ΣΧΟΛΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Ως άμεση συνέπεια της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης έχουμε την ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η οποία ειδικά για την χώρα μας θα αγγίξει διψήφια ποσοστά με τεράστιες κοινωνικές συνέπειες. Πέραν όμως των ποσοτικών στοιχείων της ανεργίας αυτή έχει και κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά τα οποία συστηματικά αποκρύπτονται και δεν προβάλλονται από τους επίσημους προπαγανδιστές του συστήματος.Ποιοί λοιπόν ειναι οι νέοι άνεργοι ποιές θέσεις εργασίας πλήττονται περισσότερο και πως αντιμετωπίζονται από τα κράτη αυτά τα ζητήματα;
Oλοι είδαμε τις εικόνες των στελεχών της LEHMAN BROTHERS την στιγμή που αποχωρούσαν από την χρεωκοπημένη εταιρεία με τα υπάρχοντα τους στα χέρια, και πιθανώς πολλοί από μας ευχαριστήθηκαν, διότι και τα υψηλόβαθμα στελέχη των πολυεθνικών πληρώνουν το τίμημα της απληστίας και των επιλογών τους.
Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η συντριπτική μερίδα των απολυόμενων από τις διάφορες εταιρείες- και αυτό αφορά και τον ελληνικό χώρο- είναι εργάτες χαμηλά αμειβόμενοι, είτε βρισκονται στη βιομηχανία, είτε στην οικοδομή ή αλλού. Επίσης εργαζόμενοι στον τομέα των υπηρεσιών και άτομα γενικά χαμηλής ειδίκευσης, νέοι και γυναίκες. Οι μεγάλες εταιρείες προσπαθούν να προτατεύσουν τα μεγαλοστελέχη, που ευθύνονται για την κρίση και απολύουν εργάτες και εργαζόμενους με χαμηλά ημερομίσθια, προσπαθώντας να μειώσουν το λειτουργικό τους κόστος,την στιγμή που καθένα από αυτά τα στελέχη κοστίζει στην εταιρεία όσο πενήντα και πλέον εργάτες.Και δεν μιλάμε βεβαίως για τα πλέον υψηλόβαθμα στελέχη με τους εντυπωσιακούς μισθούς πέρα από κάθε λογική. Η δικτατορία των στελεχών σε όλο της το μεγαλείο ,η νομενκλατούρα του νέου Καπιταλισμού που αφού άρπαξε και γλέντησε, φορτώνει τις συνέπειες της κρίσης στους φτωχούς εργαζόμενους στα υποζύγια του συστήματος και στους νέους, που δεν μπορούν πλέον να βγούν στην αγορά εργασίας.Πληρώνουν αυτοί που δεν έφταιξαν, ενώ οι υπεύθυνοι δεν υφίστανται τις συνέπειες των επιλογών τους. Αυτή είναι η δομική αδικία που συστήματος, τις συνέπειες της οποίας κανένα κράτος δεν μπορεί να απαλύνει.Μόνο η αυτοοργάνωση των πολιτών έξω από το ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα θα δώσει αν όχι την λύση, τουλάχιστον μια ακτίνα ελπίδας.