεται από ένα νέο κοινωνικό όραμα, όπου ο καθένας θα μπορεί να συμμετέχει ισότιμα.

ΝΟΙΚΙΑΣΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ. ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ OUTSOURCING

Την τελευταία δεκαετία πραγματοποιήθηκε τεράστια αλλαγή προς το χειρότερο στο χώρο των εργασιακών σχέσεων χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις. Η επιδείνωση των όρων της εργασίας έπληξε κυρίως τους νέους και αυτούς που έβγαιναν για πρώτη φορά στην παραγωγή , μεγάλη μερίδα εργατών χαμηλής και μέσης ειδίκευσης ,γυναίκες και μετανάστες. Στο πλαίσιο αυτό θεσμοθετήθηκε η λεγόμενη ''νοικιασμένη εργασία" στις χώρες της ΕΕ και φυσικά στην Ελλάδα.
Ακόμη και o όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την εργασιακή κατάσταση αυτών των συμπολιτών μας (νοικιασμένοι εργαζόμενοι), οι οποίοι ανήκουν μάλιστα στα παραγωγικά μέλη της κοινωνίας, παραπέμπει στην λογική των χρόνων του μεσαίωνα τότε που ο σκλάβος μπορούσε να μεταβιβαστεί σε άλλο αφεντικό έναντι αντιτίμου και να επιστραφεί για να μεταβιβαστεί κάπου αλλού. Αυτό στις μέρες μας ονομάζεται ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων η οποία συμβάλλει στη κινητικότητα των εργαζομένων και υποτίθεται ότι αυξάνει την λεγόμενη απασχολησιμότητα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αυτό που ο Μάρξ ονόμαζε εμπορευματοποίηση της εργασίας. Το ανθρώπινο εμπόρευμα όπως και τα άλλα εμπορεύματα έχει την αξία του στην αγορά, η οποία διακρίνεται στην αξία χρήσης και την ανταλλακτική αξία και μπορεί να πωλείται, να ανταλλάσσεται, να δανείζεται, να ενοικιάζεται και να υπόκειται στον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Ακόμη και οι όροι που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν αυτή την κατάσταση είναι αποκαλυπτικοί και ξεδιάντροποι . Υπάρχουν στις διάφορες επιχειρήσεις τα τμήματα διαχείρισης ανθρώπινων πόρων (human resources) . Aντιμετωπίζουν δηλαδή τον εργαζόμενο ως πόρο, τον οποίο μπορείς να εκμεταλλευθείς όπως τους ορυκτούς πόρους , τους υδάτινους πόρους ή τους ενεργειακούς πόρους και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο μιας χώρας. Η κατάσταση αυτή στον εργασιακό τομέα που κατά τις απαρχές του καπιταλισμού είχε πάρει ακραίες μορφές εκμετάλλευσης και οδήγησε στις γνωστές εξεγέρσεις, βελτιώθηκε μετά τον πόλεμο κυρίως με την επικράτηση των ιδεών του Κέυνς και της σοσιαλδημοκρατίας κάτω από την πίεση των εργατικών διεκδικήσεων. Με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού την αποβιομηχάνιση και την μεταφορά της παραγωγής σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους ,όπως έχουμε περιγράψει και σε άλλες αναρτήσεις ,διαλύθηκε το εργατικό κίνημα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ξεπουλήθηκαν ή συμβιβάστηκαν και ο εργασιακός μεσαίωνας επέστρεψε. Αναπτύχθηκε ένας νομιμοποιητικός και συγκαλυπτικός λόγος γύρω από αυτό το ζήτημα ο οποίος έχει ως εξής : Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων θα επιφέρει αύξηση της παραγωγικότητας ,λόγω χαμηλότερου κόστους ,η οποία θα επιφέρει αύξηση της ανταγωνιστικότητας και περισσότερα κέρδη στις επιχειρήσεις, για να επενδύσουν και να επεκταθούν, έτσι ώστε να απασχολήσουν περισσότερους εργαζόμενους. Ουδέν ψευδέστερον αυτού. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι η μείωση του εργατικού κόστους οδηγεί σε άγριο ανταγωνισμό ,όπου τελικά κερδισμένη είναι εκείνη η επιχείρηση που συμπιέζει περισσότερο αυτό το κόστος . Άγριος ανταγωνισμός λοιπόν για το ποιος θα μειώσει περισσότερο το κόστος της εργασίας πράγμα που θα δώσει μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και μεγαλύτερα κέρδη.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν θα πρέπει να δούμε και την θεσμοθέτηση της νοικιασμένης εργασίας, στην οποία υπάρχουν και πολλαπλά επίπεδα διαμεσολάβησης, όπου μεσάζοντες και εταιρείες που δρούν ως μεσίτες , εισπράτουν προμήθειες και έτσι δεν έχουμε ένα αλλά πολλά επίπεδα εκμετάλλευσης της εργασίας. Αυξάνεται δηλαδή η υπεραξία με την μαρξική έννοια.
Το σύστημα εν ολίγοις δουλεύει ως εξής: Συστήνονται εταιρείες με μόνο σκοπό την πρόσληψη εργαζομένων . Οι εργαζόμενοι αυτοί μπορεί να ανήκουν σε μία ή και σε πολλές ειδικότητες και έτσι η εταιρεία μπορεί να εξυπηρετεί διαφόρων ειδών επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις τώρα που απασχολούν νοικιασμένους εργαζομένους και δεν πρόκειται μόνο για ιδιωτικές αλλά και για κρατικές -και εδώ βρίσκεται ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας του καπιταλιστικού κράτους-δουλεύουν με το σύστημα της εργολαβίας -outsourcing. Δηλαδή παύουν να προσλαμβάνουν οι ίδιες εργαζόμενους με μόνιμη ή και σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου και νοικιάζουν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα εργαζόμενους από τον εργολάβο-εταιρεία ενοικίασης εργαζομένων. Αυτό γίνεται κατά κόρον στον τομέα του καθαρισμού κτηρίων, εγκαταστάσεων κλπ, στον τομέα της εξόρυξης, στη βιομηχανία, αλλά και στον τομέα των υπηρεσιών όπως είναι οι τράπεζες, οι τηλεπικοινωνίες κλπ. Έτσι η εταιρεία που χρησιμοποιεί νοικιασμένους εργαζόμενους μειώνει το εργατικό κόστος διότι προσλαμβάνει ελάχιστο μόνιμο προσωπικό και κυρίως μόνο στελέχη και ο κύριος όγκος των εργασιών ανατίθεται στους νοικιασμένους εργαζόμενους, οι οποίοι πληρώνονται με εξευτελιστικούς μισθούς έχουν επισφαλή εργασία, είναι πολλές φορές ανασφάλιστοι ή εχουν δηλωθεί στους ασφαλιστικούς φορείς με διαφορετική ειδικότητα -συνήθως ως ανειδίκευτοι εργάτες - ενώ εκτελούν εξειδικευμένη εργασία. Έτσι έχουμε αυτό που λέμε πολλαπλά επίπεδα εκμετάλλευσης. Τους εκμεταλλεύεται η εταιρεία εργολάβος-μεσίτης ,η επιχείρηση που τους νοικιάζει, και οι δύο κλέβουν τα ασφαλιστικά ταμεία, και εκβιάζονται οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να παύσουν να διεκδικούν, διότι θα περιέλθουν και οι ίδιοι στην κατάσταση του νοικιασμένου. Τα πολλαπλά αυτά επίπεδα εκμετάλλευσης, η επισφαλής εργασία, το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι αυτοί είναι αναλώσιμοι, διότι είναι οι πρώτοι που απολύονται, δημιουργούν τεράστια υπεραξία που καρπώνονται οι καπιταλιστές. Ένα δε μεγάλο μέρος της υπεραξίας αυτής καρπώνεται το καθαρά παρασιτικό κεφάλαιο , ο λεγόμενος παρασιτικός καπιταλισμός για τον οποίο έχω μιλήσει παλαιότερα. Διότι είδαμε μεσίτες και ενδιάμεσους και στην εργασία. Αν είναι δυνατόν. Ανταλλάσσουν και νοικιάζουν ανθρώπους, λες και είναι πράγματα, λες και είναι πατάτες.
Καταστρέφονται τα όνειρα των νέων παιδιών, αποξενώνονται όπως έλεγε ο Μαρξ από το προϊόν της εργασίας τους ακόμα περισσότερο, και εξουθενώνονται ψυχικά. Μια εδώ και μια εκεί, ανάλογα με τις απαιτήσεις των αφεντικών, προσωρινοί ,αγρίως ξεζουμισμένοι , λεηλατημένοι,και ηθικά εξευτελισμένοι, αιχμάλωτοι της ανάγκης. Αυτοί είναι οι νοικιασμένοι εργαζόμενοι.
Το μεγάλο δε όνειδος , η μεγάλη ντροπή , η ηθική απαξία είναι η προκλητική ζωή των λεγόμενων golden boys των εταιρειών που χρησιμοποιούν νοικιασμένους εργαζόμενους, και μάλιστα όταν οι εταιρείες αυτές ανήκουν στο δημόσιο τομέα. Υπάρχει αντιπροσωπευτικότερο σύνθημα και μάλιστα για την συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων από αυτό που βλέπουμε γραμμένο στους τοίχους ;" Τα πλούτη τους ,το αίμα μας".
Θα επανέλθουμε με νέο σημείωμα, θα εξειδικεύσουμε και θα αναλύσουμε τα φαινόμενα βίαιης οργής που ενδέχεται να δημιουργήσει η άθλια αυτή κατάσταση που έχει πλακώσει τον κόσμο ολόκληρο αλλά και την πατρίδα μας.
Για όποιον θέλει να πληροφορηθεί περισσότερα αλλά και να μετάσχει σε συλλογικές μορφές αντίδρασης παραπέμπω στο blog ΝΟΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ,ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ (ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ)

Διαβάζω από την ''Καθημερινή" της Κυριακής 8 Μαρτίου ότι ο ΖΑν-Μισέλ Κατρπουέν επί σειρά ετών οικονομικός αναλυτής της εφημερίδας "LE MONDE" εξέδωσε πρόσφατα το βιβλίο ¨Η παγκόσμια Κρίση¨ βιβλίο που απευθύνεται στο ευρύ κοινό . Κεντρική θέση του βιβλίου αυτού είναι ότι αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι η αποτυχία των κυβερνήσεων , των τραπεζών ή κάποιων ιδεολογιών ,αλλά το τέλος ενός είδους άγριου και αρπαχτικού καπιταλισμού που ο ίδιος ονομάζει "νεοκαπιταλισμό". Προσωπικά απέδωσα στην ανάρτησή της 3ης Μάρτη 2009 την κατάσταση του συστήματος που βιώνουμε σήμερα με τον όρο "Παρασιτικός Καπιταλισμός". Για να τεκμηριώσει την θέση του εστιάζει την προσοχή σε κάποια αντιπροσωπευτικά παραδείγματα που αναδεικνύουν την φύση του υφιστάμενου κοινωνικού μοντέλου. Το πιο ενενδιαφέρον παράδειγμα είναι εκείνο της γαλλικής αλυσίδας καταστημάτων CARREFOUR,δεύτερης φίρμας παγκοσμίως στον τομέα του λιανικού εμπορίου μετά τη αμερικανική WAL-MART,με 8.000 πολυκαταστήματα σε όλο τον κόσμο.Ο Κατρπουέν μας δίνει μια ιδέα για την διανομή του πλούτου σε παγκόσμια κλίμακα φέρνοντας στο μικροσκόπιο τα ... σουτιέν που πουλιούνται στα ράφια των Carrefour ,στη Γαλλία αντί του ποσού των 20 ευρώ το καθένα και τα οποία κατασκευάζονται στην Κίνα στην περιοχή Γκουαντόνγκ . Η κινεζική εταιρεία έχει πάρει την υπεργολαβία από τη γαλλική , η οποία διατηρεί το ντιζάιν , τις αποθήκες και τα δίκτυα πωλήσεων.Οι Κινέζες εργάτριες που κατασκευάζουν τα σουτιέν ανήκουν στους mingongs,τα 300 εκατομμύρια των περιπλανώμενων εσωτερικών μεταναστών που δουλεύουν χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα ,αφού δεν έχουν λάβει την απαιτούμενη άδεια μετακίνησης από τις αρχές .
Αυτά τα 20 ευρώ που αποφέρει η πώληση κάθε σουτιέν κατανέμονται ως εξής:

• Τα Carrefour βάζουν στο ταμείο τους 10,81 ευρώ.
• Το γαλλικό κράτος εισπράττει 3,28 ευρώ ως ΦΠΑ
• Ηγαλλική βιομηχανία παίρνει 2,74 ευρώ.
• Τα έξοδα μεταφοράς και εκτελωνισμού είναι 0,44 ευρώ.
• Η κινεζική βιομηχανία που παρήγαγε το σουτιέν εισπράττει 2,73 ευρώ . Από αυτά ,1,64 ευρώ αντιστοιχούν στην πρώτη ύλη ,ενώ τα έξοδα παραγωγής είναι 0,82 ευρώ και το κέρδος του Κινέζου βιομήχανου 0.27 ευρώ.
• Τελικά για τις εργάτριες που έφτιαξαν τα σουτιέν μένουν ...10 σεντς.

Θα μπορούσε να δεί κανείς τη διαδρομή του συγκεκριμένου προιόντος ως πραγματική ακτινογραφία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού της εποχής μας αυτού που ο συγγραφέας ονομάζει "νεοκαπιταλισμό" και εγώ προτιμώ την έκφραση "παρασιτικός καπιταλισμός". Η φυγή κεφαλαίων προς την Κίνα που επιτρέπει στις Γαλλίδες να αγοράζουν φθηνά σουτιέν αλλά καταδικάζει πολλές απο αυτές στην ανεργία. Το σημαντικότερο όλων όμως, που αποδεικνύει την πραγματική φύση του συστήματος είναι ο σφετερισμός της μερίδας του λέοντος της προστιθέμενης αξίας από παρασιτικό εμπορικό και χρηματιστικό κεφάλαιο, σε βάρος του παραγωγικού κεφαλαίου που είναι η βιομηχανία, και σε βάρος της εργασίας. Βλέπουμε την απίστευτη εκμετάλλευση των άμεσων παραγωγών η οποία εκτοξεύει στα ουράνια τηνπαραγωγή εμπορευμάτων, ενώ καθηλώνει την αγοραστική δύναμη της εργατικής πλειονότητας. Και αυτός είναι ο λόγος της κατάρρευσης του υπερεκμεταλλευτικού αυτού συστήματος .
Οπως είπαμε παραπάνω κατά σύμπτωση στην ανάρτηση της 3ης Μάρτη είχαμε αναλύσει την φύση του συστήματος περιγράφοντας την κατάσταση στην Αμερική και τις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου. Το κύριο στοιχείο του Παρασιτικού Καπιταλισμού είναι το τεράστιο κέρδος των πάσης φύσεως διαμεσολαβητών ανάμεσα στον παραγωγό και την βιομηχανία και στον τελικό καταναλωτή. Από την παραπάνω περιγραφή βλέπουμε ότι εκτός των εργατριών ,ακόμα και το κέρδος του Κινέζου βιομηχάνου είναι απειροελάχιστο μπροστά στα τρομερά κέρδη του εμπόρου. Βλέπουμε επίσης αυτό που λέγαμε για την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού κράτους το οποίο εισπράττει τεράστιο φόρο καθώς και την συμπαιγνία κράτους και εμπορικού κεφαλαίου για την εκμετάλλευση των εργατών. Διότι όσο αυξάνεται η προστιθέμενη αξία που εισπράττει το εμπορικό κεφάλαιο τόσο αυξάνεται ο ΦΠΑ που εισπράττει το κράτος . Ετσι όλοι έχουν συμφέρον από τη μείωση του εργατικού κόστους διότι ο βιομήχανος αυξάνει τα άμεσα κέρδη του , το εμπορικό κεφάλαιο πολλαπλασιάζει την προστιθέμενη αξία που εισπράττει -διότι βέβαια δεν ρίχνει τις τιμές- , και το κράτος εισπράττει μεγαλύτερο φόρο. Το καπιταλιστικό αυτό κράτος που δυστυχώς υπερασπίζεται μερίδα της καθεστωτικής αριστεράς.
Γι αυτό όπως μονότονα λέμε εκείνο που θα πρέπει άμεσα να πληγεί είναι το παρασιτικό κεφάλαιο, οι πάσης φύσεως διαμεσολαβητές ενώ θα πρέπει να ενισχυθούν εκείνοι που πραγματικά παράγουν και των οποίων η αγοραστική δύναμη έχει εξανεμισθεί.
Τέλος θα αναφέρω αν και δεν το συνηθίζω την προσωπική μου εμπειρία από τον χώρο της οικοδομής, όπου δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά και η οποία επιβεβαιώνει τα παραπάνω.
Το κόστος της αμοιβής του Πολιτικού Μηχανικού για τη εκπόνηση της στατικής μελέτης και την επίβλεψη αντιστοιχεί στο 2% του ελάχιστου κόστους της κατασκευής του κτηρίου επί του οποίου υπολογίζεται η αμοιβή του Μηχανικού και το οποίο είναι σημαντικά μικρότερο της εμπορικής αξίας του κτηρίου.
Ο μεσίτης που θα πωλήσει το κτήριο για το οποίο κοπίασε ο Μηχανικός- για να μην μιλήσουμε για τους εργάτες -θα εισπράξει το 2% της εμπορικής αξίας του κτηρίου -που είναι πολύ υψηλότερη από το ελάχιστο κόστος κατασκευής-από τον αγοραστή και το ίδιο θα εισπράξει και από τον πωλητή .Εν συνόλω δηλαδή 4%. Το κόστος του δικηγόρου και του συμβολαιογράφου είναι πάνω από 2% της αξίας . Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα . Στην Αμερική τα μεσιτικά είχαν εκτοξευθεί στο απίθανο ποσοστό του 6%. Τα ίδια και στον αγροτικό τομέα και αλλού. Ο παραγωγοί υποφέρουν και τα παράσιτα κάνουν γλέντι. Ο καθένας λοιπόν εύκολα μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του και να δεί την λύση, η οποία είναι ηλίου φαεινότερη και δεν είναι άλλη από την ενίσχυση του εισοδήματος των παραγωγών, για να κινηθεί η οικονομία τουλάχιστον στην παρούσα φάση.

ΓΚΟΡΝΤΟΝ ΜΠΡΑΟΥΝ, Ο ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.

Ολοι γνωρίζουμε την περίπτωση Μπράουν του πρωθυπουργού της Μ. Βρεταννίας και αρχηγού του Νέου Εργατικού κόμματος ο όποίος κατά τους προηγούμενους μήνες προβλήθηκε ως ο άνθρωπος που θα δώσει λύση στο πρόβλημα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ολα τα ΜΜΕ περιέγραφαν την λύση Μπραουν και το πως και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης έπρεπε να την αντιγράψουν και να την εφαρμόσουν η καθεμιά . Ας δούμε λοιπόν ποιά είναι αυτή η λύση, σε τι συνίσταται, καθώς και τι προσφέρει και σε ποιούς.
Η περίπτωση της Μ. Βρεταννίας είναι ιδιαίτερη και ίσως η αντιπροσωπευτικότερη μιάς χώρας που θυσίασε την βιομηχανία της και το παραγωγικό της ιστό στο βωμό αυτού που λέμε εικονική και αεριτζήδικη οικονομία. Αρχισε να προκρίνεται η κατάσταση αυτή από την εποχή της Θάτσερ και ολοκληρώθηκε με το νέο Εργατικό κόμμα και τους Μπλερ και Μπράουν. Η βαριά βρεταννική βιομηχανία διαλύθηκε και μεταφέρθηκε αλλού , η αυτοκινητοβιομηχανία κατέρρευσε και εξαγοράσθηκε, ή απλά φυτοζωεί, ενώ αξιοπρεπείς και παραγωγικές θέσεις εργασίας στους τομείς αυτούς ,όπως και στα ορυχεία χάθηκαν και αντικαταστάθηκαν από κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας στον τομέα των υπηρεσιών.Με το πρόσχημα λοιπόν της χαμηλής ανταγωνιστικότητας αυτών των τομέων, διέλυσαν την βιομηχανία και αποφάσισαν ότι θα έπρεπε να ακολουθήσουν μια νέου τύπου ανάπτυξη όπου τον βασικό και κύριο ρόλο θα έπαιζαν οι τράπεζες, οι χρηματοοικονομικές υπηρεσίες και ο κατασκευαστικός τομέας. Με αυτό τον τρόπο εκτός από την βιομηχανία κατάφεραν και σημαντικό πλήγμα στα συνδικάτα του βιομηχανικού τομέα, που ήταν παραδοσιακά πολύ ισχυρά στην Βρεταννία και αντιδρούσαν δυναμικά στα σχέδιά τους. Ετσι κατέρρευσε η οργανωμένη εργατική αντίσταση, οι βιομηχανικοί εργάτες πέρασαν στην ανεργία, ή σε κακοπληρωμένες θέσεις του τομέα των υπηρεσιών, και η περηφάνεια και η αξιοπρεπεια τους πληγώθηκαν, αφού αναγκάστηκαν για να ζήσουν να εργάζονται σε τομείς άσχετους με την ειδικότητα τους και συχνά σε εργασίες που πρόσβαλαν βάναυσα το ήθος τους. Ο δρόμος στρώθηκε και ήταν πλέον ορθάνοιχτος για την επέλαση των τραπεζών, των παροχέων χρηματοοικονομικών υπηρεσιών των κάθε λογής μεσιτών και διαμεσολαβητών, για την οικονομία δηλαδή της αρπαχτής του αέρα και της φούσκας.Δάνεισαν αδιακρίτως όποιον μπορούσε ή και δεν μπορούσε να δανειστεί και κατέστησαν τους εργαζομένους ομήρους των τραπεζών χωρίς να βρούνε ουσιαστική αντίσταση. Το εργατικό κόμμα πρωταγωνίστησε σ' αυτήν την διαδικασία και μεταλλάχθηκε σε κόμμα τσόντα του συστήματος ξεχνώντας τις παραδόσεις και προδίνοντας του αγώνες του. Οι πολίτες που επλήγησαν από αυτή την πολιτική έμειναν απροστάτευτοι και χωρίς εκπροσώπηση , απογοητεύθηκαν και αποχώρησαν από την κοινή δράση.Ολα πήγαιναν θαυμάσια για τους καπιταλιστές μέχρι που η απληστία τους διέλυσε το σύστημα που είχαν φιλοτεχνήσει που στηριζόταν στην οικονομία του αέρα και του χρέους.
Τότε ο Γκόρντον Μπράουν, ένας από τους αρχιτέκτονες της μετάλλαξης του εργατικού κόμματος, βγήκε και με φιλολαικό προφίλ ανακοίνωσε την επέμβαση του Βρεταννικού δημοσίου για την δήθεν διάσωση των καταθέσεων του Βρεταννικού λαού. Αποφάσισε την κρατικοποίηση με αγορά προνομιούχων μετοχών των τραπεζών από το δημόσιο. Με αυτό τον τρόπο διέσωσε τις τράπεζες από την χρεωκοπία και τους τραπεζίτες από την φυλακή. Δεν διανοήθηκε βέβαια να θίξει την προσωπική περιουσία τους, τις σκανδαλώδεις αμοιβές τους και τις λαθροχειρίες που τόσο καιρό έκαναν . Αντί να προσαχθούν ενώπιον της δικαιοσύνης και να λογοδοτήσουν, να κριθούν οι επιλογές τους και να τιμωρηθούν για την φοβερή κρίση στην οποία οδήγησαν την οικονομία και την κοινωνία βρέθηκαν στο απυρόβλητο και με το πρόσχημα της διάσωσης του συνόλου της οικονομίας που βασίζεται στον τραπεζικό δανεισμό χρησιμοποίησαν χρήματα των φορολουγουμενων για κεφαλαιακή ενισχυση των τραπεζών.
Στην οικονομία της αγοράς η κεφαλαιακή ενίσχυση γίνεται με δύο τρόπους α) με αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της επιχείρησης η οποία καλύπτεται από παλαιούς και νέους μετόχους β) με δανεισμό άμεσο ή με έμμεσο μέσω εταιρικών ομολόγων. Εδώ δεν συζητήθηκαν καν αυτές οι λύσεις και σε καμμία περίπτωση δεν ζητήθηκε από τους μετόχους των τραπεζών να καταβάλουν τα κεφάλαια για την διάσωσή τους.Αμεσα και χωρίς χρονοτριβή ο Μπράουν κατέβαλε τα χρήματα από το δημόσιο ταμείο. Ξέχασαν αμεσως τις διακηρύξεις περί ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού και έσπευσαν μέσω κρατικών κεφαλαίων να σώσουν τους τραπεζίτες που στηρίζουν το πολιτικό σύστημα. Δεν ετέθη καν το θέμα να ανοίξει το παιχνίδι και να εξαγορασθούν οι προβληματικές τράπεζες απο άλλες ανταγωνίστριες τους, ή και από νέα κεφάλαια που θα ήθελαν να μπούν στο παιχνίδι. Οχι , έπρεπε να σωθούν οι συγκεκριμένοι τραπεζίτες που στηρίζουν και χρηματοδοτούν το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα. Και αυτό με ένα τρόπο γίνεται :με τα χρήματα του δημοσίου. Είναι φοβερό το γεγονός ότι με μεγάλη ευκολία εγκατέλειψαν τις αρχές που μέχρι πριν από λίγο καιρό υποστήριζαν.Πάει περίπατο ο ελεύθερος ανταγωνισμός αφού τον στρεβλώνουν με τις κρατικές ενισχύσεις. Διαλύονται ακόμα και υγιείς τράπεζες που αδυνατούν να ανταγωνισθούν τις κατεστραμμένες , που όμως καλύφθηκαν από τα χρήματα που έδωσε το δημόσιο για την ενίσχυσή τους . Το ζήτημα λοιπόν ήταν ένα και μοναδικό. Επρεπε να σωθούν οι συγκεκριμένοι τραπεζίτες , οι συγκεκριμένες διοικήσεις, το συγκεκριμένο STATUS QVO. To
πολιτικό σύστημα στηρίζεται και χρηματοδοτείται από αυτούς. Αλοίμονο αν δεν έσωζαν τα αφεντικά τους , τους πάτρωνες τους.
Αυτός είναι λοιπόν ο Γκόρντον Μπράουν ο στυλοβάτης του συστήματος , ο σωτήρας του παρασιτικού καπιταλισμού, του καπιταλισμού που παράγει μόνο χρέη και δυστυχία αυτός και το κόμμα του που αποβιομηχάνισαν την Βρεταννία που απορρύθμισαν τις εργασιακές σχέσεις και ακολούθησαν την πολιτική Θατσερ,που υποστήριξαν την πολιτική Μπους και συνόδευσαν τους Αμερικανούς στο Ιράκ. Αυτός είναι εκείνος του οποίου την πολιτική ακολουθεί και η υπόλοιπη Ευρώπη και η οποία προβάλλεται ως η μόνη εφικτή και αποτελεσματική. Αυτή είναι η κατάντια του βρεταννικού καπιταλισμού που αφού έπαψε να παράγει , το μόνο που απέμεινε να εξάγει είναι οι φοβερές ιδέες του Γκόρντον Μπράουν.

ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Η ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ;

Τον τελευταίο καιρό αναπτύσσεται στους κόλπους της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης και της σοσιαλδημοκρατίας, η άποψη ότι η λύση στο πρόβλημα της χρεωκοπίας των τραπεζών και της γενικότερης κρίσης του τραπεζικού συστήματος είναι η κρατικοποίησή τους. Στις ΗΠΑ επίσης υπάρχει πλήρης ομοφωνία ακόμα και μεταξύ των περισσότερων νεοφιλελεύθερων think tanks : όταν οι τράπεζες χρεωκοπούν έρχεται το κράτος και εγγυάται την συνέχιση της λειτουργίας τους.
Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούν περί κρατικοποίησης Τραπεζών. Η συναίνεση λοιπόν γύρω από αυτό το ζήτημα είναι τουλάχιστον ύποπτη. Οταν συμφωνούν νεοφιλελεύθεροι ,σοσιαλδημοκράτες και δυνάμεις της καθεστωτικής αριστεράς οι πολίτες θα πρέπει να ανησυχούν.
Ας δούμε λοιπόν ποιος ωφελείται και ποιός θίγεται από μια τέτοια πολιτική. Καταρχήν ωφελείται ο τραπεζίτης, ο οποίος αφού εκμεταλλεύθηκε και καταλήστευσε τους δανειολήπτες και απέκτησε με αυτόν τον τρόπο τεράστια προσωπική περιουσία έρχεται τώρα και παραδίδει τη χρεωκοπημένη τράπεζα στο κράτος το οποίο αναλαμβάνει τα χρέη και την εξυγίανσή της.
Αμέσως μετά ωφελείται το πολιτικό σύστημα και η τάξη των πολιτικών γενικότερα, οι οποίοι αποκτούν την διοίκηση μιάς τράπεζας με ότι αυτό συνεπάγεται ως πρός την δυνατότητά τους να κάνουν εξυπηρετήσεις διορισμούς, μίζες ,διευκόλυνση με δάνεια κομματικών εγκαθέτων και φίλων. Ολοι θυμόμαστε την επιλεκτική δανειοδότηση των παλιών κρατικών τραπεζών προς τους φίλους του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, τα σκάνδαλα και την διαφθορά των κομματικών διοικήσεων.
Επειτα ποιό είναι αυτό το κράτος που κρατικοποιεί ; Είναι ένα κράτος ουδέτερο στη υπηρεσία των λαικών συμφερόντων, ή μήπως ένα κράτος ταξικό το γνωστό μας αστικό και διεφθαρμένο κράτος, που βρίσκεται στη υπηρεσία των εξουσιαστών και καταπιέζει τους πολίτες ασκώντας την μόνη νόμιμη βία;
Ο Μάρξ με ευκρίνεια έδειξε την φύση του κράτους, το γεγονός ότι αποτελεί το όργανο της εξουσίας της άρχουσας τάξης και το οποίο όταν οικοδομηθεί η μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία θα απονεκρωθεί.
Οι νεοφιλελεύθεροι ομιλούν περί κράτους δικαίου ,περί ουδέτερου κράτους, περί ενός κράτους που αποτελείται από όλους εμάς. Τεράστιο ψέμα και φενάκη που συγκαλύπτει την πραγματική του φύση και την καταπιεστική του δομή .
Τέλος για να κλείσουμε τον κύκλο των ωφελημένων από την κρατικοποίηση δεν θα πρέπει να παραλείψουμε την κρατική γραφειοκρατία , τα μεγαλοστελέχη του δημοσίου τα έμμισθα δηλαδή όργανα του πολιτικού συστήματος και του εξουσιαστικού μηχανισμού, που γλύφουν τα κόκκαλα που αφήνουν οι πολιτικοί πάτρωνές τους.
Οι χαμένοι τώρα από αυτή την κομπίνα που εξυφαίνεται σε βάρος των λαικών συμφερόντων δεν είναι άλλοι από τους φορολογούμενους που αφού τους καταλήστευσαν οι ιδιώτες τραπεζίτες τώρα θα τους καταταληστεύσει το κράτος φορτώνοντάς τους τα χρέη των τραπεζών. Νέοι φόροι στο λαικό εισόδημα, νέα δάνεια από το εξωτερικό και το εσωτερικό (μην παραξενευτούμε όταν θα δούμε τους πρώην τραπεζίτες να δανείζουν με υψηλότατα επιτόκια το κράτος με κεφάλαια που έκλεψαν από τους δανειολήπτες) για να κλείσει η μαύρη τρύπα των χρεών των τραπεζών.
Κανένας από τους ευηπόληπτους αυτούς κυρίους δεν κάλεσε τους πολίτες να απολαύσουν μερίδιο των κερδών τους, ενώ αντιθέτως τους καλούν να επωμισθούν τις ζημιές.
Το σενάριο λοιπόν είναι γνωστό και το έργο ξαναπαιγμένο . Το είδαμε και στην δεκαετία του 1970. Οταν χρεωκοπούν οι τράπεζες έρχεται το κράτος και αναλαμβάνει τα χρέη , εξυγιαίνει τα χαρτοφυλάκια τους με χρήματα των φορολογουμένων και ιδιαίτερα των παραγωγικότερων και φτωχότερων στρωμάτων - οι πλούσιοι και τα παράσιτα δεν πληρώνουν φόρους-και κατόπιν υγιείς και κερδοφόρες τις αποδίδει στους ίδιους ή σε άλλους καπιταλιστές. Δείτε τι έγινε με τις τράπεζες που κρατικοποιήθηκαν την δεκαετία του 1970 . Είναι όλες δοσμένες σε ιδιώτες και μάλιστα έναντι χαμηλού τιμήματος.
Η παγίδα λοιπόν είναι καλά στημένη και η μη καθεστωτική αριστερά δεν πρέπει να πέσει μέσα. Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να υπερασπισθεί το κράτος των αστών το όργανο καταπίεσης των λαικών μαζών, που δι' αυτού και με αυτό επιχειρείται η διάσωση των καπιταλιστών. Αλλωστε όπως έλεγε ο Λένιν "στο ζήτημα του κράτους είμαστε κατά 90% με τους αναρχικούς και κατά 10% με τον Κάουτσκυ και την σοσιαλδημοκρατία".
Να μην σώσουμε λοιπόν με τα χρήματά μας τους δυνάστες μας. Ας αποφασίσουν οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς που ασπάζονται και προσκυνούν για την τύχη τους.Ας εξαγορασθούν ας συγχωνευτούν , ας κλείσουν και ας πληρώσουν οι ίδιοι και οι μέτοχοί τους την απληστία τους. Αυτό δεν λέει ο νόμος της αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού;Να τον δούμε λοιπόν να εφαρμόζεται στα κεφάλια τους. Η κρατικοποίηση σώζει το σύστημα. Να μην συναινέσουμε και να αποκαλύψουμε την απάτη στην οποία εκτός του ΠΑΣΟΚ συμμετέχει και η καθεστωτική Αριστερά.
Θα ρωτήσει βέβαια εύλογα κανένας για την τύχη των εργαζομένων των τραπεζών και επιχειρήσεων που θα κλείσουν και τους οποίους οι καπιταλιστές κρατούν ομήρους και εκβιάζουν για να παίρνουν συνεχώς χρήματα από το δημόσιο(βλεπε αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά και άλλες. Πρόσφατα μάλιστα το θέμα πήρε φαιδρές διαστάσεις διότι ζήτησε επιδότηση από το αμερικανικό δημόσιο για να μην απολύσει εργαζομένους ακόμα και η βιομηχανία ταινιών πορνό). Η άποψη μου είναι ότι δεν πρέπει να υποκύψουμε στον εκβιασμό διότι μέσω αυτού του τρόπου δεν γίνεται τίποτα άλλο από το να αναπαράγεται το σύστημα . Την ώρα που διαλύεται και ψυχορραγεί του δίνουμε το φιλί της ζωής. Να υποστούμε το πρόσκαιρο κόστος της ανεργίας και με νέες πολιτικές ανάπτυξης και παραγωγικής ένταξης σε νέους τομείς (πράσινη και αειφόρος ανάπτυξη ,κοινωφελείς υπηρεσίες κλπ) να απορροφήσουμε την ανεργία εξασφαλίζοντας σε όλους παραγωγική και αξιοπρεπή εργασία.
Τα προαπαιτούμενα για γίνουν όλα αυτά δεν είναι παρά η συλλογική δράση καθώς και αυτό που ονομάζουμε συλλογική ευφυία των κινημάτων που δρούν προς αυτόν τον σκοπό.Η λύση βρίσκεται στα κινήματα ,στην συλλογικότητα και τους κοινωνικούς αγώνες , και την θέληση να αλλάξουμε την ζωή μας. Εξω και ενάντια σε μια συστημική και ξεπουλημένη αριστερά που εμπορεύεται τους αγώνες των λαικών στρωμάτων. Για μια αριστερά της αυτοδιαχείρησης της αυτονομίας της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Για μια αντικρατικιστική και αντιγραφειοκρατική αριστερά της δημιουργικότητας και της συλλογικής δράσης όπου στο προσκήνιο να βρίσκονται οι πολίτες. Να ζωντανέψουμε λοιπόν την ξεχασμένη αριστερά της ελευθερίας και της λαικής δημιουργικότητας και να μην δώσουμε χείρα βοηθείας στο σύστημα νομίζοντας ότι το θέτουμε στην υπηρεσία των λαικών συμφερόντων. Η λύση βρίσκεται στην συνειδητοποίηση , την αποκάλυψη των σχεδίων διάσωσης του συστήματος που όλες οι κυβερνήσεις του καπιταλιστικού κέντρου εξυφαίνουν,και τον αγώνα μέσα από συλλογικές δράσεις.

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ

"έτσι είναι εδώ το μεροκάματο
παίζεις με τον θάνατο“

24.07.08, οχτώ δηλωμένοι εργάτες κι άγνωστος
αριθμός μεταναστών χωρίς χαρτιά θάβονται
στο γκαζάδικο friendshipgas. H κυβέρνηση, οι
βουλευτές, τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης και φορείς της δικαιοσύνης
διαβεβαιώνουν ότι “το μαχαίρι θα φτάσει στο
κόκκαλο”...

κι όταν δεν καταφέρεις
να τον νικήσεις...

12.02.09, το μαχαίρι φτάνει όντως στο κόκκαλο...
των νεκρών. Το πόρισμα των εμπειρογνωμόνων
αποδίδει την ευθύνη της έκρηξης στους εργαζόμενους,
απαλλάσσοντας τους μοναδικούς υπαίτιους της
δολοφονίας: τους εφοπλιστές, τους εργολάβους
επισκευών, το κράτος. Η δικαιοσύνη ασκεί δίωξη
στον μοναδικό επιζώντα εργάτη κι οι συνδικαλιστές
επιδίδονται στις γνωστές ασκήσεις μοιρολατρίας...

σε ενοχοποιούν
σε βεβηλώνουν
σε σκυλεύουν

ΠΟΡΕΙΑ ενάντια στη σιωπή και τη λήθη
στο ΠΕΡΑΜΑ, από την πύλη της Ν/Ζώνης
Σάββατο 7 Μάρτη, 12:00
(Τέρμα Λεωφορείων 843 από Πειραιά, Β18 & Γ18 από Αθήνα)

Συνέλευση Εξεγερμένων από Πέραμα, Σαλαμίνα, Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Νίκαια, Αιγάλεω
Περσσότερα στο blog ΒΙΟΣ-ΑΒΙΩΤΟΣ

ΦΙΛΟΛΑΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΟΜΠΑΜΑ.ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΩΝ

O πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, στο πλαίσιο των μέτρων που λαμβάνει για τη αντιμετώπιση της κρίσης έλαβε και ένα μέτρο που πέρασε μάλλον στα ψιλά των εφημερίδων και το οποίο έχει εξαιρετική σημασία , διότι είναι η πρώτη φορά ,που για την έξοδο από την κρίση χρησιμοποιείται η μέθοδος της ενίσχυσης των λαικών εισοδημάτων.
Αποφάσισε ο πρόεδρος των ΗΠΑ να ενισχύσει τους δανειολήπτες εκείνους ,που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια, επιδοτώντας την αποπληρωμή τους. Δηλαδή το κράτος θα αναλάβει την αποπληρωμή του 30% περίπου του καθυστερούμενου δανείου. Είναι ένα εξαιρετικά φιλολαικό μέτρο, που μας επιτρέπει να δούμε την αντιμετώπιση της κρίσης από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά.
Μέχρι τώρα όλες οι κυβερνήσεις του καπιταλιστικού κόσμου συμπεριλαμβανομένης και της δικιάς μας, επιδίωκαν την ενίσχυση των τραπεζών, περιμένοντας από τις τράπεζες να χορηγήσουν ρευστότητα στη οικονομία. Ενισχύουν δηλαδή τους υπεύθυνους για την κρίση για να εξέλθουμε από την κρίση.Πολύ παράδοξο αν όχι ύποπτο. Αν η κρίση δημιουργήθηκε απο τα επισφαλή δάνεια, γιατί να μην αναλάβει το κράτος την αποπληρωμή τους στο μέτρο του δυνατού έτσι ώστε και οι δανειολήπτες να μη χάσουν τα σπίτια τους , αλλά και οι τράπεζες να μη χάσουν τα χρήματα που δάνεισαν; Το να δίνεις τα χρήματα κατευθείαν στις τράπεζες, υποκρύπτει την πρόθεση να ενισχύσεις με χρήματα των φορολογουμένων τους ίδιους τους τραπεζίτες και το οικονομικό κατεστημένο που στηρίζει το πολιτικό σύστημα.Ας κοστολογηθεί λοιπόν το συνολικό ποσό των επισφαλών δανείων, και ας χρηματοδοτηθεί μέρος αυτών από το κράτος. Είναι βέβαιο ότι το συνολικό ποσό θα είναι πάρα πολύ μικρότερο από τα 28 δις ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες. Η πολιτική της επιδότησης των Τραπεζών είναι αντιλαική και ταξική. Γιατί πρέπει τα κέρδη να είναι δικά τους και οι ζημίες δικές μας; Να επιδοτήσει λοιπόν το κράτος όπως αρχίζει να γίνεται και στην Αμερική τα επισφαλή δάνεια. Οσο για τις Τράπεζες να αφεθούν στη τύχη τους και να επιβιώσει ο ισχυρότερος. Αυτό δεν λέει η νεοφιλελεύθερη θεωρία και οι νόμοι Καπιταλισμού τους οποίους πιστεύουν ; Να το δούμε λοιπόν να εφαρμόζεται.

ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Υπάρχει διαδεδομένη η νεοφιλελεύθερη άποψη, κατά την οποία η κρίση του Καπιταλισμού στη παρούσα φάση , προήλθε από την κατάρρευση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων και την στρέβλωση στην αγορά που προκλήθηκε από δύο ημικρατικές Τράπεζες την FANNIE MAY και την FREDDIE MAC. Τα φθηνά και χαμηλής εξασφάλισης δάνεια που έδιναν οι τράπεζες αυτές με κρατική επίνευση για να αποκτήσει ο κάθε Αμερικανός το σπίτι του (δέσμευση της κυβέρνησης Bush), στρέβλωσαν λενε τον ανταγωνισμό , ώθησαν και άλλες τράπεζες να τις μιμηθούν, και από εκεί και πέρα προέκυψαν οι τιτλοποιήσεις , τα πακεταρίσματα , ο τζόγος πάνω στα παράγωγα προιόντα ,όλα αυτά που δημιούργησαν δηλαδή το πρόβλημα.
Ερμηνεύουν δηλαδή την κρίση με εξαιρετικά απλοικό τρόπο . Ανάγουν μια και μόνο παράμετρο σε ερμηνευτικό εργαλείο ενος εξαιρετικά περίπλοκου συστήματος πράγμα που αντιφάσκει και με την ίδια την θεωρία του Καπιταλισμού. Σωρεία παραγόντων και αιτιών που βρίσκονται σε αλληλεξάρτηση συντείνουν στις κρίσεις του Καπιταλισμού. Στην αντίθετη περίπτωση θα ήταν εύκολη και η αντιμετώπιση των περιοδικών κρίσεων του συστήματος.
Θεωρώ ότι το σύστημα του καπιταλισμού με την μορφή που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια θα έφθανε σε οριακό σημείο , ακόμα κι αν δεν υπήρχε η ιστορία με τα στεγαστικά δάνεια και αυτό θα συνέβαινε ,διότι το σύστημα έχασε τον βασικό του στόχο, ο οποίος δεν είναι άλλος από το να "Παράγει". Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και την Μ.Βρεττανία υπήρξε τεράστια αποβιομηχάνιση ,όπου ολόκληρη η παραγωγή μεταφέρθηκε σε χώρες χαμηλού κόστους, διόγκωση του χρέους για κατανάλωση , και μεγάλη ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα (κάθε είδους υπηρεσίες). Ετσι παραδοσιακά παραγωγικές χώρες με τεράστια παραγωγή βρέθηκαν να εισάγουν σχεδόν τα πάντα. Οι βιομηχανίες που απέμειναν δεν εκσυγχρονίστηκαν και τεχνολογικά υστερούν (αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία), η δε οικονομία συνολικά αναπτύχθηκε στη βάση της κατανάλωσης και μόνο.Στο πλαίσιο αυτό ερμηνεύεται και το άλμα της κατασκευαστικής βιομηχανίας .Κατασκευές (κατοικίες όλο και πιό πολυτελείς ) για την απόλαυση και όχι για υποδομές οι οποίες εξυπηρετούν την παραγωγική βάση.
Αναπτύχθηκε δηλαδή αυτό που ονομάζω" Παρασιτικός Καπιταλισμός".Μεγάλες ομάδες καπιταλιστών εφυγαν από τη άμεση παραγωγή και διοχέτευσαν τα κεφάλαιά τους στα τοξικά προιόντα που είχαν μεγάλες αποδόσεις .Ακόμα και βιομηχανίες παραδοσιακές μπήκαν στο τομέα των υπηρεσιών αναπτύσσοντας τμήματα Real estate . Η General Motors για παράδειγμα - μια παραδοσιακή αυτοκινητοβιομηχανία- δραστηριοποιήθηκε και στο Real Estate και σε άλλες άσχετες με το αντικείμενό της δραστηριότητες, όπου και έχασε τεράστια κεφάλαια.
Ετσι η παραγωγή απαξιώθηκε και ο τζόγος αποθεώθηκε. Στην κατάσταση αυτή όπως διαμορφώθηκε οι μεσάζοντες κάθε είδους , αυτοί που πωλούν διαμεσολάβηση ,είτε πρόκειται για μεσίτες αστικών συμβάσεων είτε συμβολαιογράφους ,δικηγόρους ,χρηματιστές, brokers τραπεζικά στελέχη γενικότερα κλπ πλούτισαν υπέρμετρα ενώ αυτοί που πραγματικά παράγουν χρεώθηκαν στις Τράπεζες. Η παρασιτική αυτή τάξη που δεν αποτελείται μονο από τους παλιούς καπιταλιστές, έφερε την κρίση. Πως; Μα με το ανεβάζει συνεχώς τις τιμές. Εχοντας τεράστιο εισόδημα για κατανάλωση δημιουργούσε τεράστια ζήτηση που αύξανε τις τιμές ωθώντας τους φτωχούς να δανείζονται όλο και περισσότερο για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες στέγασης παιδείας ,κλπ , ακόμη και διατροφής.Με πανάκριβα προιόντα και υπηρεσίες και τους φτωχούς αλλά και μεγάλη μερίδα μεσαίων στρωμάτων να ζουν με δανεικά ήταν βέβαιη η καταστροφή. Η ζήτηση κατέρρευσε και επήλθε η κρίση. Είναι συνεπώς νομοτελειακό. Με την τροπή που πήραν τα πράγματα αυτό θα συνέβαινε. Τα υπόλοιπα είναι περιπτωσιολογία που έχει ψήγματα αληθείας ,δεν είναι όμως η αλήθεια.Μακάρι να είχαμε να κάνουμε με τον παλιό καπιταλισμό θα ήταν πολύ πιό εύκολα και πιο αντιμετωπίσιμα τα πράγματα.
Την κρίση πληρώνουν κατά κύριο λόγο αυτοί που δεν έφταιξαν και ακριβώς εδώ βρίσκεται η ευθύνη των νέων κινημάτων που θα αναπτυχθούν . Θα πρέπει να αναδείξουν, να εξειδικεύσουν και να εμπνεύσουν τους πολίτες για το καινούργιο. Περιμένω πολλά από τα κινήματα που οργανώνονται απο τα κάτω. Είναι μια πρώτη προσπάθεια να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας.Η πορεία αυτών των κινημάτων θα οδηγήσει είτε προς την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος είτε στην χειρότερη περίπτωση σε ένα συμβιβασμό με καλύτερους όρους για τα κοινωνικά στρώματα, που πλήτονται περισσότερο.