ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Πολλοί φίλοι κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων για την διάσωση του πάρκου, σνόμπαρησαν αυτό τον αγώνα με το σκεπτικό οτι αναλώνουμε τις δυνάμεις μας για να σώσουμε μερικά δέντρα,την στιγμή που υπάρχουν τεράστια προβλήματα με την οικονομική κρίση κλπ. Πιστεύω ότι είναι πέρα για πέρα λάθος αυτή η λογική.Το να αγωνίζεσαι για μερικά δέντρα που έκοψε ο Κακλαμάνης, δείχνει τον τρόπο με τον οποίο θέλεις να ζείς, ότι ο τρόπος τους, τα μέσα τους, αυτά που σου προτείνουν δεν είναι αποδεκτά. Από τα μικρά , τα ταπεινά κρίνονται τα μεγάλα.Εστω και σε τοπικό επίπεδο, στη γειτονιά ,γίνεται φανερό ότι ένας άλλος τρόπος ζωής είναιμ εφικτός.Ολη αυτή η κινητοποίηση δημιούργησε ένα σημείο αναφοράς. Νέες συλλογικότητες αναπτύχθηκαν .Πολίτες που ποτέ δεν θα έβγαιναν στο δρόμο διεκδίκησαν τα δικαίωμα να προσδιορίσουν οι ίδιοι το πως θα ζούν.Και επειδή το τοπικό πλέον επικοινωνεί με το πλανητικό, το μικρό αυτό κίνημα που αναπτύχθηκε με επίκεντρο την διάσωση ενός μικρού πάρκου, έγινε γνωστό σε όλη την χώρα , έδειξε ότι υπάρχει ελπίδα, και ότι οι φορείς της είμαστε εμείς οι ίδιοι.Πέρα από κατεστημένα κόμματα και διεφθαρμένους πολιτικούς.Οτι η λύση βρίσκεται στην αυτοόργανωση και στην δυνατότητα να παρεμβαίνουμε, γι αυτά που μας αφορούν. Το έδειξε άλλωστε αυτό και ο αγώνας ενάντια στον ΧΥΤΑ Λευκίμμης.
Ανατρέχοντας στον Γαλλικό τύπο, βρήκα ότι ανάλογος αγώνας ειχε δοθεί στο Παρίσι το 1992, για κάποια δέντρα που ήθελε να κόψει ο Σιράκ, (ήταν τότε δήμαρχος Παρισιού), με αποτέλεσμα να το ματαιώσει και οι πολίτες να σημειώσουν μια μικρή νίκη, που λέει όμως πολλά. Να πάρουμε λοιπόν την ζωή μας στα χέρια μας, αρχίζοντας από τα μικρά ,τα καθημερινά.Τα μεγάλα έπονται.