ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Η ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ;

Τον τελευταίο καιρό αναπτύσσεται στους κόλπους της αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης και της σοσιαλδημοκρατίας, η άποψη ότι η λύση στο πρόβλημα της χρεωκοπίας των τραπεζών και της γενικότερης κρίσης του τραπεζικού συστήματος είναι η κρατικοποίησή τους. Στις ΗΠΑ επίσης υπάρχει πλήρης ομοφωνία ακόμα και μεταξύ των περισσότερων νεοφιλελεύθερων think tanks : όταν οι τράπεζες χρεωκοπούν έρχεται το κράτος και εγγυάται την συνέχιση της λειτουργίας τους.
Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούν περί κρατικοποίησης Τραπεζών. Η συναίνεση λοιπόν γύρω από αυτό το ζήτημα είναι τουλάχιστον ύποπτη. Οταν συμφωνούν νεοφιλελεύθεροι ,σοσιαλδημοκράτες και δυνάμεις της καθεστωτικής αριστεράς οι πολίτες θα πρέπει να ανησυχούν.
Ας δούμε λοιπόν ποιος ωφελείται και ποιός θίγεται από μια τέτοια πολιτική. Καταρχήν ωφελείται ο τραπεζίτης, ο οποίος αφού εκμεταλλεύθηκε και καταλήστευσε τους δανειολήπτες και απέκτησε με αυτόν τον τρόπο τεράστια προσωπική περιουσία έρχεται τώρα και παραδίδει τη χρεωκοπημένη τράπεζα στο κράτος το οποίο αναλαμβάνει τα χρέη και την εξυγίανσή της.
Αμέσως μετά ωφελείται το πολιτικό σύστημα και η τάξη των πολιτικών γενικότερα, οι οποίοι αποκτούν την διοίκηση μιάς τράπεζας με ότι αυτό συνεπάγεται ως πρός την δυνατότητά τους να κάνουν εξυπηρετήσεις διορισμούς, μίζες ,διευκόλυνση με δάνεια κομματικών εγκαθέτων και φίλων. Ολοι θυμόμαστε την επιλεκτική δανειοδότηση των παλιών κρατικών τραπεζών προς τους φίλους του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, τα σκάνδαλα και την διαφθορά των κομματικών διοικήσεων.
Επειτα ποιό είναι αυτό το κράτος που κρατικοποιεί ; Είναι ένα κράτος ουδέτερο στη υπηρεσία των λαικών συμφερόντων, ή μήπως ένα κράτος ταξικό το γνωστό μας αστικό και διεφθαρμένο κράτος, που βρίσκεται στη υπηρεσία των εξουσιαστών και καταπιέζει τους πολίτες ασκώντας την μόνη νόμιμη βία;
Ο Μάρξ με ευκρίνεια έδειξε την φύση του κράτους, το γεγονός ότι αποτελεί το όργανο της εξουσίας της άρχουσας τάξης και το οποίο όταν οικοδομηθεί η μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία θα απονεκρωθεί.
Οι νεοφιλελεύθεροι ομιλούν περί κράτους δικαίου ,περί ουδέτερου κράτους, περί ενός κράτους που αποτελείται από όλους εμάς. Τεράστιο ψέμα και φενάκη που συγκαλύπτει την πραγματική του φύση και την καταπιεστική του δομή .
Τέλος για να κλείσουμε τον κύκλο των ωφελημένων από την κρατικοποίηση δεν θα πρέπει να παραλείψουμε την κρατική γραφειοκρατία , τα μεγαλοστελέχη του δημοσίου τα έμμισθα δηλαδή όργανα του πολιτικού συστήματος και του εξουσιαστικού μηχανισμού, που γλύφουν τα κόκκαλα που αφήνουν οι πολιτικοί πάτρωνές τους.
Οι χαμένοι τώρα από αυτή την κομπίνα που εξυφαίνεται σε βάρος των λαικών συμφερόντων δεν είναι άλλοι από τους φορολογούμενους που αφού τους καταλήστευσαν οι ιδιώτες τραπεζίτες τώρα θα τους καταταληστεύσει το κράτος φορτώνοντάς τους τα χρέη των τραπεζών. Νέοι φόροι στο λαικό εισόδημα, νέα δάνεια από το εξωτερικό και το εσωτερικό (μην παραξενευτούμε όταν θα δούμε τους πρώην τραπεζίτες να δανείζουν με υψηλότατα επιτόκια το κράτος με κεφάλαια που έκλεψαν από τους δανειολήπτες) για να κλείσει η μαύρη τρύπα των χρεών των τραπεζών.
Κανένας από τους ευηπόληπτους αυτούς κυρίους δεν κάλεσε τους πολίτες να απολαύσουν μερίδιο των κερδών τους, ενώ αντιθέτως τους καλούν να επωμισθούν τις ζημιές.
Το σενάριο λοιπόν είναι γνωστό και το έργο ξαναπαιγμένο . Το είδαμε και στην δεκαετία του 1970. Οταν χρεωκοπούν οι τράπεζες έρχεται το κράτος και αναλαμβάνει τα χρέη , εξυγιαίνει τα χαρτοφυλάκια τους με χρήματα των φορολογουμένων και ιδιαίτερα των παραγωγικότερων και φτωχότερων στρωμάτων - οι πλούσιοι και τα παράσιτα δεν πληρώνουν φόρους-και κατόπιν υγιείς και κερδοφόρες τις αποδίδει στους ίδιους ή σε άλλους καπιταλιστές. Δείτε τι έγινε με τις τράπεζες που κρατικοποιήθηκαν την δεκαετία του 1970 . Είναι όλες δοσμένες σε ιδιώτες και μάλιστα έναντι χαμηλού τιμήματος.
Η παγίδα λοιπόν είναι καλά στημένη και η μη καθεστωτική αριστερά δεν πρέπει να πέσει μέσα. Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να υπερασπισθεί το κράτος των αστών το όργανο καταπίεσης των λαικών μαζών, που δι' αυτού και με αυτό επιχειρείται η διάσωση των καπιταλιστών. Αλλωστε όπως έλεγε ο Λένιν "στο ζήτημα του κράτους είμαστε κατά 90% με τους αναρχικούς και κατά 10% με τον Κάουτσκυ και την σοσιαλδημοκρατία".
Να μην σώσουμε λοιπόν με τα χρήματά μας τους δυνάστες μας. Ας αποφασίσουν οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς που ασπάζονται και προσκυνούν για την τύχη τους.Ας εξαγορασθούν ας συγχωνευτούν , ας κλείσουν και ας πληρώσουν οι ίδιοι και οι μέτοχοί τους την απληστία τους. Αυτό δεν λέει ο νόμος της αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού;Να τον δούμε λοιπόν να εφαρμόζεται στα κεφάλια τους. Η κρατικοποίηση σώζει το σύστημα. Να μην συναινέσουμε και να αποκαλύψουμε την απάτη στην οποία εκτός του ΠΑΣΟΚ συμμετέχει και η καθεστωτική Αριστερά.
Θα ρωτήσει βέβαια εύλογα κανένας για την τύχη των εργαζομένων των τραπεζών και επιχειρήσεων που θα κλείσουν και τους οποίους οι καπιταλιστές κρατούν ομήρους και εκβιάζουν για να παίρνουν συνεχώς χρήματα από το δημόσιο(βλεπε αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά και άλλες. Πρόσφατα μάλιστα το θέμα πήρε φαιδρές διαστάσεις διότι ζήτησε επιδότηση από το αμερικανικό δημόσιο για να μην απολύσει εργαζομένους ακόμα και η βιομηχανία ταινιών πορνό). Η άποψη μου είναι ότι δεν πρέπει να υποκύψουμε στον εκβιασμό διότι μέσω αυτού του τρόπου δεν γίνεται τίποτα άλλο από το να αναπαράγεται το σύστημα . Την ώρα που διαλύεται και ψυχορραγεί του δίνουμε το φιλί της ζωής. Να υποστούμε το πρόσκαιρο κόστος της ανεργίας και με νέες πολιτικές ανάπτυξης και παραγωγικής ένταξης σε νέους τομείς (πράσινη και αειφόρος ανάπτυξη ,κοινωφελείς υπηρεσίες κλπ) να απορροφήσουμε την ανεργία εξασφαλίζοντας σε όλους παραγωγική και αξιοπρεπή εργασία.
Τα προαπαιτούμενα για γίνουν όλα αυτά δεν είναι παρά η συλλογική δράση καθώς και αυτό που ονομάζουμε συλλογική ευφυία των κινημάτων που δρούν προς αυτόν τον σκοπό.Η λύση βρίσκεται στα κινήματα ,στην συλλογικότητα και τους κοινωνικούς αγώνες , και την θέληση να αλλάξουμε την ζωή μας. Εξω και ενάντια σε μια συστημική και ξεπουλημένη αριστερά που εμπορεύεται τους αγώνες των λαικών στρωμάτων. Για μια αριστερά της αυτοδιαχείρησης της αυτονομίας της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Για μια αντικρατικιστική και αντιγραφειοκρατική αριστερά της δημιουργικότητας και της συλλογικής δράσης όπου στο προσκήνιο να βρίσκονται οι πολίτες. Να ζωντανέψουμε λοιπόν την ξεχασμένη αριστερά της ελευθερίας και της λαικής δημιουργικότητας και να μην δώσουμε χείρα βοηθείας στο σύστημα νομίζοντας ότι το θέτουμε στην υπηρεσία των λαικών συμφερόντων. Η λύση βρίσκεται στην συνειδητοποίηση , την αποκάλυψη των σχεδίων διάσωσης του συστήματος που όλες οι κυβερνήσεις του καπιταλιστικού κέντρου εξυφαίνουν,και τον αγώνα μέσα από συλλογικές δράσεις.